ครั้งสุดท้ายที่นิวจำได้ เขามาตามหาเจ้าฮังกาเรียนหางน้ามในป่ามืดทึบแถบโรมาเนียตอนเหนือ ทุกอย่างผิดคลาดไปหมด เขาหลงทางหลายวันร่างกายเหนื่อยล้าอาหารไม่มีเหลือ นิวกำลังจะตายด้วยพิษไข้ป่าอันทารุณ นิวนอนตัวสั่นใต้กองใบไม้แห้งกรอบและบรงสิ่งที่เลือนราง ไม่อาจปะติดปะต่อเป็นภาพแต่จดจำได้ด้วยความรู้สึกก็แล่นเข้ามา

       กลิ่นคาวเลือดใจสั่นหวิวชวนเคลิบเคลิ้มแต่กลับเจ็บปวดรุนแรงตรงลำคอที่เลือดทะลักออกมาเป็นสาย นิวพยายามดิ้นเอาตัวรอดตามสัญชาติญาณ เสียงใบไม้ก๊อบแก๊บไปมาอย่างบ้าคลั่ง หลงเหลือเพียงเงาดำเย็นเฉียบระเรียดชิ้มรสเลือดเขาอย่างกระหาย เขาหมดแรงจะขัดขืนเปลือกตาปิดลงพร้อมโลกที่มืดดับ นิวไม่รู้สึกตัวอีกเลยหลายวันหลังจากนั้น

       จนกระทั่งตื่นขึ้นมาพบเพียงความว่างเปล่าในป่าทึบ ไม่มีเงาน่ากลัวเย็นเฉียบ ไม่มีร่องรอยอะไรอย่างที่เขารู้สึก พิษไข้หายไปปลิบทิ้ง เรี่ยวแรงกลับฟื้นคืนมากมายราวกับกินอาหารมาเต็มอิ่ม ริมฝีปากที่แตกระแหงกลับชุ่มชื้นเนียนนุ่มชวนสัมผัส ทุกสิ่งกลับเด่นชัดด้วยสีสันที่ดวงตาคนธรรมดาไม่เคยสังเกตเห็น เสียงชัดกังวานจากที่ไกลแสนไกลที่ไม่ควรได้ยิน เสียงเด็กร้องไห้ในเป้นอน เสียงปีกนกฮูกกระพือไปตามแรงลมบนท้องฟ้าเหนือทะเลสาปทางใต้

       นิวตื่นตะลึงกับทุกสิ่งที่แปลกใหม่ ร่างนี้ไม่มีความอุ่นอีกต่อไปมีแต่ความหนาวเย็นและแข็งขืนราวหินอ่อนที่ตากน้ำค้าง เขาทั้งกลัวและไม่เข้าใจสิ่งที่เป็น ความต้องการเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ของนิวคือไปหาธีซีอุสให้เร็วที่สุด

       ในหลายคืนต่อมานิวใช้เวลาร่องเรือและจากโรมาเนียด้วยการกล่าวอำลาแสงอาทิตย์ที่เขาแสบร้อนและอดทนความหิวกระหายจากในกายที่อาหารใดๆก็ไม่อาจเติมเต็มได้

       ไวน์ไร้รสชาติ เนื้อเหม็นสาปเกินจะกลืนลงคอ ไม่มีอะไรที่นิวจะอยากไปกว่าเลือดอุ่นๆของมนุษย์ มันคงจะหวานและอุ่นในลำคอ เขาอยากกัดขย้ำทุกคนบนเรือและดูดดื่มชีวิตของเหยื่ออย่างป่าเถื่อนจนสาแก่ใจไม่ให้เหลือแม้แต่หยดเดียว ถึงจะต้องการขนาดไหนแต่นิวก็ฝืนเอาไว้ เขาจะไม่ฆ่าใครทั้งนั้นเขายังเป็นมนุษย์อยู่นะ นิวพึมพำซ้ำไปซ้ำมาหมือนคนเสียสติ “พี่ธีช่วยด้วย ”

