2 year
Winter Chrismas has been coming

กลิ่นดอก Forget me notโชยคลุ้งมา มันช่างหอมล้ำชวนฝัน กลิ่นของมันทำให้หวนนึกย้อนไปเมื่อคืนวันเก่าๆ กลีบดอกที่แสนเปราะบางทำให้คิดถึงช่วงเวลาที่เคยมีคุณอยู่เคียงข้างกาย

ฝ่ามือบางๆที่คอยโอบอุ้มดูแลดอกไม้เหล่านั้น คือมือคู่เดียวที่คอยดูแลผมเช่นกัน ยังคงจำสัมผัสแสนนุ่มนวลจากมือคู่นั้นได้เป็นอย่างดี ไม่เคยลืมเลือน ปลายนิ้วของคุณมักเย็นอยู่เล็กน้อย เนื่องจากสุขภาพของคุณนั้นอ่อนแอจนผมมักเป็นห่วงคุณบ่อยๆ

ผมชอบกอบกุมมือของคุณเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นยามไหน มันทั้งนิ่ม ทั้งอบอุ่นในคราวเดียวกัน

หากผมลืมทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจแน่ๆ ว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตามผมก็จะไม่มีวันลืม สัมผัสของคุณเด็ดขาด

ทุกสัมผัส ทุกการกระทำ มันตราตรึงหัวใจของผมอยู่เสมอ

'พรึ่บ'

มือคู่ขาว ๆ ของคุณสอดลอดใต้วงแขนของผมขึ้นมา สายตาของคุณก็เอาแต่จ้องมองที่กระจกบานเท่าตัวคนตรงหน้าผม

ริมฝีปากบางซีด ๆ เม้มเข้าหากันเหมือนเวลาที่คุณกำลังมีสมาธิกับอะไรสักอย่าง

ชักจะไม่ชอบใจแล้วสิ คุณสนใจอย่างอื่นมากกว่าผมเสียอีก

“ ขอโทษที่รบกวนคุณอยู่เรื่อยนะแต่ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ถูกโรคกับเนคไทอยู่ดี”

ในตอนที่คุณละมือออกไปผมก็กลับหันหลังไปกล่าวขอโทษคุณ

แต่คุณก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิมนอกจากจะไม่ต่อว่าผมแล้วคุณยังมอบรอยยิ้มให้ผมเสียอีก

ยิ้มที่เป็นยิ้มในเชิงขำขันเสียด้วยตาคู่สวยของคุณเรียวลงจากการยิ้มอันที่จริงตอนแรกผมก็หงุดหงิดนะแต่เพราะคุณยิ้มได้ ผมเลยโอเค

แต่แล้วสัมผัสเย็น ๆ ที่ข้าง ๆ แก้มกลับทำให้ผมยิ้มได้ คุณน่ะชอบเอามือมาลูบแก้มผมนี่เนอะ

น่ารักที่หนึ่งเลย

....

“ผมว่าน่าจะโอเคแล้วนะ”

ผมว่าหลังจากที่ลองเขย่าประตูบ้าน หลังจากล็อกแล้วแต่คุณกลับเล่นซนกระโดดลงบันได มีบางจังหวะที่คุณทำท่าคล้ายกลับจะลื่นหิมะที่จับตัวกันเป็นน้ำแข็งที่ขอบบันไดทำเอาผมใจหายใจคว่ำไปหมด 

จนสุดท้ายแล้วผมก็ต้องคว้ามือของคุณมากุมไว้คอยดูแลไม่ให้คุณเล่นซนอีก

คุณเบะปากเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ

“ ไม่เอาอย่าดื้อสิครับ เดี๋ยวผมพาไปซื้อดอกไม้นะ”

เท่านั้นแหละ คุณก็ยิ้มออกมาอย่างสดใสสดใสเสียยิ่งกว่าพระอาทิตย์ในยามเช้าเสียอีก

ผมเดินจูงมือคุณมาร้านขายดอกไม้ร้านประจำ

"คุณชอบฟอร์เก็ทมีย์น็อตนี่ ปีนี้อยากได้หรือเปล่าครับ"

ผมถามคุณ แต่ไม่ได้หันไปมองคุณหรอกนะเพราะผมกำลังสาละวนอยู่กับการหาดอกไม้สวย ๆ ที่จะให้คุณ

แต่แรงกระตุกที่เสื้อโค้ททำให้ผมหันกลับไปมองคุณ

คุณยิ้มอีกแล้วยิ้มแบบที่ผมชอบ แถมทำมันไปพร้อม ๆ กับพยักหน้าหงิกๆไปด้วย

ใจผมเต้นแรงจนจะพังอยู่แล้ว

ในขณะที่ผมกำลังจะหันไปสั่งดอกไม้ที่คุณชอบนั้นผมกลับถูกดึงดูดความสนใจจากเจ้าดอกลิลลี่สีขาวสวยใกล้เคาน์เตอร์คิดเงินทำให้ผมนึกถึงช่วงเวลาที่ผมพบคุณครั้งแรกขึ้นมาเอาละผมตัดสินใจได้แล้ว

ปีนี้ ผมจะไม่ตามใจคุณหรอกเพราะผมมีดอกไม้ที่อยากซื้อให้คุณอยู่

"ไม่ครับ ปีนี้ผมจะเลือกดอกไม้ให้คุณเอง"

