เชื่อว่าหลายคนคงรู้สึกทัชกับประโยคนี้ เราเป็นคนหนึ่งที่ทางบ้านค่อนข้างเคร่งครัดเรื่องแฟน
ทุกวันนี้ท่านจะบอกเราเสมอว่า ควรเลือกคนแบบไหน คนแบบไหนไม่ควรเลือก
แต่เราก็แอบคิดในใจไว้เหมือนกันว่า อืม..ถ้าพอถึงวันนั้นจริง ๆ วันที่เรากล้าที่จะพาคนสำคัญไปทำความรู้จัก ท่านจะยอมรับในสิ่งที่เราเลือกได้หรือเปล่านะ อาจเป็นเพราะเรามีความคาดหวังเล็ก ๆ ในใจ
ที่อยากจะให้ท่านยอมรับในทุกอย่างและเข้าใจมันได้เองในที่สุด
"กูต่างหากที่ต้องขอบคุณ..'รักแรกของกู' "
ถ้าใครเคยแอบรักเพื่อน คงจะไม่แปลกใจเลยที่จะสัมผัสได้ถึงความรักที่คมมีให้ไทป์
รักที่ไม่ได้หวังจะครอบครองแต่เป็นรักที่พร้อมจะยอมรับทุกอย่างที่เป็นความสุขของเขา
รักแรกอะมักไม่สมหวัังหรอกนะ แต่มันก็ทำให้รู้..ว่าเราก็ "รักเป็น"
เมื่อความรักของทั้งคู่มาอยู่ในจุดที่ความสัมพันธ์คือความต้องการของกันและกัน
"ไม่ใช่มึงคนเดียวที่ขาดกูไม่ได้..กูก็ขาดมึงไม่ได้เหมือนกัน"
คำนิยามที่ดีที่สุดในความคิดเราตอนนั้นคือ "รักคือการเดินทาง"
เป็นเรื่องจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ว่า การที่เรารักใครสักคน เราก็ต้องการเขามาอยู่ข้าง ๆ
มาคอยให้กำลังใจ จูงมือไปด้วยกันแม้ยามสุขหรือจะทุกข์
ขอเพียงแค่เขาพร้อมที่จะก้าวผ่านอุปสรรคไปด้วยกันพร้อม ๆ กับเรา
ชีวิตนี้ก็คงไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in