       ทุกเสียงบนเรือนี้มันดังเกินไป เสียงพูดคุย เสียงความคิดของผู้คน เสียงคลื่นทะเลอันเกรี่ยวกราด นิวเอามือปิดหูขุดคู้อยู่บนเตียงเล็กที่โคลงเคล้ง เลือดไหลออกจากดวงตาสีเขียวสดอย่างหวาดกลัว เขากำลังร้องไห้ ในหัววนคิดถึงแต่กลิ่นคาวเลือดหอมหวานและใบหน้าของธีซีอุสที่กำลังปลอบประโลมเขาเหมือนตอนเด็กๆ วนไปวนมาอยู่อย่างนั้นตลอดการเดินทางแสนทุกข์ทรมาน

       ในที่สุดเรือก็จอดเทียบท่าที่ลอนดอนซะที นิวเดินลงเรือด้วยความเหนื่อยอ่อนใบหน้าซีดเซียวขาวโพลนจนเหมือนผี ตอนนี้ฟ้ายังคงมืดอยู่แต่อีกไม่นานหรอกมันจะกลับมาแสบร้อนดั่งไฟนรก

       นิวรีบหยิบผ้าพันคอมาโพกปิดใบหน้าและวิ่งออกไปด้วยพละกำลังที่ไม่รู้จักเหน็บเหนื่อยของแวมไพร์ ถนนโค้งแล้วโค้งเหล่าที่คุ้นเคย เท้าสับเร็วจนราวกับกำลังโบยบินเสียงรอบตัวสงบลงอย่างช้าๆด้วยความเงียบงันของราตรี นิวสูดดมกลิ่น กลิ่นจางๆของธีซีอุสที่ล่องลอยมาตามอากาศ

       นิวเปิดประตูเข้าบ้านอย่างแผ่วเบา กลิ่นเลือดของธีซีอุสกระตุ้นสัญชาตญาณของปีศาจร้าย อบอวลหอมหวานทั่วบ้านเสียงหัวใจที่เต้นสม่ำเสมอชวนฟัง เขี้ยวแหลมงอกออกมาอย่างฝืนไม่ได้ เท้าก้าวเดินอย่างไร้สติไปที่ห้องธีซีอุส

       ตาสีเขียวแวววาวสะท้อนในความมืดจ้องมองไปยังร่างพี่ชาย เส้นชีพจรเต้นเป็นจังหวะตามลมหายใจ นิวกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซึมออกมา เสียงลมหายใจกระเซ้ารุนแรงตามความปราถนา นิวพยายามก้าวเท้าออกจากห้องของธีซีอุสอย่างยากลำบาก

       มันบีบคั้นหัวใจของเขาที่ตายไปแล้วให้โชติช่วงขึ้น เมื่อมืออุ่นของใครสักคนสัมผัสมาที่มือของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว “ นิว “ เสียงธีซีอุสงัวเงียตามประสาคนพึ่งตื่น มือคว้านหาปุ่มสำหรับเปิดโคมไฟข้างเตียงแต่กลับถูกดึงกลับอย่างรวดเร็ว “ อย่าเปิดไฟ “ ธีซีอุสสะดุ้งเล็กน้อยกับความเย็นที่มือของนิว “ ไปทำอะไรมาทำไมมือเย็นแบบนี้ “ เสียงนั้นออกติดตำหนิแต่กลับอ่อนโยนในการกระทำ ธีซีอุสกุมมือของแล้วเป่าลมอุ่นจากริมฝีปาก นิวมองการกระทำนั้นอย่างหลงไหล

       นิวหย่อนตัวลงนั่งข้างเตียง สูดดมฝ่ามือของธีซีอุสอย่างเปิดเผย  ซุกไซร้ใบหน้าอย่างเคลิบเคลิ้มหลับตาฟังเสียงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นของพี่ชาย นิวเลื่อนมือนั้นให้สัมผัสกับริมฝีปากอย่างอ่อยอิง กดจูบเนิ่นนานชวนสั่นสะท้าน เขารับรู้ได้ถึงความพึงพอใจของอีกคน

       ธีซีอุสตื่นกลัวแต่ก็ลุ่มหลงกับการกระทำแปลกๆของนิว แต่ก่อนที่จะทันรู้ตัว ข้อมือของธีซีอุสถูกกัดรุนแรงและเลือดจำนวนมหาศาลไหลย้อยผ่านมุมปากของน้องชาย ธีซีอุสรีบกระชากมือออกทันที และเอื้อมไปเปิดไฟอย่างรวดเร็ว

