สายฝนยังตกกระหน่ำด้านนอกไม่หยุดง่ายๆ อากาศเย็นชื้นจนร่างที่นอนขดตัวอยู่ไอโขลก เปลือกตาลืมขึ้นมองไปรอบๆ เมื่อไม่พบว่าอ๊อดอยู่ บากจึงคิดว่าควรจะหนีออกจากที่นี่เสียตอนนี้ ความไว้เนื้อเชื่อใจพังทลาย ทนไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียวที่จะอยู่ร่วมชายคาเดียวกับซอมบี้ที่ลงมือสังหารคนที่ตัวเองรักที่สุด ซ้ำยังเอาสมองมากินตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันในเรือ ร่างสูงผอมค่อยๆหยิบของที่พอจะเป็นอาวุธและอาหารกระป๋องจำนวนนึงใส่เป้ ฝนยังตกซึ่งก็ดีเพราะมันพรางกลิ่น แถวนี้เข้าเขตทหารแล้วแต่ก็ไม่ปลอดภัยนัก อาจมีซอมบี้ตัวอื่นหลุดมาได้ ไม่ประมาทคือทางดีที่สุด ริมฝีปากก้มลงจูบแหวน

“ ผมจะหาทางแก้แค้น ผมสัญญา “ เขาบอกกับตนเองก่อนจะค่อยๆย่องลงมาจากชั้นสองให้เงียบที่สุด ไม่มีวี่แววของอ๊อด ไม่รู้เพราะถูกเอ่อยปากไล่ไปเมื่อคืนหรือเปล่า จึงหายหน้าไป บากกัดฟันกรอดสะบัดหัวไล่ความคิดนั่น

                    ซอมบี้แบบนั่นน่ะเหรอ?

                    จะหนีไปเพียงเพราะเอ่ยปากไล่

                    ไม่มีทาง…มันไม่ละเอียดอ่อนพอหรอก

                    มันก็แค่ซอมบี้ที่กินคน

ไม่มีทางที่เขาจะอภัยหรือยกโทษให้

ไม่มีวัน...

ฝีเท้าเบาเงียบกริบขณะใกล้ถึงตรงประตูบ้าน แต่แล้วไม่ทันจะเอื้อมไปดึงลูกบิด ร่างผอมเหมือนกระดูกเดินได้ก็พุ่งพรวดเข้ามา ซอมบี้ที่วิวัฒน์ตนเองไปจนถึงจุดที่ยากจะกลับคืน

                    พวกโบนนี่!!!

“ บ้าเอ๊ย!~ “ บากสบถกับตนเอง เอี้ยวตัวคมคมเขี้ยวทันก่อนจะกระโดดหลบไปหยิบแท่งเหล็กเขี่ยฟืนมาฟาดใส่ โบนนีไม่สามารถต่อกรได้อย่างง่ายดายนักโดยเฉพาะคนที่มีอาการไข้และท่อนเหล็กเขี่ยฟืนนี้แม้จะแข็งแรงแต่ก็ทำได้แค่สกัดเท่านั้น ร่างผอมน่ารังเกียจตรงเข้ามา ดูจากท่าทางไม่ยอมง่ายๆแม้จะโดนฟาดไปแล้วหลายรอบ มันคงจะหิวกระหายจริงๆ เขาเสียท่าเพราะร่างกายที่ไม่มีแรงจนล้มลงกับพื้น โบนนี่ขึ้นคร่อม ยึดข้อมือเอาไว้ ปากกว้างเห็นฟันคมอ้าออก เมื่อมั่นใจว่าคราวนี้ถึงคราวตายของตัวเองแล้วจริงๆ ดวงตาจึงหลุบลง...

                    ก็ดี...กินกูเสียให้อย่าเหลืออะไรล่ะ

                    ไม่อยากจะเป็นซอมบี้แบบพวกทืี่พรากทารคาไปจากเขา

                    น่าจะทำแบบนี้ซะตั้งนานแล้ว

          พลั่ก!!!~

เสียงเหมือนของหนักกระแทกกับพื้น และความตายที่ไม่ได้มาถึง ทำให้บากลืมตาขึ้นมองก็พบกับภาพชวนตะลึงที่ว่าซอมบี้หนุ่มชุดแดงที่เอ่ยปากไล่ไปกำลังกระโจนเข้าหาโบนนี่ที่แม้จะตัวเล็กแต่แข็งแรงกว่าอย่างเอาเป็นเอาตาย มันลงมือกัดแขนของอ๊อดแต่ร่างกายที่ไร้ความรูสึกก็ทำให้ไม่รู้สึกรู้สาอะไร พอดีได้จังหวะหยิบท่อนเหล็กแหลมที่บากทำตกเสียบตรงเข้าที่หัวของโบนนี่เต็มแรง มันชักกระตุกก่อนนิ่งไป มือซีดลากเอามีดที่เก็บมาได้แทงซ้ำเข้าที่หัวจนมั่นใจว่าอสูรกายจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก ก่อนหันมามองบากที่นั่งถดตัวอยู่อีกมุม