มีนทำหน้ามุ่ยอย่างคนถูกขัดใจใส่ผมก่อนจะก้าวเดินฉับ ๆ แบบไม่รอใครออกจากร้านไปทำให้ผมต้องรีบจ่ายเงินรีบรับช่อดอกไม้ที่สั่งเอาไว้มาแล้วรีบก้าวเดินให้ทันคุณ

แต่สุดท้ายแล้วคุณก็เดินทอดน่องรอผมอยู่ดีถึงจะแสนงอนอย่างไรก็น่ารักที่หนึ่งเลย

เราสองคนกลับมาจับมือกันอีกครั้งในตอนที่ผมก้าวขึ้นบันไดตรงตีนเขา บันไดสูงเรื่อยไปจนสุดสายตา

นั่นเป็นสิ่งที่ผมเกลียดมาก แต่คุณกลับชอบเพราะว่าคุณน่ะชอบที่จะก้าวมันขึ้นไปพร้อม ๆ กับนับตัวเลขไปด้วย

โอเคถ้าคุณชอบ

ผมก็ชอบมันเหมือนกัน

“ อากาศบนเขายังดีเหมือนเดิมเลยนะ"

ผมพูดขึ้นหลังจากที่ถึงยอดเขาแล้วบิดตัวไปไล่ความเมื่อยล้ามองคุณที่พยักหน้ารับก่อนจะทำท่าสูดอากาศเข้าไปเฮือกใหญ่นั่น ทำให้ผมส่ายหัวไปยิ้มไปด้วย

ผมเดินนำคุณออกมาก่อนปล่อยให้คนชอบอากาศบริสุทธิ์ได้ดื่มต่ำกับธรรมชาติไป

ก่อนใช้สายตาควานหาสิ่งที่คุ้นเคยก่อนจะเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อยหลังจากเจอสิ่งที่ต้องการผมวางช่อดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์ลงบนพื้นหญ้าที่ดูก็รู้ว่าได้รับการดูแลรักษาเป็นอย่างดี

ย่อตัวลงนั่งยอง ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบแท่งหินอ่อนสลักสีขาวสวยเบาๆอย่างทะนุถนอม

THANAKORN PATTHANANWORRAKUL

REST IN PEACE

สัมผัสเปียกชื้นที่ข้างแก้มทำให้ผมรู้สึกตัวน้ำตาของผมไหลอีกแล้ว

น่าตลกทั้ง ๆ ที่สัญญากับคุณไว้แล้วแท้ ๆ ว่าจะไม่ร้องอีกแต่ก็ไม่เคยรักษาสัญญาข้อนี้ได้เลย

สองปีที่ไม่มีคุณน่ะมันช่างทรมาณเหลือเกินแม้แต่หายใจในครั้งต่อ ๆ ไปก็ยากเสียยิ่งกว่าการก้าวข้ามเส้นแบ่งระหว่างเราเพื่อไปหาคุณเสียอีกสัมผัสเย็น ๆ ที่ข้างแก้มเกิดขึ้นอีกครั้ง

ฝ่ามือคู่นั้นคู่ที่ผมโปรดปรานเหลือเกินกำลังไล้วนอยู่บนแก้มของผม คุณเช็ดน้ำตาให้ผมในที่ตรงนี้ทุก ๆ ปีคุณจะอยู่ที่เดิมคอยอยู่เคียงข้างผมเสมอ


แต่ตอนนี้คุณไม่ยิ้มอีกแล้ว

รอยยิ้มสวย ๆ ของคุณมันไม่มีอีกแล้วริมฝีปากของคุณปิดสนิทเรียบนิ่งเหมือนที่เป็นมาตลอดสองปีแววตาของคุณเศร้าเหลือเกินคนดี

ถ้าหากผมขอพรได้สักหนึ่งประการ

ผมน่ะอยากได้ยินเสียงคุณอีกสักครั้งจัง แต่แล้วผมกลับต้องหัวเราะให้กับความคิดของตนเองลืมไปได้อย่างไรกันนะ

ว่าวิญญาณน่ะ พูดไม่ได้หรอก

ร่างบอบบางที่ผมเฝ้าถะนุถนอมของคุณค่อย ๆ เลือนไปก่อนจะหายไปกับอากาศในที่สุด ในช่วงเวลาสุดท้ายผมพยายามไขว่คว้าคุณเอาไว้อยากจะจับมือของคุณเป็นครั้งสุดท้ายเหลือเกิน

แต่มันกลับสายเกินไป นอกจากอากาศแล้วผมก็ไม่สามารถคว้าอะไรเอาไว้ในฝ่ามือคู่นี้ได้เลย

ขนาดคุณที่เป็นทั้งชีวิตของผม ผมยังเหนี่ยวรั้งให้คุณอยู่กับผมไม่ได้เลย

อาจจะถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องตื่นจากฝัน

เหมือนกับที่เพื่อนของผมบอกว่าผมหลอกตัวเองว่าคุณยังอยู่กับผมแต่ผมน่ะรู้ดีที่สุดว่าคุณเองยังคงไม่ไปไหนยังคงอยู่รอบ ๆ ตัวผมเพียงแต่ผมไม่เคยได้เห็นคุณก็เท่านั้นเอง

ผมใช้ฝ่ามือข้างซ้ายที่นิ้วนางมีแหวนสีเงินเกลี้ยงใส่เอาไว้ยกขึ้นลูบป้ายสลักหินอ่อนเป็นครั้งสุดท้าย

"ความรักของผม จะอยู่กับคุณตลอดไป"

Fin