การโตขึ้นจริงๆ มันคือความเสี่ยงสำหรับเรา
วันนี้นั่งคุยกับเพื่อนระหว่างไปห้างกัน เราทั้งสองคุยกันไปเรื่อยๆ จนเพื่อนทักว่าเราคุยเรื่องนี้กันอีกแล้วนะ เราเลยชะงักไปนิดนึง เราเลยตอบเออคุยเรื่องนี้กันบ่อยจังว่ะ เราเลยเงียบไป หยุดคิดว่าหัวข้อการคุยเรื่องเรียนต่อมหาลัยกลายเป็นหัวข้อธรรมดาของเราทั้งคู่ไปได้ยังไง เมื่อก่อนเรายังคุยเรื่องนักร้องเกาหลีรายการเกาหลีเรื่องเที่ยวเล่นไร้สาระอยู่เลย
ตอนไหนกันที่เราเปลี่ยนหัวข้อหัวข้อบทสทนา
ถ้าจำไม่ผิดคงเป็นตอนเมื่อปีที่มั้ง
รู้สึกแค่ไม่กี่ปี แต่เราก็น่าจะใช้คำว่าโตขึ้นแล้วจริงๆ หัวข้อที่เราคุยกันก็เปลี่ยนไปตามอายุที่เพิ่มขึ้นด้วย ถ้าอีกสามหรือสี่ปีเราก็คงคุยกันเรื่องการทำงานในอนาคต มันจะเป็นยังไง แค่การเปลี่ยนแปลงตอนนี้เรายังคิดมากและกดดันกันขนาดนี้ อีกต่อไปมันจะหนักกว่านี้หรืออาจจะง่ายกว่านี้ เราก็ไม่มีทางรู้
ขนาดหัวข้อบทสทนายังเปลี่ยนไปเลย
แม่งโคตรยิ่งทำให้รู้สึกว่าไม่มีอะไรที่ยั่งยืนเลย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in