Pairing : Chanyeol & Baekhyun.

       หากจะหาใครที่ใส่ใจพยอน แบคฮยอนที่สุด คงจะหนีไม่พ้นชื่อของ ปาร์ค ชานยอล ที่จะต้องขึ้นมาเป็นอันดับที่ 1 อย่างไม่ต้องสงสัย เรื่องนี้ไม่ต้องมีใครมาบอกกับเขา ชานยอลเองก็รู้ตัวของเขาดี ว่าถ้าเป็นเรื่องของแบคฮยอนแล้วล่ะก็ เขานั้น มักจะทำอะไรเกินหน้าเกินตาเพื่อนๆคนอื่นในวงอยู่เสมอ

       "โห ลงทุนเลื่อนนัดพี่เอ็มคิวเลยเนี่ยนะ ยอมใจว่ะพี่"

 

       เซฮุนยอมรับว่าเขาว้าวมากกับเรื่องนี้ พี่ชานยอลที่ถึงแม้จะสนิทกับพี่เอ็มคิวยังไง เขาก็ไม่เคยผิดนัดสักครั้ง แล้วแถมถ้าเป็นเรื่องสตูดิโอของเจ้าตัวแล้วล่ะก็ พี่ชานยอลเป๊ะทุกอย่าง แต่นี่ลงทุนเลื่อนการถ่ายทำคลิปลงช่องยูทูบเพื่อไปเชียร์พี่แบคฮยอน เซฮุนก็ค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าสิ่งที่เขาคิด เพื่อนในวงคิด และแฟนคลับคิด น่าจะเป็นเรื่องจริง ที่พี่ชานยอลชอบพี่แบคฮยอน ชอบมากจนทุ่มทุกอย่าง เช่นสิ่งที่เซฮุนกำลังเห็นอยู่ตอนนี้

      "โอ้โห บ้าไปแล้ว ดอกไม้ช่อละเก้าพันกว่า ถามจริงพี่? คือถ้าพี่แบคฮยอนรู้ พี่ได้โดนด่าแน่ๆ"

      "ก็อย่าให้รู้ราคาดิ"

      ชานยอลสวนทันทีในขณะที่ตากลมและนิ้วมือยังไม่ละจากการสนทนากับร้านดอกไม้บนโทรศัพท์มือถือ ชานยอลเลือกสั่งดอกกุหลาบสีชมพูให้แบคฮยอน 100 ดอก บอกกับทางร้านว่าเขาจะให้คนเข้าไปรับ

      "แล้วนั่นอะไรอีกอ่ะพี่" เซฮุนเหลือบตาไปมองของที่อยู่ในถุงสีน้ำตาลที่วางอยู่ข้างๆตัวชานยอล

      "อันนี้ก็เอาไปให้ด้วยหรอ?" 

      "ใช่ -- ก็เห็นบ่นว่าที่บ้านปลูกไว้สองต้น วางไว้ในครัว แต่อยากได้เพิ่มอีกไปวางหน้าระเบียง ก็เลยซื้อมาให้ วันนั้นผ่านร้านต้นไม้แล้วเห็นพอดี"

      "พี่จำได้ด้วย?" 

      ชานยอลพยักหน้า

      "ก็วันนั้นที่ไปบ้านแบคฮยอนด้วยกันไง เขาพูดนายก็ได้ยินนี่ จำไม่ได้หรอ?" ชานยอลถามกลับบ้าง

      "หึ! จำไม่ได้หรอก คุยตั้งหลายเรื่องใครจะไปจำได้"

      "ก็ฉันนี่ไง จำได้"

      "เออ จริง -- แล้วว่าแต่ นี่พี่จะไปหาพี่แบคฮยอนด้วยสภาพนี้เลย?"

      เมื่อฟังคำถามของคนเป็นน้อง ชานยอลก็เริ่มสำรวจตัวของเขา จากรองเท้าผ้าใบขึ้นมาจนถึงเสื้อที่ตัวเองกำลังใส่

      "ทำไมอ่ะ?"

      เซฮุนส่ายหัว

      "พี่จะไปทั้งชุดซ้อมเนี่ยน้า?"