“ เป็น...อะ...ไร… ไหม? “ อ๊อดถาม อีกฝ่ายหอบน้อยๆเมื่อนึกว่าได้ว่าเพิ่งเฉียดความตายมา

“ ...เข้ามายุ่งทำไม? “

“ ...มัน...อันตราย… “ อ๊อดตอบ โงนเงนจะเดินมาหา แต่ถูกคนมากวัยกว่ากระโจนผลักจนล้ม มือผอมสีม่วงคว้ามีดที่แทงปากโบนนี่มาไว้กับตัว

“ ถอยไป!!~ “

“ ...ท...มิ...ฬ “ อ๊อดเรียกหา พยายามขยับเข้าไป คนฟังกัดฟันกรอด น้ำตารื้น

“ อย่ามาเรียกกูด้วยชื่อนั่น!!~ มึงไม่มีสิทธิ์ “ ด้วยความโกรธ บากพุ่งตัวเข้าไปหาเงื้อมีดแทงเข้าที่ท้องของอ๊อดเต็มแรง ซอมบี้หนุ่มชะงัก

เขาควรไม่เจ็บ ซึ่งมันก็ไม่เจ็บจริงๆ

แต่ทำไม…. ทำไมหัวใจมันปวดเหลือเกินแล้ว

“ สารเลว ไอ้ปีศาจ กูขอสาปแช่ง “ ชายหนุ่มก่นด่าทั้งน้ำตา เงยหน้ามองใบหน้าที่จ้องมองกลับมาด้วยความปวดร้าว มือของอ๊อดยกขึ้นจับหน้าก่อนจะเลื่อนไปคว้าคอเอาไว้ก่อนเป็นฝ่ายพลิกตัวอยู่เหนือกว่า

“ แค่ก!~ “

“ ...ปี...ศา… จ “

“ ปีศาจ...มึงมันปีศาจ อ๊อด ไอ้ซอมบี้แบบมึงน่ะ!!~ “ บากด่าอีก มือของอ๊อดขยับบีบแน่น มีดยังคาที่ท้อง ซอมบี้ไม่ควรมีความรู้สึก ไม่ควรเจ็บ ไม่ควรเศร้า…. แต่ตอนนี้อ๊อดกลับรู้สึก

          ทั้งเศร้า

          ทั้งโกรธ

          ทั้งรัก…

คนที่อยู่เบื้องล่างหอบหายใจ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังใกล้ความตายอีกครั้ง แต่ก็พยายามดิ้นรนสุดชีวิต ให้ตายด้วยน้ำมือโบนนี่ยังดีกว่ามาตายด้วยน้ำมือซอมบีี้ที่ฆ่าทารคา มือควานหาอาวุธ หมายจะซัดอีกฝ่ายให้ล้มลงไป ถึงตอนนี้จะแก้แค้นไม่ได้ก็ไม่ขอตายที่นี่ ร่างสูงดิ้นรน แต่คราวนี้มือของอ๊อดกลับยกขึ้นชกหน้าอย่างแรง สติแทบจะดับวูบ หน้าชาไปแถบ

“ อึ่ก!“

“ ผม...จะ เป็น...ปี..ศา...จ “ น้ำเสียงทุ้มบอก พลันมือของบากก็ถูกจับรวบขึ้นเหนือหัว อ๊อดใช้เสื้อแจ็คเกตสีแดงของตัวเองมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา

