ย้อนไปตอนเด็ก ๆ เรามีพี่น้อง2คนนอนห้องเดียวกัน ตอนเด็กๆเราเป็นคนที่นอนตื่นสายตื่นที่บ่าย 3-4
โมงแม่บ่นประจำว่าเหลือลูกสาวคนเดียวเพราะน้องตื่นเช้า แล้วที่บ้านเป็นร้านขายของเวลาคนมาซื้อ
ของก็จะถามหาเราแม่ก็จะบอกว่ามีลูกคนเดียวแล้วตะโกนขึ้นมาข้างบนชั้นสองให้เราได้ยิน คือเราก็ได้
ยินแหละแล้วก็แบบแอบน้อยใจนิดนึงตามประสาเด็กอะเนาะแต่ก็อยากนอน ทีนี่มีวันนึงเราตื่นเช้า
ประมาณ 9 โมงลืมตามาก็ยังเห็นน้องนอนหันหลังให้อยู่ คือปกติมันจะตื่นเช้าแล้วลงไปข้างล่างแล้ว เรา
เห็นน้องยังนอนอยู่ในใจเราก็แบบ เห้ยยวันนี้ตื่นก่อนน้องวะ ด้วยความอยากเซอร์ไพร้แม่ว่าเออวันนี้ตื่น
เร็วนะตื่นก่อนน้องด้วย เลยค่อยๆลุกเบาลงจากเตียงมุดออกจากมุ้ง ค่อยๆย่องไปเปิดประตูกำลังจะปิด
พัดลมก็แบบเอ๊ะเดี๋ยวมันนอนร้อนก็เลยเปิดเอาไว้แล้วลงไปข้างล่างแบบแฮปปี้เลยนะ ยิ้มแย้มแจ่มใสเดิน
ไปหาแม่ในครัว แต่ว่าเราได้ยินเสียงเด็กคุยเล่นกับแม่เราเริ่มสงสัยละทำไมเสียงมันคุ้นๆขนาดนี้ พอเดิน
ไปถึงในครัวคืออึ้ง แบบอึ้งเลยคำแรกคือ "อ้าว!! ทำไมมันถึงอยู่ตรงนี้ ลงมานานรึยัง เมื่อกี้ยังนอนอยู่เลย
ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้" คือเราจำรีแอคคนรอบข้างไม่ได้หรอกนะ แต่น้องเราอะมันกำลังยืนทำกับข้าวกับ
แม่คุยกันสนุกเลยแล้วเราก็พูดว่า "แล้วคนบนห้องละ?" ภาพแรกที่เราลืมตามาคือมันนอนหันหลังมัดแกะ
ห่มผ้าห่ม มันคือทรงผมทรงเมื่อคืนที่มันไม่ได้แกะออกแล้วยังหันกลับไปมองมันอีกรอบตอนคิดจะปิด
พัดลมอีก เราพูดไปว่ามีคนบนห้องแต่เราจำไม่ได้ว่าแม่พูดอะไรหรือใครพูดอะไร แต่เราบอกไปว่าพัดลม
ก็ไม่ได้ปิดนะ ลากคนงานขึ้นไปด้วยคนนึง แล้วบังคับให้นางเปิดประตูดิเห็นอะไรนางก็บอกไปเห็น เราก็
ก็เกาะแขนนางไว้แล้วชะโงกไปดู แม่งไม่มีใครจริงๆด้วย มีแต่ผ้าห่มเรียบๆไม่มีคนนอนเราก็เลยปิด
พัดลมแล้ววิ่งลงข้างล่างไปเลย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in