      ชานยอลลืมข้อนี้ไปเสียสนิท เพราะมัวแต่เลือกช่อดอกไม้ เอาจริงๆตอนที่เขาเอาไปให้พี่ซูโฮ ชานยอลไม่ได้ใช้เวลาเลือกนานขนาดนี้หรอก แต่สำหรับของแบคฮยอนแน่นอนว่าจะต้องเลือกอย่างตั้งใจเป็นพิเศษ

      ชานยอลรู้ว่าคนตัวเล็กชอบดอกกุหลาบสีแดง แต่ครั้นจะซื้อสีแดงไปให้ก็ดูจะโจ่งแจ้งไปนิด แค่ปกติเขาทำอะไรทุกคนก็พร้อมจะจับผิดและเอามาล้อเขาเสมอ ทั้งคนในวง ทั้งแฟนคลับ และสำนักข่าวที่ชอบลงข่าวเวลาเขาให้ดอกไม้แบคฮยอน เล่นเอาเขาเขินจนไม่กล้าทำอะไร คราวนี้เลยต้องทำอะไรที่มันไม่เป็นที่สังเกตมากที่สุด

       เพื่อนซื้อดอกกุหลาบสีชมพูให้กันคงไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกมั้ง? ชานยอลคิด

       แต่ว่าชานยอลคงลืมอ่านความหมายที่ทางร้านเขียนกำกับเอาไว้ไป ว่าดอกกุหลาบช่อที่เขาสั่ง มันหมายถึงการขอแต่งงาน.........

       เวลาล่วงเลยจนมาถึงตอนที่ชานยอลกับเมมเบอร์นัดกันว่าต้องถึงสตูดิโออินกิกาโยพร้อมกัน รถเบนซ์คันเท่ของชานยอลจอดอยู่ใกล้กับทางเข้าตึกมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

       หัวใจของชานยอลเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับที่เคยเป็นมาตลอดเวลานึกถึง แบคฮยอนตอนยิ้ม เพราะสิ่งที่เขาทำให้ ร่างเล็กจะดีใจขนาดไหนนะถ้ารู้ว่าเขากับเมมเบอร์มาเชียร์ตัวเอง และจะเขินไหมตอนเห็นช่อดอกไม้ที่เขาตั้งใจซื้อมานี้

       ทำใจอยู่หลายนาทีก่อนจะเปิดประตูออกมาเพื่อที่จะเข้าไปด้านใน แต่ปัญหามันอยู่ที่ เขาหันไปที่เบาะด้านข้าง ที่ๆเขาเอาช่อดอกไม้วางไว้ 

       ช่อดอกไม้ที่น่าสงสารดูเหมือนจะเริ่มแห้งเพราะขาดน้ำ อาจจะเป็นเพราะอยู่บนแอร์รถนานเกินไป เพราะเขาเจอรถติด ชานยอลส่ายหัวก่อนจะค่อยๆประคองมันขึ้นมากอดไว้อย่างทนุถนอม ราวกับเจ้าช่อดอกไม้นี้คือคนที่เขารัก ก่อนจะไล่สายตามองดูแต่ละดอกว่าอยู่ในสภาพดีหรือไม่ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่า เหล่าแฟนคลับต่างพากันเก็บภาพของเขาที่เอาแต่มองดูดอกไม้ในอ้อมแขนด้วยความห่วงใย ทั้งที่เปิดประตูรถคาไว้ ไม่ยอมลงมาเสียที

       ชานยอลละสายตาจากดอกกุหลาบช่อโตขึ้นมาเพราะเสียงของทีมงานคนหนึ่งเรียกเขา

       "ชานยอลครับ ผมถือให้ไหม ส่งมันมาให้ผมได้เลยครับ คุณจะได้หยิบของใช้จำเป็นอื่นๆ"

       "ผมถือมันไปเองได้ไหมครับ?"

