ถึงจะเคยเรียกช่างมาดูหลายครั้ง แต่ช่างทุกคนก็ยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่าระบบไฟในห้องของผมไม่เห็นจะมีความเสียหายตรงไหน จะว่าเป็นขโมยก็ไม่ใช่ เพราะเหตุการณ์แบบนี้เกิดมาไม่ต่ำกว่าสิบครั้งแต่ทุกครั้งดันไม่เคยมีอะไรหายไปสักครั้ง

ผมถอนหายใจ นึกถึงตัวเลขสูงลิ่วในบิลค่าไฟที่จะมาตอนปลายเดือนแล้วเดินไล่ปิดไฟทีละดวง

“ทำไมถึงชอบอยู่มืดๆนักนะ”

เสียงของใครบางคนที่ดังขึ้นทางด้านหลังเรียกให้ผมหันไปมอง แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ผมสะบัดหัวของตัวเองแรงๆอีกครั้ง เพราะคิดว่าตัวเองคงจะหูฝาด— เมื่อค่ำคงจะดื่มหนักไปแบบที่จีวอนว่าจริงๆ

“อย่างน้อยก็เปิดตรงห้องนั่งเล่นทิ้งไว้ให้ซักดวงไม่ได้หรือไง”

เสียงคนพูดดังขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้จู่ๆบรรดาขนบนแขนของผมก็พากันลุกเกรียว บรรยากาศประหลาดๆรอบตัวทำเอาผมตาสว่าง ความเมาที่มีเมื่อครู่ก็ดูจะสร่างลงไปมาก

“นั่น..ใครน่ะ”

ผมกลั้นใจพูดออกไป

แต่กลับไร้เสียงใดๆตอบกลับมา

อ่า…บ้าไปแล้วรึเปล่านะ มันจะไปมีใครในห้องได้ยังไ—

“เห้ยยย!”

ผมร้องออกมาเสียงดังเมื่อหันไปเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องนอนเข้า อีกฝ่ายเองก็ดูจะตกใจอยู่ไม่น้อยที่ถูกพบตัว

“นายเป็นใคร!”

ผมตะโกนถามเสียงดัง แต่อีกฝ่ายกลับยืนนิ่ง ดวงตาทั้งสองข้างนั้นเบิกกว้างและยังคงเต็มไปด้วยความตกใจ

“ฉันถามว่านายเป็นใคร!”

ผมตะคอกอีกครั้ง

และในที่สุดอีกฝ่ายก็ดูจะรู้สึกตัวขึ้นมาแล้วว่าถูกจับได้ หมอนั่นกระพริบตาถี่ๆสองสามครั้งก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ

“นี่นาย…เห็นฉันหรอ”

ผมไม่แน่ใจว่านั่นเป็นคำถามที่หัวขโมยมักจะใช้เพื่อเอาตัวรอดยามที่ถูกจับได้หรือเปล่า แต่ตอนนี้สติของผมได้กลับมาจนเต็มร้อยแล้วและจะไม่มีทางปล่อยให้หมอนั่นหนีรอดไปได้ง่ายๆแน่

“ก็เห็นน่ะสิ หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ”

“นายเห็นจริงๆหรอ นี่เรื่องจริงใช่มั้ย”

น้ำเสียงตื่นเต้นและรอยยิ้มนั่นทำเอาคิ้วของผมขมวดมุ่น หมอนี่ท่าจะเป็นบ้า ผมสรุปในใจอย่างนั้นขณะก้าวเข้าใกล้คนตรงหน้าทีละนิดอย่าระมัดระวัง ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีที่จะขยับหนีหรือคิดสู้ก็เถอะ


ฟึ่บ!