“ ปล่อยกูนะ ปล่อย ไอ้สารเลว “ บากตะโกนใส่ พยายามลุกขึ้น แต่ก็ถูกอ๊อดขึ้นคร่อมทับไว้ ดวงตาสีซีดมองลึกเข้าไปในดวงตาสีทองอำพันที่มีแต่ความโกรธขึ้ง ริมฝีปากเปรอะเลือดเย้ายวนหอมหวล สันชาติญาณกระหายเริ่มผุดขึ้นมา อ๊อดก้มลงเลียเลือดที่ปาก หวานอร่อยเสียจนอยากจะฝังคมเขี้ยวฉีกเนื้อสีม่วงเสียให้เป็นชิ้นๆ แต่ไม่...อ๊อดไม่ทำ เขาอยากทำอย่างอื่น  มือเลือนจากคอมาเป็นสาบเสื้อเชิ๊ตขาว กระชากแค่นิดเดียวก็ขาดกระจุยแล้ว คนเบื้องล่างเบิกตากว้าง ความกลัวแล่นริ้วแต่ก็ใจแข็งพอจะไม่ร้องขอชีวิต

“ หึ สุดท้ายมึงก็ไม่ต่างจากซอมบี้ตัวอื่น เอาสิ แหวะท้องกู แดกเครื่องในกูเลย ทำแบบที่มึงทำกับทารคา คนที่กูรักที่สุดในชีวิต!!~ “

ซอมบี้ไม่ควรเจ็บปวด ไม่ควรรู้สึก ไม่ควรจะรักอะไรไปกว่าความกระหายในเนื้อหนังของสิ่งมีชีิวิต อ๊อดยกมือจับที่อก หัวใจที่หยุดเต้นเหมือนจะสั่นไหว ลมหายใจของบากกลายเป็นกระไอขึ้นมาเพราะความหนาว ซากศพผู้ยังเคลื่อนไหวมอง อยากจะจูบที่ริมฝีปากนั่น แต่ไม่...มือเย็นเฉียบลากไล่มาตามแนวอกก่อนเลื่อนไปกดที่ท้องเบาๆ ความปรารถนากับความกระหายตีกันยุ่งเหยิง

“ อย่ามาแตะ! “ ผู้เสียเปรียบตะโกนใส่ อ๊อดเงียบ โน้มตัวลงอีก

“ ท...มิ...ฬ … “

“ อย่า อย่ามาเรียกกูด้วยชื่อนั้น!!~ ปล่อย “ อ๊อดมิได้ทำตามร้องขอ ดวงตาหลุบหลับลงก่อนจะลึมขึ้นมาเหมือนตัดสินใจได้ กางเกงยีนส์เนื้อดีถูกฉีกจนขาดตามเสื้อและชั้นในไป ครานี้บากรู้แล้วว่าอ๊อดไม่ได้แพ้พ่ายต่อความกระหายเลือด อ๊อดกำลังแพ้พ่ายต่อแรงตัณหาต่างหาก

“ อย่า มึงหยุดนะ อ๊อด อย่า ไอ้สารเลว ไอ้ปีศาจ “ เขาดิ้น แต่ก็สู้แรงไม่ได้ อ๊อดรัั้งกางเกงตนเองออกบ้าง สมองที่เคยหยุดคิดมีภาพความทรงจำของทารคาแล่นเข้ามาแทน ริมฝีปากก้มลงกระซิบ

“ ท...มิ...ฬ รัก… นาย… นะ “ ดวงตาสีทองชะงัก น้ำตาไหลด้วยนี่เป็นประโยคที่ทารคาจะพูดทุกครั้งก่อนจะมีการร่วมรักกัน บากสะอื้นในคอ

“ หยุด… อย่าพูดแบบนี้ อย่า ทำ … “

“ รัก...นาย “ ซอมบี้หนุ่มยังเอ่ยอยู่ เพราะร่างที่ตาย บากจึงคิดมาตลอดว่าใช่ ซอมบี้ไม่สามารถมีอารมณ์ทางเพศได้ มันเป็นคนตาย แต่ครั้งนี้เขายอมรับว่าคิดผิด แก่นกายขาวซีดเบื้องหน้าคือสิ่งยืนยันว่าอ๊อดกำลังมีอารมณ์  ร่างกายผิวสีม่วงหม่นเขยิบตัวจะหนี ปากสั่นระริกวอนขอ

“ อย่า… ฆ่าฉัน ฆ่าฉันเถอะ “ น้ำเสียงสั่นสะท้าน แต่อีกฝ่ายไม่ตอบอะไร เขาแยกขาออก ก่อนจะกระแทกใส่เข้าไปทันทีโดยไร้การเตรียมพร้อม บากร้องจนสุดเสียง อ๊อดรีบยกมือปิดปากนั่นเอาไว้ น้ำตาไหลจากดวงตาสีสวยเหมือนกับน้ำฝน