       "ให้ผมถือมันให้เถอะครับ"

       "แต่ผมถือมันได้จริงๆนะครับ"

       ภาพที่ปรากฎต่อสายตาทุกคู่ที่อยู่ตรงนั้นก็คือ ปาร์คชานยอล วง exo ที่กำลังถูกทีมงานดึงแขนให้ออกมาจากรถแต่เจ้าตัวก็ยังคงกอดดอกไม้ไม่ยอมปล่อย จนสุดท้ายเสียงชัตเตอร์แว่วเข้ามาในหู ชานยอลถึงได้ยอมปล่อยช่อดอกไม้ให้ตกไปอยู่ในมือของอีกคน 

       แต่ถึงแม้ชานยอลจะหัวเสียแค่ไหนเขาก็จำเป็นต้องเก็บอาการ ความหวังดีของทีมงาน บวกกับถ้าขืนยื้อแย่งต่อไปอาจไม่ใช่เรื่องดี ชานยอลจึงเลือกที่จะไปหยิบกระเป๋าตัวเองตรงที่นั่งด้านหลังอีกฝั่ง ล็อครถ และเดินมาหาคนที่กำลังถือดอกไม้ให้

       สายตาคมจับจ้องดอกไม้อย่างเป็นห่วง เพราะดูเหมือนคนถือจะไม่ค่อยถนอมมันเหมือนกับที่เขาทำเท่าไหร่ อีกทั้ง ต้นไม้ในมือที่อีกคนก็เอาไปช่วยถือถูกแกว่งเสียจนชานยอลคิดว่าหินในกระถางมันน่าจะมากองรวมกันอยู่ก้นถุงกระดาษที่ใส่มันไว้แน่ๆ

       ชานยอลขมวดคิ้ว

       เขาตั้งใจจะขอมาถือเองแต่ก็ดันไม่ทันเสียแล้ว ชานยอลเหลือบไปเห็นเพื่อนๆที่ลงมาจากรถของตัวเองกันหมด ซึ่งทุกคนจอดรถอยู่ไม่ไกลจากรถของเขา ทุกคนส่งสัญญาณว่าให้เข้าไปพร้อมกัน ชานยอลจึงจำเป็นต้องเดินไปรวมตัว แต่ก็ไม่วายหันมามองช่อดอกไม้ที่มีคนถือเดินตามมาตลอดอย่างห่วงสวัสดิภาพ

       "ใครมีของขวัญเดินนำหน้าเลยครับ"

       เมื่อมีคนหนึ่งแซว ก็ย่อมต้องมีคนเสริม

       "เหมือนว่าจะมีคนเดียวนะที่มีของขวัญมาด้วย นี่พวกเราไม่ใส่ใจพี่แบคฮยอนพอ หรือว่ามีใครบางคนใส่ใจเกินหน้าพวกเรากันนะ ไม่เห็นชวนซื้อของขวัญเลยสักนิด"

       "ใช่เลยจงอิน ถ้ารู้ว่าซื้อมาจะได้ซื้อมาบ้าง"

       ชานยอลหันมาค้อนเซฮุน จงอิน และจงแด ที่ต่างก็แซวเขา ทั้งที่พวกนี้ก็รู้ว่าตอนพี่ซูโฮเขาก็ซื้อให้ (ถ้าไม่นับว่าของพี่ซูโฮไม่ใช่กุหลาบแถมร้อยดอกล่ะก็นะ)

       "มาแสดงความยินดีก็ต้องมีดอกไม้หรือเปล่า คนเขาเตรียมตัวมาดี ยังมีหน้ามาล้อ" ชานยอลตอกกลับก่อนจะหันหลังไปรับดอกไม้และต้นไม้มาถือเอง

       "ขอบคุณครับ" เขาเอ่ยขอบคุณทีมงานคนนั้น ก่อนจะเริ่มเดินนำเมมเบอร์คนอื่นๆเข้าไปยังสตูดิโอ

       "อ๊า! ~~ ตื่นเต้นชะมัดเลย" 

       แม้จะไม่ได้ตั้งความหวังไว้สูง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นกับการประกาศรางวัล แบคฮยอนแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้ของห้องแต่งตัว เมื่อกี้เขาพยายามส่งข้อความไปหาเมมเบอร์เพื่อลดอาการตื่นเต้น แต่ก็ไม่มีใครตอบเขาสักคน แบคฮยอนก็เลยได้แต่นั่งลุกลี้ลุกลนอยู่แบบนี้

       "คุณแบคฮยอน มีคนมาหาค่ะ"

     

       เสียงเคาะประตูห้องแต่งตัวดังขึ้น ก่อนทีมงานผู้หญิงจะพูดขึ้น แบคฮยอนเลิกคิ้วอย่างงงงวย หรือว่าจะเป็นรุ่นน้อง? หรือใครจะมาขอถ่ายรูปด้วย?