มือของผมแหวกผ่านอากาศและผ่านร่างนั้นไป— ใช่ มือผ่านร่างของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไปเลย เหมือนกับร่างนั้นเป็นส่วนหนึ่งของอากาศ ไม่ได้มีตัวตนอยู่จริงๆ

ดวงตาทั้งสองข้างของผมเบิกกว้างก่อนจะก้าวถอยหลังออกมาตามสัญชาตญาณในขณะที่คน— ไม่สิ ขณะที่อีกฝ่ายยืนหัวเราะให้กับท่าทีของผม

“นายเป็นตัวอะไรกันแน่”

ผมกลั้นใจถามแล้วรอฟังคำตอบ ขาทั้งสองข้างก้าวถอยหลังไปจนติดกำแพง แต่อีกฝ่ายก็ยังคงเดิมตามมาเรื่อยๆ

“ฉันคิดว่านายจะไม่กลัวเสียอีก”

น้ำเสียงนั่นฟังดูผิดหวังเล็กๆ แต่ก็ยังเจือไปด้วยความดีใจอย่างปิดไม่มิด ดวงตาทั้งสองข้างนั่นเต็มไปด้วยประกายบางอย่างยามที่จ้องมองมาที่ผม และปฏิเสธไม่ได้เลยว่านั่นมันเป็นอะไรที่น่ามอง


บ้าไปแล้ว ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่กำลังนึกชมหมอนั่น

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ อย่าก้าวเข้ามา”

ผมออกคำสั่ง โชคดีที่อีกฝ่ายเลือกที่จะฟังมันแล้วหยุดลงตามที่ผมว่า

“ตอบมาก่อน…นายคือตัวอะไร”

“นายน่าจะมีคำตอบในใจอยู่แล้วนี่”

“ผี…หรอ…”

ผมภาวนาให้คำตอบคือไม่ใช่ แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้พระเจ้าจะไม่เข้าข้างผมเอาสียเลย

“อื้อ…ดีใจนะที่ในที่สุดนายก็เห็นฉันเสียที”

นี่ต้องเป็นการเข้าใจผิดอะไรซักอย่าง หรือไม่นี่ก็อาจจะเป็นภาพหลอนที่ผมสร้างขึ้นมาเองเพราะความเมา แต่ความรู้สึกเจ็บตอนที่แอบหยิกตัวเองนั่นเป็นสิ่งที่ยืนยันได้อย่างดีว่าเหตุการณ์ตรงหน้ามันจริงเสียยิ่งกว่าจริง



                                                                              //




“เดี๋ยวก่อนนะ นายกำลังจะบอกว่านายคือแฟนฉันหรอ”

ไม่รู้ว่าในวันนี้คำว่าบ้ามันผุดขึ้นมาในหัวไปกี่ครั้งแล้ว แต่นี่มันบ้าไปแล้วจริงๆ

คิมดงฮยอก วัย 25 ปี มีหน้าที่การงานที่มั่นคง (และสาบานได้ว่ามีสติสัมปะชัญญะอยู่ครบถ้วน) กำลังนั่งคุยกับผี ผีตัวเป็นๆที่ชื่อว่าคิมฮันบิน แถมอีกฝ่ายกำลังอธิบายอย่างเป็นจริงเป็นจังว่าตัวเองคืออดีตคนรักของผม

“ก็ใช่น่ะสิ”

“งั้นนี่คงเป็นการเข้าใจผิด ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยมีแฟน แล้วนายจะมาเป็นผีแฟนเก่าฉันได้ยังไง”

“ฉันเป็นแฟนนายในชาตินี้ที่ไหนเล่า”

“หมายความว่าไง”

“เราเคยรักกัน…เมื่อชาติที่แล้ว”

โอเค…นี่มันออกจะเหลือเชื่อไปมาก และผมก็ไม่มีวันที่จะเชื่อคำพูดนั้นอย่างแน่นอน แต่หน้าตาและน้ำเสียงจริงจังของอีกฝ่ายกลับทำเอาผมเถียงอะไรออกมาไม่ออก

“จริงๆนะ ฉันตามดูนายมาตลอดเลย”

ฮันบินยืนยัน

“ใครเชื่อก็บ้าแล้ว”

“งั้นจะพิสูจน์ให้ดูก็ได้”

“พิสูจน์ยังไ—“

อยู่ๆเสียงเครื่องเล่นเพลงในห้องก็ดังขึ้นโดยที่ไม่ได้มีใครไปแตะต้อง ร่างทั้งร่างของผมสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคงเป็นฝีมือของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า อีกฝ่ายส่งยิ้มกว้างมาให้ก่อนจะทำท่าเป็นเชิงว่าให้ผมตั้งใจฟัง