       ธีซีอุสกำข้อมือที่ถูกกัด เลือดไหลไม่ยอมหยุดจนท่วมผ้าปูที่นอนเป็นแอ่งเลือด เขาเห็นนิวกำลังเลียริมฝีปากดวงตาสีเขียววาววับไปด้วยความบ้าคลั่งยกยิ้มให้เขาอย่างจงใจยั่วยวน เสื้อผ้าอีกฝ่ายขาดหวิ่นเปรอะเปรือนคราบดินเต็มไปหมด นิวเลื่อนมือมาสัมผัสใบหน้าของธีซีอุส “ หวานจัง ขออีกได้ไหม “ ด้วยเสียงที่หวานเกินจะเป็นนิวตัวจริง ธีซีอุสแถบไม่เชื่อสายตา “ นิว เกิดอะไรขึ้น “ ร่างนั้นค่อยๆปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ดจนเผยผิวกายขาวซีดผิดธรรมชาติ ดวงตาที่เขอะเขิลไม่กล้าสบตาเขาเมื่อก่อน ตอนนี้กลับจ้องจะเอาเลือดเอาเนื้ออีกฝ่ายอย่างไม่วางตาหรือไม่กระพริบด้วยซ้ำไป

       นิวขึ้นคร่อมร่างของเขา ใบหน้าลดต่ำลงจนชิดใบหู “ ผมต้องการมัน “ เสียงแหบพร่าพูดซ้ำไปซ้ำมาราวเกรี้ยกล่อมในคล้อยตาม ริมฝีปากนิวลากผ่านสันกรามเชื่องช้าคมเขี้ยวแหลมทิ่มเบาๆเหมือนลองเชิง แต่ก่อนที่อะไรๆจะเลยเถิดกว่านี้ธีซีอุสก็รวบรวมสติพลักนิวจนกระแทกกับผนังห้องอย่รงแรง

       นิวนอนตัวหงอขดตัวอยู่ที่พื้นไม่ยอมขยับ เสียงหายใจติดขัดเหมือนสัตว์ได้รับบาดเจ็บ ธีซีอุสถอยกรูดติดหัวเตียงมองไปที่นิว เสียงสะอื้นร้องไห้รอดออกมาเป็นระยะ คนเป็นพี่เริ่มรู้สึกใจไม่ดีที่ทำแบบนั้น แต่ใจนึ่งก็ห้ามเอาไว้ว่าอย่าเข้าใกล้เป็นอันขาด นิวขดตัวยิ่งขึ้นร้องคร่ำครวญนักกว่าเก่า “ นิวบอกพี่ เกิดอะไรขึ้น “ ไม่มีการตอบรับอะไรจากคำถามนอกจากเสียงร้องไห้ที่ดังโอดครวญ

       นิวค่อยๆคลานเชื่องช้าขึ้นเตียง ผมสีทรายยุ่งปกปิดใบหน้าและเมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นเลือดก็ไหลออกมาจากตาคู่งามจนน่าสงสาร ธีซีอุสใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาอีกฝ่าย ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้น “ พี่ขอโทษ “ และทันใดนั้นใบหน้าของนิวกลับแปรเปลี่ยนเป็นความเหย่อยิ่งยังที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนชั่วชีวิตและระเบิดหัวเราะอย่างวิปริต เขาตบหน้าธีซีอุสจนหันไปอีกทางก่อนจะขย้ำคออีกฝ่ายแบบไม่ทันตั้งตัว ดูดกลืนความหวานละมุนร้อนแรงนั้นจนหมดหยดสุดท้าย ธีซีอุสนอนแน่นิ่งดวงตาเปิดโพลงเหมือนคนเสียขวัญ

       นิวนอนทับร่าง ก่อนจะกล่าวในสิ่งที่ธีซีอุสแถบไม่เชื่อหู “ เราจะไม่แก่และจะไม่ตาย เราจะมีแต่ความลุ่มหลงในกันและกันตลอดไป พี่ธีพร้อมจะเป็นแบบนิวไหม “ คำเชื้อเชิญแสนยั่วยวนยิ่งขึ้นเมื่ออีกฝ่ายแนบริมฝีปากเย็บเฉียบลงมาคลอเคลียรอคอยคำตอบ  ใจเขานั้นเบาหวิว เขารักนิวมาตลอดและรักทุกความเป็นตัวตนของนิว ทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีงามและชั่วร้ายต่อให้นิวทำร้ายเขา เขาก็จะยอมเป็นเหยื่อให้อีกฝ่ายกลืนกิน ต่อให้ลงนรกด้วยกันเขาก็พร้อมจะไปด้วยขอเพียงแค่นิวอยู่ข้างเขาตลอดไป