       "ค้าบ!" แบคฮยอนตอบกลับไปด้วยเสียงน่ารักๆตามแบบฉบับของเจ้าตัว สักพักประตูก็เปิดออก แล้วแบคฮยอนก็พบว่า รอยยิ้มที่กว้างที่สุดของเขาในวันนี้ ก็คือวินาทีที่เขาเห็นว่าใครบางคนเดินเข้าประตูมาหา พร้อมกับเมมเบอร์ในวงอีกสามคน

       "นี่! จะมาไม่เห็นบอกกันบ้าง" แบคฮยอนถามพร้อมกับรอยยิ้ม "แล้วนี่อะไรเนี่ย?"

       "ดอกไม้ของนาย"

       "ห๊ะ?"

       เพราะว่าแบคฮยอนไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ดอกไม้จากคนตรงหน้า ก็เลยตกใจนิดหน่อย ยอมรับว่าตั้งแต่ชานยอลก้าวเข้ามาในห้องเป็นคนแรก แบคฮยอนก็เอาแต่มองหน้าคนตัวโต จนไม่ได้สนใจช่อดอกกุหลาบในมือของอีกคน

       "ดอกไม้ของนาย ฉันซื้อมาให้ ยินดีด้วยกับอัลบั้มนี้นะแบคฮยอน" ชานยอลบอกก่อนจะเกาท้ายทอยตัวเอง เสียงโห่ร้อง ดังขึ้นมาทันทีจากเซฮุน จงอินและจงแด ชานยอลที่ไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ตรงหน้าแบคฮยอนที่เดินเข้ามาหา

       "รีบรับเหอะพี่แบคฮยอน พี่ชานยอลหน้าแดงจนมาถึงใบหูแล้ว คนอะไรแค่ให้ดอกไม้เพื่อนก็เขิน" เซฮุนพูดจบทั้งห้องก็มีแต่เสียงหัวเราะ ไม่เว้นแม้แต่แบคฮยอนเอง คนตัวเล็กรับช่อดอกไม้มาถือไว้ ก่อนจมูกน้อยๆจะสูดดมความหอมของดอกกุหลาบ

       "หอมจังชานยอล ขอบคุณนะ" แบคฮยอนยิ้มจนตาแทบปิด แก้มอิ่มก็ขึ้นสีเล็กน้อย ชานยอลที่เห็นและได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้ารัวๆ "ขอโทษที่มันไม่ใช่ดอกกุหลาบสีแดงที่นายชอบ ฉันแค่เห็นว่าอันนี้มันก็น่ารักดี เหมาะกับนาย"

       "ฉันชอบมาก" แบคฮยอนตอบก่อนจะมองสิ่งที่ชานยอลถือมาด้วยอีกหนึ่งอย่าง

       "อะ--อ๋อ นี่...นี่ฉันก็ซื้อมาให้นาย"

      

       ชานยอลยื่นถุงกระดาษให้แบคฮยอน

       มือเล็กรับมาก่อนเจ้าตัวจะแอบแย้มดูสิ่งที่อยู่ข้างใน แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองชานยอลทันที

       "นาย..."