“ อย่า...ร้อง “ อ๊อดบอก ขยับกายแรงขึ้น ข้างในช่างอบอุ่น มันรู้สึกดีมากกว่าตอนที่เขาได้กินสมองของทารคาเสียอีก ร่างตรงหน้าดิ้นรนเหมือนปลาที่ถูกทุบหัว เลือดไหลจากช่องทางที่ร้างลาการร่วมรักไปนาน และเพราะอ๊อดฝืนเข้าไปโดยไม่มีเล้าโลม มันจึงฉีกขาดอย่าแรงทีเดียว

“ ท..มิ...ฬ… ผ...ม… ร้อ..น “ ร่างซีดขาวเอ่ยเสียงแห้งกับใบหู เสียงสะอื้นในคอหนักขึ้นเรื่อยๆ มืออีกข้างที่ว่าง เลื่อนมาที่ส่วนอ่อนไหวของผู้ถูกรุกราน เพียงสัมผัสเบาๆ ก็แทบจะบิดเกร็งไปทั้งร่าง ความเจ็บปวดผสามกับอารมณ์อ่อนไหวในกาย อ๊อดไม่ได้หยุดเคลื่อนกายเข้าออกในร่างที่กำลังขืนใจอยู่  ริมฝีปากของซอมบี้หนุ่มครางอย่างพึงใจ

บากน้ำตาไหลพลางหลับตาลงอย่างอ่อนแรง พิษไข้เล่นงานจนคิดอะไรไม่ออก มือของอ๊อดปิดปากจมูกจนหายใจลำบาก เบื้องล่างเจ็บปวดแสบร้อน แต่ที่เจ็บกว่าคือเขาทรยศคนที่รักที่สุด ถูกเศษสวะที่ฆ่าทารคาขืนใจ ไว้ใจมัน คิดว่ามันต่างจากซอมบี้ตัวอื่น แต่เปล่าเลย มันก็เหมือนกัน แม้ไม่ได้ฉีกทึ้งกินเช่นซอมบี้ทั่วไป แต่มันฉีกหัวใจเขาเป็นชิ้นๆ

“ ท..มิ...ฬ “ อ๊อดครางข้างหู ก่อนจะกระตุก ร่างกายที่ตายแล้วแม้จะแข็งขันจนมีเซ็กส์ได้ แต่ก็ไร้เชื้อชีวิต เมื่อถอนกายออกมา สิ่งที่เห็นทำให้เขาตกใจ ช่องทางที่ถุกรุกรานแดงช้ำฉีกขาดจนเลือดเปรอะพื้น ดวงตาสีทองปรือต่ำ และหอบหายใจจากพิษไข้

          เขาทำอะไรลงไป?

          เขาทำร้าย

ทั้งๆที่พยายามปกป้องมาตลอด

“ ทมิ...ฬ “ พยายามเรียกสติ แต่บากก็ทำได้พียงมอง ริมฝีปากที่แตกเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้หัวใจของอ๊อดปวดร้าวเหมือนถูกแทง

“ ถ้าแกพอใจแล้ว...ก็ฆ่าฉันซะ… ให้ฉันไปอยู่กับทารคา “

“ ไม่… ผม… ไม่….ให้...ไป “ เขาปฏิเสธ พลิกร่างที่เหนื่อยอ่อนนอนคว่ำ บากหอบพยายามจะหนีอีกครั้ง แต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นอ้อมแขนแสนเย็นเยียบไปได้ ไม่ทันได้เตรียมใจ กายของอ๊อดก็แทรกเข้ามาอีก ร้องได้เพียงน้อยเพราะไร้เรี่ยวแรง ลมพายุด้านนอกพัดกระหน่ำกลบเสียงครวญคราง เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ซอมบี้บางตนที่ผ่านมาเห็นร่างของเพื่อนที่กำลังทรมานเหยื่อก็เลยผ่านไป ร่างผอมจำไม่ได้เลยว่าร่ำไห้ไปมากแค่ไหน ด่าทอไปอย่างหยาบคายเท่าไหร่  และเขาไม่รู้ว่าตัวเองคิดมากไปไหม แต่ภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนจะสิ้นสติ คือน้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตาสีซีดของอ๊อด…

<><><><><><><><><><>

เวลาล่วงเลยจากวันเป็นคืน จากคืนเป็นสองคืน และล่วงมาเป็นอาทิตย์ บากเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ขามีตรวนล่ามเอาไว้ ไม่รู้ว่าอ๊อดไปเอาวิธีแบบนี้มาจากไหน แต่ต่อให้ไม่ล่าม ก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่ดี