       ธีซีอุสที่เสียเลือดไปมากได้ใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่พงกหัวเป็นการยอมรับ นิวมอบจูบที่ลึกซึ้งและขมขื่นให้ธีซีอุสเป็นของขวัญสู่การเป็นปีศาจร้าย นิวละริมฝีปากออกมากัดที่ข้อมือของตัวเอง เลือดไหลเข้าสู่ปากจนท่วมท้น ธีซีอุสที่หมดแรงนอนแน่นิ่งในตอนแรกกลับลุกขึ้นและกระชากร่างของนิวมาประชิดตัว ดวงตาสีเขียวแวววับด้วยความท้าทาย เผยอริมฝีปากให้อีกฝ่ายฝังเขี้ยวดูดเลือดจากตัว ถ่ายเททุกสิ่งเข้าสู่ร่างอีกฝ่าย หลอมรวมและล้มสลายไปพร้อมๆกัน

       ธีซีอุสไม่รั้งรอต่อความกระหายเขากัดและจูบริมฝีปากบางของนิวจนเลือดซึมออกมาเปรอะเปรื้อนตัวของทั้งคู่ เขาสัมผัสความต้องการของนิวได้ มันผสมปนเปด้วยราคะและความรักลึกซึ้งที่เจ้าตัวแอบซ่อน เขาฉีกกระชากเสื้อของนิวออกก่อนจะกดร่างอีกฝ่ายให้แนบเตียง หน้าของนิวถูกกดเอาไว้อย่างไม่อาจขัดขืน มือถูกรวบไพล่หลัง ลาดไหล่และแผ่นหลังนิวถูกกัดเป็นสิบๆแผลเลือดของเขาผสมปนเปกับเลือดของนิวจนกลายเป็นรสชาติของความปราถนาอันหอมหวาน เสียงครางเล็ดรอดออกมาจากปากช้ำเลือด นิวยิ้มและจ้องมองอีกฝ่ายอย่างภาคภูมิใจ

       ธีซีอุสดูเป็นปีศาจที่ร้ายกาจกว่านิวเป็นไหนๆเมื่ออีกฝ่าย ยังคงมอบความเจ็บปวดไปทั่วร่างของนิวอย่างไม่หยุดหย่อนจากกัดก็เป็นขย้ำและขูดรีดเลือดจากอีกฝ่ายด้วยกรงเล็บแหลมคม  นิวยังคงเชิดหน้าหลับตาอยู่ในห้วงภวังค์ “ มากกว่านี้พี่ธี “ ร่างกายบิดเร่าตามความต้องการ ธีซุอุสที่ได้ยินอย่างนั้นความป่าเถื่อนก็เกิดขึ้นในใจ ทั้งคู่ร่วมรักกันราวสัตว์ป่าที่ดุร้าย ดึงดั้นกระแทกกระทั้นอย่างเอาแต่ใจในตัวอีกฝ่าย ไม่มีความอ่อนโยนในเหล่าปีศาจ นิวและธีซีอุสต่างใช้เรี่ยวแรงมากมายในการมอบความหฤหรรษ์หันให้แก่กัน และกายเปล่าที่ครื้นเครงกับเสียงครวญคราญปานขาดใจของอีกฝ่ายต่างเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายให้สมบูรณ์ขึ้นอีกครั้งและอีกครั้งอย่างไม่รู้จักพอและค่ำคืนนั้นก็ผ่านไปอย่างรื่นรมย์

        ก่อนวันใหม่ที่เริ่มขึ้น ทั้งคู่ไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากนอนกอดกันท่ามกลางห้องมืดคาวเลือดและไร้แสงปราศจากเรี่ยวแรงและภาวนาขอให้ค่ำคืนมาถึงโดยไวเพราะไม่มีอะไรที่นิวและธีซีอุสโหยหาไปมากกว่านี้อีกแล้ว