ดนตรีจังหวะช้าดังออกมาจากเครื่องเล่นนั้น ผมมั่นใจว่าตัวเองไม่เคยโหลดเพลงแบบนี้เก็บเอาไว้แน่ แต่กลับรู้สึกว่ามันช่างแสนคุ้นหู เหมือนเคยได้ยินบ่อยๆจากที่ไหนซักแห่ง และปฏิเสธไม่ได้เลยว่า…มันเพราะที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา


Fill my heart with song
Let me sing for ever more
You are all I long for
All I worship and adore

In other words: please, be true
In other words, in other words: I love you



Fly me to the moon

อยู่ๆก็นึกถึงประโยคนี้


“เพราะล่ะสิ”

ฮันบินพูดพลางยักคิ้วหลิ่วตา ส่วนผมไม่ตอบ อันที่จริงแค่เพลงเพลงเดียวมันไม่เห็นจะสามารถเอามาเป็นหลักฐานได้ตรงไหนว่า เอ่อ..ชาติที่แล้วเราเคยรักกัน

“นี่เป็นเพลงโปรดของเราเลยนะ เราชอบนั่งฟังด้วยกันเมื่อก่อน ไม่รู้ว่าจะจำได้มั้ย”

จำไม่ได้

แต่ก็เพราะดี

ผมตอบคำถามนั้นอยู่ในใจ พลางมองตามสายตาของอีกฝ่ายที่หลุบต่ำลง ผมเพิ่งสังเกตเดี๋ยวนี้เองว่าชุดที่ฮันบินใส่อยู่มันออกจะดูเป็นแฟชั่นในยุคเก่าไปเสียหน่อย ถ้าลองเอามาคิดรวมกับเพลงที่เพิ่งได้ฟัง ถ้าเป็นเพลงจังหวะแบบนี้ล่ะก็…หกสิบปีที่แล้วได้มั้ยนะ

“นี่นายตายไปกี่ปีแล้ว”

“ห้าสิบแปดปี”

“แล้วฉันล่ะ”

“นายตายก่อนฉันสองปี เพราะงั้นก็…หกสิบ”

“ไม่คิดว่ามันจะเป็นช่วงเวลาที่สั้นเกิดไปสำหรับการมาเกิดใหม่หรือไง”

“กับอีแค่การมาเกิด…นายคิดว่ามันต้องใช้เวลามากแค่ไหนกันเชียว”

ฮันบินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด มือทั้งสองข้างของอีกฝ่ายถูกยกขึ้นมาเท้าเอวไว้และจ้องมาที่ผมอย่างไม่พอใจ

“ไม่รู้สิ อาจะซักร้อยปีมั้ง คนเค้าว่ากันมาแบบนั้น”

“ตลกชะมัด นี่นายเชื่อเรื่อแบบนี้จากคนมากกว่าที่เชื่อจากผีจริงๆหรอ”

“ก็ไม่เคยมีผีที่ไหนมาบอกไว้นี่หว่า”

“งั้นก็รู้เอาไว้ซะ!”

ฮันบินดูเหมือนจะหงุดหงิดมากขึ้นทุกที และนั่นทำให้ผมหวนไปนึกถึงเรื่องที่เคยได้ยินมาว่าถ้าหากวิญญาณของคนที่ตายไปแล้วมีความรู้สึกโกรธเคือง วิญญาณนนั้นจะปรากฏตัวให้คนเห็นในสภาพที่ไม่นัก

ผมจับจ้องแววตาที่เริ่มฉายแววดุ คิ้วคู่นั้นขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกเป็นปม ริมฝีปากบางเบะคว่ำลงอย่างคนถูกขัดใจ ทั้งหมดนั้นทำให้ผมสรุปในใจได้ว่าความเชื่อที่คนพูดกันปากต่อปากน่ะมันผิด