นับวันเจ้าเด็กนั่นก็ยิ่งไม่เหมือนซอมบี้ ไม่เหมือนเลยนับแต่ที่เขาถูกอ๊อดขืนใจ …  ร่างผอมขยับกายกลับมานั่งบนเตียง เนื้อตัวมีแค่เสื้อคลุมอาบน้ำเก่าๆที่พอจะหาได้ ตัวยังร้อนเพราะไข้ไม่ลดลง ทำได้เพียงนั่งๆนอนๆ แรงแม้แต่จะสู้ก็ไม่มี

บานประตูห้องเปิดออก ซอมบี้หนุ่มตัวหนาก็เดินโงนเงนเข้ามา ในมือมีอาหารกระป๋อง กับกล่องยามากมาย บากมองแค่เพียงปลายหางตาก่อนจะหันตัวหนีไม่สบตา

“ ...ยา… “ เสียงแห้งเอ่ย นั่งลงข้างๆเตียง ไร้การตอบรับจากผู้มากวัยกว่า

“ ...บ...าก…. ยา…. “ มือเลื่อนไปแตะไหล่เบาๆ คนถูกแตะสะดุ้ง ปัดมืออกอย่างรังเกียจ

“ อย่ามาแตะตัวฉัน!!~ “ ร่างขาวซีดชะงัก

“ ยา… คุณ…. ต้อ...ง…. กิน “

“ ฉันไม่กิน ไปให้พ้น ….ไปให้พ้นหน้าฉัน “ อ๊อดยังคงนิ่งไม่ขยับไปไหน

“ ยา...ได้โปรด… “ บากเม้มปาก กระชากขวดยามาดูว่าอันไหนเป็นยาลดไข้ก่อนจะหยิบน้ำที่มีมากินกับยา อ๊อดหน้าเศร้า โทษตัวเองที่ทำให้คนตรงหน้าโกรธ ผิิดเองทั้งนั้น…

“ ออกไป อยากอยู่คนเดียว “

“ ผ..ม ขอ… โทษ.. “

“ ขอโทษ? ขอโทษแล้วมันได้อะไรขึ้นมา แกจะทำผิดแล้วมาอ้างขอโทษแบบนี้ไม่ได้!!~ แกฆ่าทารคา แกกินสมองเขา แก...ขืนใจฉัน ไอ้สารเลว!~ “ บากตะโกนใส่ อ๊อดตรงเข้าไปหา เขาหลับตาแน่นเพราะคิดว่าคงถูกกัดคอหรือชกเอา แต่มันไม่ใช่…. อ้อมแขนเย็นแค่กอดเอาไว้ ซุกหน้าลงกับไหล่ ทำเสียงอู้อี้คลายจะร้องไห้

“ ผม...ขอ...โท… ษ “

“ อย่า...อย่ามาขอโทษฉัน มันเรียกอะไรคืนไม่ได้ ไม่ได้สักอย่างเดียว “ ร่างผอมเอ่ยอย่างเจ็บปวด พยายามจะผละออกจากอ้อมแขนที่ทำให้หัวใจเจ็บมาตลอดหลายวันนี่ มันไม่ได้หยุดแค่การขืนใจเพียงวันนั้น ก่อนหน้าที่อ๊อดจะออกไปเอายามา เขาก็เพิ่งจะพ่ายแพ้ซอมบี้ตนนี้จนถูกขืนใจอีกครั้ง แต่ทุกครั้งไม่นับวันแรกนั้น อ๊อดมิได้รุนแรงอีกต่อไป กลับกัน ทั้งมือ ทั้งอกที่เย็นเยียบ กลับอ่อนโยนเสียจนต้องห้ามใจตนเองไม่ให้โหยหา พยายามเสียยิ่งกว่าพยายามที่จะคิดภาพเป็นทารคาที่กอดตนเองเอาไว้ แต่นับวันภาพของชายหนุ่มตัวสูงผิวสีเขียวมรกตรับกัมผมสีแดงกลับจางลงไป