       "ก็นายบอกว่าอยากได้อีกต้นเอาไว้ที่ระเบียง พอดีวันนั้นผ่านร้านต้นไม้แล้วเจอ ก็เลยซื้อมาด้วย"

       เมื่อชานยอลพูดจบแบคฮยอนก็พยักหน้าโดยไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ชานยอลรู้ว่าแบคฮยอนดีใจมาก ดีใจเสียยิ่งกว่าตอนได้ดอกไม้อีก เพราะสายตาของแบคฮยอนที่มองเขามันบอกทุกอย่าง

       ชานยอลและแบคฮยอนต่างมองตากัน โดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ซึ่งมันก็เป็นเวลานานจนทำให้อีกสามคนที่อยู่ตรงนั้นด้วยเริ่มที่จะอยากมีตัวตนบ้าง

       "นี่พวกพี่ลืมเราสามคนหรือเปล่า พี่ชานยอลไม่ได้มาคนเดียวนะ"

       เป็นเซฮุนที่พูดขึ้นมา

       แบคฮยอนกับชานยอลยิ้มให้กันก่อนที่จะต่างฝ่ายต่างก็มองไปทางอื่น

       "น้อยใจเป็นเด็ก! ขอบคุณทุกคนมาก! ก็ว่าแปลกจังไม่มีใครตอบข้อความฉันเลย ที่ไหนได้มาหากันหมด สุดยอด!!" แบคฮยอนยกนิ้วให้ทุกคน

       "แล้วนี่ใกล้เวลาประกาศคะแนนหรือยังพี่"

       "ใกล้แล้วแหละจงอิน"

       แบคฮยอนตอบ พร้อมกับเดินไปที่โซฟาที่เขาวางกระเป๋าตัวเองอยู่ มือเล็กค่อยๆเอาช่อดอกไม้กับต้นไม้ของชานยอลวางลงอย่างเบามือ โดยมีชานยอลที่แอบมองอยู่ด้วยรอยยิ้ม

       มันเป็นอะไรที่ดีต่อใจมากจริงๆที่เขาให้ดอกไม้กับแบคฮยอนไปแล้วคนตัวเล็กเห็นคุณค่าของมัน

       "ถ่ายรูปกันไหม?"

       จู่ๆแบคฮยอนก็ถามขึ้นมา ทั้งสี่คนที่อยู่ในห้องด้วยหันมามองที่เขาเป็นสายตาเดียว

       "รูปรวมหรอพี่?" เซฮุนถามขึ้น

       "เปล่า..."

       แบคฮยอนเบนสายตาไปมองยังชานยอล

       "หมายถึงเจ้าของดอกไม้ ถ่ายรูปด้วยกันไหม?"

       "โห!! ดูเขาเหอะ นึกว่าชวนทุกคน"

       เซฮุนงอนจนเดินไปนั่งเบียดกับจงอินที่อีกฝั่งของมุมห้อง ส่วนจงแดยืนเท้าเอวหัวเราะเบาๆคนเดียว ชานยอลที่ตอนแรกทำตัวไม่ถูก ตอนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เขาได้แต่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน จนแบคฮยอนต้องเอ่ยปากเรียกเอง

       "มาถ่ายรูปด้วยกันสิชานยอล ยืนทำอะไรตรงนั้นดอกไม้ช่อนี้เดี๋ยวมันก็เหี่ยวเฉาไป ถ้าเราถ่ายรูปเก็บเอาไว้ มันก็จะยังอยู่กับเราไปได้อีกนาน"

       ยิ่งได้ฟังเหตุผลของแบคฮยอน ชานยอลยิ่งรู้สึกว่าแบคฮยอนทำไมถึงได้เป็นคนมีความคิดน่ารักขนาดนี้อยู่ตลอด อยู่ด้วยกันมากี่ปี ก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ใส่ใจทุกอย่าง และให้ความสำคัญกับคนอย่างเขาเสมอ ชานยอลถึงได้รักและห่วงแบคฮยอนมากเช่นกัน

       "อื้ม" เขาตอบรับในลำคอก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆกัน "จะใช้โทรศัพท์ใครถ่ายล่ะ นายหรือฉัน?"

       "ของนายสิ! ลงอินสตาแกรมด้วยนะ อวดเอลี่หน่อยว่าแบคฮยอนได้ดอกไม้จากชานยอล"

       "แหมๆพี่ กลัวคนจะไม่อิจฉาตัวเองใช่ไหม?"

