โมงแม่บ่นประจำว่าเหลือลูกสาวคนเดียวเพราะน้องตื่นเช้า แล้วที่บ้านเป็นร้านขายของเวลาคนมาซื้อ

ของก็จะถามหาเราแม่ก็จะบอกว่ามีลูกคนเดียวแล้วตะโกนขึ้นมาข้างบนชั้นสองให้เราได้ยิน คือเราก็ได้

ยินแหละแล้วก็แบบแอบน้อยใจนิดนึงตามประสาเด็กอะเนาะแต่ก็อยากนอน ทีนี่มีวันนึงเราตื่นเช้า

ประมาณ 9 โมงลืมตามาก็ยังเห็นน้องนอนหันหลังให้อยู่ คือปกติมันจะตื่นเช้าแล้วลงไปข้างล่างแล้ว เรา

เห็นน้องยังนอนอยู่ในใจเราก็แบบ เห้ยยวันนี้ตื่นก่อนน้องวะ ด้วยความอยากเซอร์ไพร้แม่ว่าเออวันนี้ตื่น

เร็วนะตื่นก่อนน้องด้วย เลยค่อยๆลุกเบาลงจากเตียงมุดออกจากมุ้ง ค่อยๆย่องไปเปิดประตูกำลังจะปิด

พัดลมก็แบบเอ๊ะเดี๋ยวมันนอนร้อนก็เลยเปิดเอาไว้แล้วลงไปข้างล่างแบบแฮปปี้เลยนะ ยิ้มแย้มแจ่มใสเดิน

ไปหาแม่ในครัว แต่ว่าเราได้ยินเสียงเด็กคุยเล่นกับแม่เราเริ่มสงสัยละทำไมเสียงมันคุ้นๆขนาดนี้ พอเดิน

ไปถึงในครัวคืออึ้ง แบบอึ้งเลยคำแรกคือ "อ้าว!! ทำไมมันถึงอยู่ตรงนี้ ลงมานานรึยัง เมื่อกี้ยังนอนอยู่เลย

ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้" คือเราจำรีแอคคนรอบข้างไม่ได้หรอกนะ แต่น้องเราอะมันกำลังยืนทำกับข้าวกับ

แม่คุยกันสนุกเลยแล้วเราก็พูดว่า "แล้วคนบนห้องละ?" ภาพแรกที่เราลืมตามาคือมันนอนหันหลังมัดแกะ

ห่มผ้าห่ม มันคือทรงผมทรงเมื่อคืนที่มันไม่ได้แกะออกแล้วยังหันกลับไปมองมันอีกรอบตอนคิดจะปิด

พัดลมอีก เราพูดไปว่ามีคนบนห้องแต่เราจำไม่ได้ว่าแม่พูดอะไรหรือใครพูดอะไร แต่เราบอกไปว่าพัดลม

ก็ไม่ได้ปิดนะ ลากคนงานขึ้นไปด้วยคนนึง แล้วบังคับให้นางเปิดประตูดิเห็นอะไรนางก็บอกไปเห็น เราก็

ก็เกาะแขนนางไว้แล้วชะโงกไปดู แม่งไม่มีใครจริงๆด้วย มีแต่ผ้าห่มเรียบๆไม่มีคนนอนเราก็เลยปิด

พัดลมแล้ววิ่งลงข้างล่างไปเลย