“ ปล่อย...ฉัน อย่าทำแบบนี้ “ บากวอนขอทั้งน้ำตา อ๊อดผละออกมาแต่ไม่ได้ไปไหนไกลเลยแม้เพียงช่วงแขน มือกับร่างกายที่เปียกปอนเย็นเฉียบ อ๊อดเร่ร่อนตากฝนไปทั่วย่านนี้เพื่อหายากับอาหารเท่าที่พอจะมีมาให้ เป็นสิ่งเดียวที่ทำได้ ใจอยากหาเสื้อผ้ามาให้ด้วยแต่ก็ยังไม่พบ จึงมีแต่ผ้านวมหนามากองไว้ให้ปลายเตียง อากาศยังเย็นชื้นและหนาวจับใจ

“ แค่กๆ “ ชายหนุ่มผมขาวไอโขลก อ๊อดผวาตรงเข้าประคอง

“ ไห...ว ไ...ห...ม “

“ ไม่...ไม่เป็นไร จะนอนแล้ว นายไปซะ “ เอ่ยไล่เช่นทุกครั้ง แต่เศษซากชีวิตก็มิเคยไปไหนไกลคนตัวผอมเอนกายลงนอน หอบครางเบาด้วยกายร้อนจากพิษไข้ มือซีดขาวหยิบผ้านวมห่มให้  ดวงตาไร้แววลอบมองใบหน้าที่แดงระเรื่อ ริมฝีปากมีแผลดูยั่วยวนอย่างไม่ตั้งใจ แม้จะได้ร่างกายนี้หลายต่อหลายครั้ง แต่อ๊อดก็มิเคยได้แม้แต่จะจูบอีกฝ่าย

                    เขาไม่กล้า…

                    ไม่กล้าเอาปากที่เคยทำร้ายคนที่บากรัก

                    ไม่กล้าเอาปากที่กลืนสมองของทารคา

                    ไปจูบกับปากของบากแม้สักครั้ง

“ มองอะไร ฉันจะนอน “ คนป่วยเอ่ยปากว่าเอาให้ อ๊อดเคลื่อนกายไปคร่อมเหนือร่าง ความร้อนจากกายเหมือนจะส่งมาถึงคนที่ผิวแสนเย็นเยียบ ดวงตาที่ปรือน้อยๆแสนรำคาญใจ

“ แกจะทำอีกกี่ครั้งกัน “ อ๊อดไม่ได้ตอบคำถามนั่น แค่ก้มลงจูบที่หน้าผากร้อน ริมฝีปากที่เย็นทำให้บากรู้สึกดีขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาจูบไล่มาจนถึงจมูก เปลือกตา พวงแก้ม แต่กลับหยุดลงที่ปาก ซอมบี้ผมดำหยิบผ้าผืนบางมาบิดปากของคนเบื้องล่างก่อนจะประทับจูบลงไปบนผ้านั่น ร่างผอมตกใจ ราวกับว่าร่างทั้งร่างถูกปลุกให้ตื่น จูบเพียงเบาๆผ่านเนื้อผ้า เคอะเขินราวไม่กล้าแม้แต่จะสัมผัสด้วยคววามกลัว ความอ้อนวอนขอร้อง

                    อย่าเกลียดผมเลยนะ...

“ ...นอน...พัก… “ ร่างผิวซีดบอกช้าๆ ขยับกายผละออก มือของบากยกขึ้นปิดปากตัวเอง ความเย็นฉ่ำยังติดอยู่ไม่คลาย ตัวร้อนรุ่มจนความยับยั้งชั่งใจแทบไม่มี

“ ทำไม ทำไมถึงจูบแบบนี้ “ อ๊อดหันมามอง ยกมือของบากมาจูบเงยหน้าแสนเศร้าตอบเท่าที่ตนเองจะทำได้

“ ...ผ...ม…ดี...ไม่...พ..อ…. จะ...จู...บ ...คุ…. ณ “

“ ….อ๊อด? “

“ ข..อโทษ...ที่ ทำ...ร้าย...คุ...ณ “  ซอมบี้หนุ่มเอ่ย มองใบหน้าที่ตนแสนห่วงหา แม้จะได้ทำเหมือนที่ทารคาทำ แม้จะได้ร่างกายนี้ไป แต่หัวใจของบากยังคงเป็นชายตัวสูงคนนั้นเสมอ รู้ดี รู้มาตลอด รู้ว่าทุกครั้งที่กอดร่างอบอุ่นเช่นนี้ เสียงครวญที่ออกมา อ้อมแขนที่กอดรั้งหลังเอาไว้  ดวงตาที่ปิดปรือไม่เคยมองมาที่อมุนุษย์เช่นตน