ผีตอนหงุดหงิดมันก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไร

ออกจะน่ามองด้วยซ—


อ่า…ผมนี่มันเมาชะมัด


“แล้วทำไมป่านนี้นายถึงยังไม่ไปเกิดอีก”

นัยน์ตาของฮันบินดูอ่อนลงเมื่อได้ยินคำถาม อีกฝ่ายเผลอกัดริมฝีปากของตัวเองจนแทบเป็นเส้นตรง ผมชักไม่แน่ใจว่านั่นเป็นสิ่งที่สมควรถามออกไปหรือไม่ แต่หลังจากที่ได้ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ใช้เวลาครุ่นคิดกับตัวเองสักพัก ผมก็ได้รับคำตอบ

“เพราะยังไม่ถึงอายุขัยน่ะ ก็เลยยังไปเกิดไม่ได้”

“หมายความว่ายังไง”

“เพราะฉันตายก่อนเวลาที่ควรจะตาย เพราะงั้นก็เลยยังไปไหนไม่ได้— นี่ยังไม่เข้าใจอีกหรือไง”


ไม่เลยซักนิด

คงต้องโทษแอลกอฮอล์ที่ไหลเวียนอยู่ในเลือด ระบบการประมวลผลในสมองถึงได้ทำงานช้าจนน่าหงุดหงิดแบบนี้

“เอาล่ะ จะอธิบายให้ชัดๆนะ สมมติว่าฉันสมควรตายตอนอายุเก้าสิบ แต่ดันไปทำให้ตัวเองตายตั้งแต่อายุยี่สิบสอง นั่นเท่ากับว่าฉันตายก่อนวัยอันควร”

“…..”

“แล้วฉันก็จะไม่สามารถไปเกิดได้จนกว่าจะอายุเก้าสิบ”

“….”

“ฉันต้องเป็ญวิญญาณแบบนี้ไปตั้งเกือบเจ็ดสิบปีเข้าใจมั้ย”

ผมกระพริบตาปริบๆให้กับข้อมูลใหม่ที่เพิ่งได้รับ ทึ่งในระบบของโลกหลังความตายที่ไม่เคยได้รับรู้มาก่อน หลังจากที่ได้ยินเรื่องนี้ผมก็แทบจะสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันฆ่าตัวตายเด็ดขาด ต่อให้ชีวิตจะเป็นตายร้ายดียังไง การทนมีชีวิตอยู่ต่อมันอาจจะดีกว่าต้องติดแหง่กอยู่ในโลกที่ไร้ตัวตนแบบคนตรงหน้า

“แต่นั่นหมายความว่านายฆ่าตัวตายงั้นหรอ”

“…..”

ฮันบินกัดริมฝีปากของตัวเองอีกครั้ง และนั่นก็ใช้เป็นคำตอบได้ดี

“ทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะ”

“เพราะนาย…”

ผมเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของอาการใจหายก็ตอนที่ได้สบตากับคนตรงหน้า แววตาคู่นั้นแสนหม่นหมองและเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

“เพราะนายทิ้งฉันเอาไว้”

“…..”

“สมัยนั้นเรื่องของคนอย่างเรายังไม่เป็นที่ยอมรับหรอก ไม่เลย— พ่อไม่เคยรับได้ที่ลูกชายเพียงคนเดียวอย่างฉันเป็นพวกวิปริต”

“…..”

“เราถูกจับแยกจากกันทันทีที่พวกผู้ใหญ่รู้เรื่อง นายถูกที่บ้านส่งไปยังกองทัพ แต่ฉันไม่โกรธนายเรื่องนี้หรอกนะ มันเกินกว่าที่เราสองคนจะรับมือได้”

“…..”

“แต่ฉันโกรธที่นายไม่ดูแลตัวเองให้ดี นายติดโรคระบาดจสกกองมัพและตายลงภายในปีนั้น…นั่นแหละที่ทำให้ฉันเจ็บปวดที่สุด”

“…..”