       แบคฮยอนหัวเราะ และหยิบช่อดอกไม้มากอดแน่น ก่อนจะตอบเซฮุนด้วยรอยยิ้ม "แน่นอนสิ" 

       แบคฮยอนส่งต้นไม้ให้ชานยอล

       "ช่วยกันหน่อย นายถืออันนี้ ส่วนฉันจะถือช่อดอกไม้เอง -- เซฮุนนา! มาถ่ายให้ที"

       "เหอะ ทีงี้มาใช้ ผมต้องถ่ายให้พวกพี่ด้วยหรอ!"

       "มาถ่าย เร็วๆเซฮุน" เสียงเข้มๆของชานยอลทำให้เซฮุนต้องลุกขึ้นและเดินปึงปังมารับโทรศัพท์มือถือของชานยอลเพื่อที่จะถ่ายให้ "ใกล้กันหน่อยสิพี่ ห่างกันขนาดนี้ แยกกันถ่ายคนละรูปเลยดีไหม?"

       แบคฮยอนหัวเราะกับคำเหน็บแนมของคนเป็นน้อง ก่อนจะเบียดตัวเข้าใกล้ชานยอลมากกว่าเดิม จนชานยอลตัวแข็งทื่อ "เท่านี้ได้ป่ะ" 

       เซฮุนพยักหน้าและนับหนึ่งถึงสาม เขากดชัตเตอร์รัวๆสามช๊อต เพื่อเผื่อให้พี่ๆไปเลือกรูปที่ดีที่สุดกันเอง

      เซฮุนคืนโทรศัพท์ให้ชานยอล และกำลังจะเดินกลับไปนั่งข้างจงอิน แต่แบคฮยอนก็ได้เรียกน้องเอาไว้ และเอ่ยชวนให้มาถ่ายรูปด้วยกัน ทั้งจงอินและจงแดก็ด้วย จนจงแดอดที่จะแซวเพื่อนไม่ได้

       "นึกว่าจะไม่ชวนกันซะแล้วนะเจ้าหมา"

       "ไม่ชวนได้ไงเล่า ก็แค่ต้องรอคิวกันหน่อย คนฮอตอย่างพยอน แบคฮยอนคิวถ่ายรูปค่อนข้างแน่น อีกอย่างถ้าถ่ายไม่ครบก็ไม่ใช่เอ็กโซน่ะสิ!"

       ทุกคนขำให้กับเหตุผลของแบคฮยอน

       จงอินจับหัวพี่แบคฮยอนของเขาโยกไปมาเล่น จนชานยอลต้องจับมือจงอินไว้และหยิบออกไปอย่างรวดเร็ว

      การถ่ายรูปรวมก็ดำเนินต่อไปอย่างวุ่นวาย สรุปแล้วถ่ายไปเกือบสิบรูปได้ เล่นเอาชานยอลที่เป็นคนถือโทรศัพท์เพราะแขนยาวที่สุดปวดแขน

      หลังการประกาศคะแนนของวันนี้แบคฮยอนชนะ และทั้งสี่คน ชานยอล เซฮุน จงอินและจงแดต่างก็ขึ้นไปร่วมยินดีกับแบคฮยอนบนเวที เรียกร้อยยิ้มกว้างแสนสดใสของแบคฮยอนได้ดีทีเดียว

       "ไปต่อไหนกันดีอ่ะ" จงอินถามขึ้นทันทีที่พวกเขาเดินกลับมาที่ห้องแต่งตัวอีกครั้ง

       "ไม่คิดจะให้แบคฮยอนพักผ่อนหรือไง" จงแดตอบ "อีกอย่างไม่มีธุระกันต่อเลยหรอ?" เขาถาม

        ทุกคนส่ายหน้า

       "ถ้างั้นไปกินข้าวกันทั้งหมดนี่แหละ อีกอย่าง ฉันอยากชวนทีมงานและแดนเซอร์ไปกินด้วย พวกเขาเหนื่อยกันมามาก"

