ใจเจ้าเอ๋ยหวั่นหวาดยามวาดหวัง

เอาแต่เฝ้ามองเมียงเพียงระวัง

กลัวพลาดพลั้งเจ็บแปลบ ณ กลางใจ

ท่านไม่เปิดใจท่านให้ใครเปิด

เอ่ยเอื้อนเถิดอย่าปิดบังช่างสงสัย

ใจท่านร้อนรุ่มเร่าดังเตาไฟ

เปิดเถิดใจเผยอกให้หมดความ

โอกาสเปิดแก่ผู้ครองความกล้า

ปรารถนาสิ่งใดโปรดเอ่ยถาม

เก็บความรักกักในใจไม่ได้ความ

ยิ่งนานวันยิ่งลุกลามทำร้ายใจ 

กลัวอะไรกับหัวใจแตกสลาย

มันมีไว้เพื่อการนั้นหรือมิใช่

ท่านจงกลัวการไม่รักไม่พึงใจ

ไม่กล้าเอ่ยความนัยเผชิญกัน

เอ่ยมาเถิดได้โปรดเอ่ยมาเถิด

ขอท่านเทิดรักท่านอย่าไหวหวั่น

โปรดเอ่ยแทนใจข้าผู้คร้ามครัน

ไม่กล้าเอ่ยต่อท่านด้วยใจตน

-------------------------------

     จริงๆเป็นเรื่องที่เขียนไว้ร่วมกิจกรรมกับ storylog ค่ะ แต่เนื่องจากช่วงนั้นสรรพสิ่งไม่บันดาลมันจึงมาเสร็จเอาหลังกิจกรรมไปนานโข ฮาาาาา

    ตั้งใจให้เป็นกลอนของเด็กช่างยุแยงค่ะ รักเขาแต่ไม่กล้าบอก แต่ก็รู้ว่าเขารักตัวเองแหละ เลยแง๊วๆให้เขาเป็นฝ่ายบอกรักก่อนแทน นิสัยแย่จริงๆ ขอให้แห้ว

    จริงๆสิ่งที่เข้าตีมของกิจกรรมมีแค่การยัดคำว่าหัวใจมีไว้เพื่อแตกสลายลงไปได้เท่านั้นเอง ส่วนเนื้อในไม่ได้เกี่ยวใดๆทั้งสิ้น เว้นแต่ยัยเด็กนี่และคู่ของเธอจะใจแตกสลายไปจริงๆเพราะไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกไป ซึ่งต้องสมนำ้หน้---/ผิด

     ปกติเราไม่ค่อยเขียนอธิบายอะไรต่อท้ายเรื่องที่เราเขียนค่ะ แต่เนื่องจากช่วงนี้กำลังสูญเสียความมั่นใจในสกิลการสื่อสารของตัวเองอยู่จึงต้องเขียนไว้เสียหน่อย หากท่านทั้งหลายเข้าใจสารไม่ตรงกับที่เราจะสื่อ รบกวนช่วยบอกเราด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