“ น...อน… เถอะ...ครั… บ “ ว่าพลางจะผละออก แต่กลับถูกกระชากตัวมา อ๊อดตใจเมื่อริมฝีปากประดับแผลรุ่มร้อนนั้นจูบกับปากของเขา ลิ้นสอดเข้าไปกระตุ้นลิ้นเที่เย็นแข็งตอบสนอง ร่างที่ไร้ชีวิตกริ่งเกรงจะกัดลิ้นของบาก แต่ก็รู้สึกดีจนไม่อาจทำได้ จึงจูบตอบเท่าที่ไหว นึกตกใจที่อีกฝ่ายมิได้รังเกียจ

“ บ..าก ? “

“ กอดฉัน เดี๋ยวนี้… “

“ ไม่… คุณ...ต้...อ….งพั...ก “ อ๊อดบอก พยายามจะผลักตัวคนป่วยให้นอนลง บากหอบ ดึงเสื้อคลุบอาบน้ำออกจนหมด กายเปลือยเปล่าสีม่วงสีจัดขึ้นสีชึ้นเพราะไอร้อน เขาาเบียดกายแนบชิดกับร่างหนากว่า จูบอีก มือไล้ไปใต้เสื้อ ผ่านแนวกล้ามเนื้อได้รูปสีซีด

                    ซอมบบี้ไม่ควรรู้สึก

                    ไม่ควรรัก

                    ไม่ควรโกรธ

                    และไม่ควรเสน่ห์หากับร่างตรงหน้ามากขนาดนี้

                    เช่นเดียวกับมนุษย์…

                    ไม่ควรจะโหยหาความรักจากร่างเย็นชืด

                    ไม่ควรปล่อยใจให้รัก…

เสียงครวญลั่นพร้อมกับเสียงเตียงที่ขยับไหวยามคนป่วยเป็นฝ่ายทาบทับอยู่บนกายเย็นชืด อ๊อดมองร่างที่แดงเห่อจากไข้เคลื่อนไหวบนกาย ซอมบี้ไม่ค่อยฝัน แต่หากฝัน ก็คงพูดได้ว่านี่คือฝันที่เป็นจริง ฝันที่อยากให้เป็นจริง ไออุ่นในกายที่บีบรัดทำให้ต้องอดทนกัดฟัน แม้อยากจะฝังคมเขี้ยวตีตราเหมือนที่ทารคทำมากเพียงไรก็ไม่อาจทำได้ เรือนร่างนี้ งดงามเกินกว่าจะมาเป็นผีดิบเช่นตน

“ บ...า… ก … “ อ๊อดเอ่ยเสียงแหบ เลื่อนมือจับสะโพกที่ส่ายร่อนอย่างเร้าใจนั่น

“ ดะ… เดี๋ยว อย่าเพิ่ง… “ คนผอมกว่าครวญเสียงกระเส่า ขยับตัวรัวเร็วอีก

“ ผ..ม…. ร้อน “

“ ซอม...บี้ร้อนได้...ไง อือ…” ความอึดอัดจากกายที่ใหญ่คับแน่นช่องทาง ทำให้ต้องก้มลงจูบกับอ๊อดอีกเพื่อระบายอารณ์ไม่ให้กระเจิดกระเจิงไปกว่านี้

“ ผม...ร้...อ...น...จริ...ง…. “ อ๊อดว่า จูบซอกคอชื้นเหงื่อเบาๆ ก่อนเป็นฝ่ายพลิกมาคร่อมเหนือตัวของบาก แล้วเริ่มขยับเอง ปากก้มลงเม้มยอดอกที่แข็งนูนด้วยพิษอารมณ์  ระวังนักไม่ให้เผลอฝังเขี้ยวลงไป ผู้ถูกรุกรานแยกขากว้างออกอีก ครวญครางราวจะสิ้นใจ

“ อีก… แรงอีกสิ “

“ คุ...ณ… จะเจ็บ… “ คนผมดำว่า อีกฝ่ายจิ๊ปากขัดใจ

“ ไม่เจ็บ แรงอีกเถอะ แรง...เหมือนตอนครั้งแรกที่นายทำกับฉันก็ได้ ทำเหมือนวันนั้น ข่มขืนฉันแบบนั้นก็ได้  “ อ๊อดชะงัก มองใบหน้าของบากที่ยังคงหอบค้างในแรงอารมณ์อยู่

