ฉันเป็นคนที่ไม่เชื่อในการฝึกฝนนัก ตั้งแต่เด็กจนโต เรามักได้ยินคำแนะนำที่ว่าถ้าต้องการที่จะแสดงออกมาได้ดี ให้ไปยืนซ้อมอยู่ที่หน้ากระจก ฉันคิดในใจเสมอ "บ้าเหรอ มันจะไปช่วยอะไร ในเมื่อเงาที่กระจกสะท้อนออกมาก็เป็นเงาของฉันเพียงคนเดียว ใครจะไปขวยเขินกับการจ้องหน้าตัวเอง จริงไหม" 
และด้วยความเชื่อนี้เอง ทำให้ฉันไม่เคยสนใจที่จะซักซ้อมอะไรหน้ากระจกเลย ตั้งแต่เด็กจนโต 
  จนกระทั่งวันหนึ่ง...เมื่อวานนี้แหละ ที่ฉันได้พบจุดเปลี่ยน
ฉันต้องออกไปพูดหน้าชั้นเรียนของมหาลัยในเช้าวันนี้ พูดนำเสนอเกี่ยวกับตัวเอง 
และเป็นอีกครั้งหนึ่ง ที่ฉันรู้สึกว่าตั้งแต่จบชีวิตมัธยมมา ความมั่นใจของฉันนั้นถดถอยลงไปมากเหลือเกิน 
   แล้วจะทำยังไง...ฉันถามตัวเองขึ้นมาคำหนึ่ง
ฉันพาลได้คิดไปถึงคติที่อาจารย์ท่านหนึ่งเคยมอบให้ว่า "Practice Make Perfect."
แน่นอน  ฉันรู้ว่ามันคือความจริง แต่ด้วยความทะนงตัว ฉันเลือกที่จะเมินมันอย่างไม่ใยดี
แต่วันนี้ ฉันคิดว่าลองเชื่อเขาดูสักทีก็คงไม่เสียหาย
   ฉันย้ายตัวเองไปหน้ากระจกใบเก่ง พร้อมกับขวดน้ำหนึ่งขวดต่างไมโครโฟน สมมติบทบาทเต็มที่ว่าฉันกำลังพูดอยู่หน้าชั้นเรียนให้อาจารย์และเพื่อนอีกเกือบ50ชีวิตฟัง
  และรู้ไหม ว่าฉันเห็นอะไรในนั้น 
ฉันเห็นฉันที่ดูเก้กังสิ้นดี ฉันยืนไม่ได้ตำแหน่ง วางมือไม้สะเปะสะปะ สายตาที่มองไปที่ไหนสักที่อย่างไร้ทิศทาง กว่าฉันจะปรับท่าทางของตัวเองให้เข้าที่ได้ก็ดึกไปโข และสุดท้ายฉันเข้านอนด้วยการหวังว่าวันพรุ่งนี้ฉันจะทำได้ดี
   และเช้าวันนี้มาถึง ฉันตกประหม่าของฉันตามปกติ ผ่านไปคนแล้ว คนเล่า จนกระทั่งในที่สุด ฉัน ก็ได้ออกไปยืนอยู่ตรงหน้าชั้นเรียน และไม่น่าเชื่อ ฉันกลับพูดได้อย่างเป็นธรรมชาติ (เขาว่ากันว่าอย่างนั้น) คำแล้วคำเล่าที่ฉันพูดออกไป กลายเป็นว่าความประหม่าในใจฉันได้ออกไปพร้อมมันด้วย จนในที่สุดได้หมดไป และฉันสามารถพูดละตอบคำถามได้อย่างลื่นไหล ราวกับว่าฉันนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระอยู่ในวงน้ำชากับเพื่อนสาวอย่างไงอย่างงั้น 
  และกลายเป็นว่าเมื่อก้นฉันแตะกับเก้าอี้นั่งอีกครั้งหนึ่งหลังจากการพูดนั้นจบลง ฉันได้เปลี่ยน ความคิดที่มีต่อการยืนหน้ากระจกไปอย่างสิ้นเชิงทีเดียว 
                                  "แล้วคุณล่ะ ลองยืนหน้ากระจกบ้างหรือยัง ?"