“ในโลกใบนี้ไม่มีใครเข้าใจฉันดีไปกว่านาย ตอนที่ถูกจับแยกความกวังเล็กยังคงมีอยู่ในใจฉันเสมอ ฉันอุ่นใจทุกครั้งเวลาที่นึกถึงนายแล้วรู้ว่านายเองก็คงจะกำลังคิดถึงฉันจากที่ไหนสักที่”

“…..”

“แต่สุดท้ายความอบอุ่นนั้นก็ถูกพรากไป ใจร้ายมากนะที่ทิ้งฉันเอาไว้กับความหนาวเหน็บแบบนั้น…ใครมันจะไปทนไหวกัน”

น้ำตาหนึ่งหยดไหลออกมาจากตาคู่สวยดวงนั้น

คิมฮันบินไม่ได้ร้องไห้ไปมากกว่านั้น บางทีเวลาเกือบหกสิบปีที่ผ่านมาคงจะช่วยเยียวยาหัวใจของอีกฝ่าย แต่ถึงแบบนั้นผมก็สามารถรับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดพวกนั้นได้อยู่ดี

ผมเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด


ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองก็อุ่นใจยามที่ได้นึกถึงใครคนหนึ่งเสมอเช่นกัน





                                                                              //





ผมใช้เวลาอีกเกือบชั่วโมงในการปลอบฮันบินให้สงบลง หลังจากฟังเพลงที่อีกฝ่ายทำให้มันถูกเล่นซ้ำไปซ้ำมาเป็นรอบที่สิบฮันบินก็ดูจะกลับมาเป็นฮันบินที่สดใสเหมือนเดิม

อาการมึนหัวของผมที่หายไปเมื่อครู่ก็เริ่มจะกลับมา ความง่วงเริ่มเข้ายึดครองสติของผมที่ละนิดจนผมคิดว่าควรหาทางพาตัวเองไปนอนดีๆให้ได้ก่อนที่จะง่วงจนหลับไปคาโซฟานี่แทน

“สรุปว่านายเชื่อฉันรึยังน่ะ”

อีกฝ่ายถามย้ำอีกครั้ง

อันที่จริงมันก็ไม่มีอะไรน่าเหลือเชื่อไปกว่าการมานั่งคุยกับผีตัวเป็นๆแบบนี้อีกแล้ว ถ้าจะให้เชื่อว่าตัวเองเคยเป็นคนรักกับผีตรงหน้านี่เพิ่มไปอีกซักข้อมันก็คงไม่ได้ทำให้ตัวผมดูเสียสติไปมากกว่านี้ได้

“เชื่อแล้ว”

พูดพลางอ้าปากหาวให้อีกฝ่ายได้รับรู้ถึงความเหนื่อยล้าและความอ่อนเพลียที่สะสมมาทั้งวัน อย่างน้อยถ้าเจ้าตัวเคยเป็นคนรักของผมจริง ก็คงจะต้องนึกเห็นใจกันขึ้นมาบ้างแหละนะ

“โกหกกันชัดๆ”

อีกฝ่ายบ่นอุบ

“นายจะปล่อยฉันไปนอนได้หรือยั—“

“ไม่ได้นะ!”

ฮันบินรีบขัดขึ้นมาทันทีเมื่อผมพูดเรื่องนอน อีกฝ่ายรีบลุกไปยืนกางแขนขวางหน้าประตูห้องนอนของผมเอาไว้ แต่เขาคงลืมนึกไปว่าผมสามารถเดินทะลุผ่านร่างกายโปร่งแสงนั้นได้อย่างสบายๆ

“ฉันง่วงจะตายอยู่แล้ว”

“แต่ฉันปรากฏตัวให้นายเห็นได้เฉพาะวันปล่อยผีแบบนี้นี่… เราไม่ได้อยู่ด้วยกันมาตั้งนานนะ จะใช้เวลาคืนนี้ด้วยกันหน่อยไม่ได้หรือไงเล่า”

น้ำเสียงหงอยๆนั่นชวนให้ใจอ่อนยวบ

และผมคิดว่าตัวเองคงเสียสติไปแล้วแน่ๆที่ยอมถ่างตานั่งเป็นเพื่อนผีอยู่ในห้องนอนของตัวเองยันเช้า



♡