“ ...คุ...ณ ….ทำ...แบบ...นี้...ทำ...ไ...ม “

“ เรื่องอะไร … “ เขาถาม ยกตัวขึ้นจะจูบ แต่อ๊อดกลับเบือนหน้าหนี

“ อ๊อด? “

“ คุณ...ลง...โทษ...ตั...ว...เอง…. คุณ...ทำ...แบบ...นี่...เพ….ราะ...ลง...โท...ษ ที่… คุ..ณ ผิด….ต่อ...เขา “ ซอมบี้หนุ่มว่า ก่อนผละออกมา บากชะงักผวากอดรั้งเอาไว้

“ อ๊อด… “

“ ...ไม่...ทำ...แบบ...นี้…. คุณ...เจ็บ… “

“ ...ฉันไม่เจ็บ กลับมานี่ ทำต่อเสีย “ ชายหนุ่มผมขาวว่า แต่อ๊อดกลับส่ายหน้า ยกมือขึ้นจับแก้ม

“ ห...า..ก...ไม่...เจ็...บ… คุณ...ร้...อ...ง..ไห้...ทำ...ไม “ บากชะงัก ตอนนั้นเองที่เขาถึงรู้ตัวแก้มทั้งสองมีแต่น้ำตาไหลลงมาเต็มชื้นไปหมด ผู้อ่อนวัยกว่ามองยิ้มเศร้าให้

“ คุณ...เ...จ็...บ “ อ๊อดเอ่ยซ้ำ รั้งร่างที่ผ่ายผอมเข้าไปกอด

“ ………...ฉันทรยศทารคา ฉันช่วยเขาไม่ได้ ฉันไม่ควรมีชีวิต...ทำไม ทำไมไม่เป็นฉัน ทำไมไม่เป็นฉันที่ตาย …. “

“ เ..ข...า...อยา...ก ให้...คุ...ณ อยู่...ต่อไป “

“ ฉันจะอยู่ยังไง อยู่ได้ยังไง “ บากสะอื้น ปากและมือสั่นสะท้าน...ร่างทั้งร่างไร้เรี่ยวแรงจนต้องยกมือกอดอ๊อดแน่น พร่างพรูน้ำตาให้ไหลซึมชื้นกับไหล่เปลือยมีแผลของอีกฝ่าย

“ อ...ยู่...เถ...อะ…. มีชีวิต...อยู่ ดี...กว่า...ตาย “

“ มันยาก...มันยากที่จะอยู่โดยไม่มีเขา ฉันมีแค่เขา อ๊อด… “ ซอมบี้หนุ่มเงียบไปนิด ก่อนจะค่อยๆกอดตอบร่างที่สั่นเทาเอาไว้แน่น แม้จะอุณหภูมิร่างกายจะเย็นเหมือนน้ำแข็ง แต่ตัวเขาคงหนากว้างพอให้อีกฝ่ายได้พักพิง

“ คุณ...ยั...ง...มี...ผม… แม้...คุ...ณ จะ...เกลียด… ผม… แต่...ผม...จะอยู่กับ...คุณ “

“ อ๊อด…?? “

“ ขอ...อยู่...ข้างๆ...ได้ไหม...ครับ…แค่...อีก...พัก...ก็...ได้…. “

“ เจ้าเด็กโง่…. “ ผู้มากวัยบอกทั้งน้ำตา ยกมือกอดร่างที่เย็นเอาไว้ สายฝนยังโปรยปรายไม่หยุดราวจะกลบเสียงสะอื้นในหายไป….

                    ผมรู้...ผมแทนที่เขาไม่ได้

                    และจะไม่มีวันแทนได้…

                    คุณเป็นคนเป็น ผมเป็นคนตาย

                    เราอยู่กันคนละเส้นทาง…

                    แต่ผมขอร้อง...

อย่าเกลียดผมเลยนะ...

อย่าจากผมไป...

โลกของคุณมีเพียงเขา...

แต่โลกของผมมีเพียงคุณ….

                    ….ผมรักคุณ….

                    So cold, I know you can't believe it

                    Sometimes you gotta face the feelin'
                              You don't care if you don't get up again

                    There's a thousand things I will not understand

                    Now you're dealin' with the hell I put you through

                    If I had my way I would be right there next to you

                    There's certain things in life you cannot change                    

                    There's certain things

                    I hope you know I care

                    I've been alone too many nights

                    Too proud to tell you when you're right

                    A little patience would have helped me then

                    A lot like the break has been the common standard

                    All the angels above the earth I prayed

                    Said this message right into her head

                    There's certain things in life I cannot take

                    And I will wait

                    I hope you know I care

                    I hope you know I care