       "นายเองก็เหนื่อยมาทั้งวัน" ชานยอลที่ดูเป็นห่วงแบคฮยอนกว่าใครก็พูดขึ้นบ้าง

       "เหนื่อยแต่ว่าฉันยังไหว อีกอย่างหิวด้วย" แบคฮยอนพูดไปก็หัวเราะ "ไปเถอะน่า ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้กินข้าวพร้อมหน้ากันเลยนะ วันนี้ถือเป็นโอกาสดี"

       แล้วทุกคนก็ตกลงกันว่าจะไปด้วยกันหมดนี่เลย

       แบคฮยอน ชานยอล และอีกสามคนเก็บของเสร็จแล้ว และเตรียมตัวที่จะออกจากห้องนี้เพื่อไปขึ้นรถ

       แต่แบคฮยอนก็รอให้เซฮุน จงอิน และจงแดออกไปจากห้องก่อน เพื่อที่เขาจะได้รั้งชานยอลเอาไว้ให้อยู่กับเขาตามลำพังสองคน

       คนตัวสูงทำหน้างงก่อนจะเลิกคิ้วถาม

       "นายมีอะไรหรือเปล่า?"

       "อื้ม -- ชานยอลอ่า วันนี้ขอบคุณนายมากนะ"

       "ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจ"

       "ฉันรู้" แบคฮยอนยิ้ม ยิ้มอีกแล้ว "ฉันแค่อยากจะบอกนายว่า พรุ่งนี้ฉันว่าง นายอยาก... เอ่อ... จะไปทำกับข้าวกินด้วยกันกับฉันที่บ้านสองคนหรือเปล่า แต่ว่าถ้านายไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ ฉันแค่ลองถามดู"

       "ได้สิ! พรุ่งนี้ฉันจะไปหานายที่บ้าน แบคฮยอน"

       "นายไม่ได้มีธุระหรอ?" ชานยอลส่ายหน้า

       อันที่จริงเขาก็มีแหละ ...

       นัดพี่เอ็มคิวไว้เพราะเลื่อนนัดจากวันนี้ สรุปก็คือต้องได้เลื่อนนัดอีกแล้ว ถึงจะรู้สึกผิดมาก แต่เมื่อเทียบจำนวนเวลาแล้ว หลังๆมานี้ เขาดูให้เวลากับสตูดิโอตัวเองกับพี่เอ็มคิวมากกว่ามีเวลาให้แบคฮยอนเสียอีก

       ถึงขนาดบางทีแบคฮยอนต้องเป็นฝ่ายไปหาเขาถึงที่สตูดิโอเอง ทั้งที่เขาเองก็ยุ่งกับอัลบั้ม 

       ถึงแม้จะรู้สึกดี ที่แม้เราต่างก็ไม่ว่าง แต่ก็ยังแวะไปมาหาสู่กันตลอด แต่ถ้าเป็นไปได้ เขาก็ยังอยากใช้เวลาเยอะๆอยู่กับแบคฮยอนเหมือนเมื่อก่อนที่เคยเป็น

       "ถ้างั้นก็... เราไปกันเถอะ"

       "อะ--อื้ม"

       แบคฮยอนเดินนำชานยอลออกไปพร้อมกับยิ้มที่กว้างขึ้นกว่าเดิมและที่มีเพียงเขาคนเดียวที่รู้ โดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองได้ทิ้งระเบิดลูกหนึ่งไว้ให้กับชานยอลเหมือนกัน

       คนตัวสูงที่ไม่คิดไม่ฝันว่าแบคฮยอนจะชวนตัวเองไปที่บ้านพรุ่งนี้ ก็ยืนสงบสติอารมณ์อยู่สักพัก ก่อนจะสามารถเดินออกไปสมทบกับแบคฮยอนและคนอื่นๆได้ หัวใจของชานยอลเต้นแรงขึ้นอีกแล้ว พอรู้ว่าพรุ่งนี้เขาจะได้อยู่กับแบคฮยอนเพียงลำพังแค่สองคน และได้ทำอะไรๆร่วมกัน 

       แค่นี้ชานยอลก็มีความสุขล่วงหน้าพรุ่งนี้ไปแล้ว

♡.

ขอบคุณที่อ่านถึงตรงนี้คับ นานๆทีเขียน

ก็จะสั้นประมาณนี้ 5555555555