ในมือของผมกำคัตเตอร์ไว้

เสียงบางอย่างดังก้องไปทั่วห้อง

เหมือนมันจะยังไม่พอใจ

ผมจึงกรีดทุกอย่าง

ทุกอย่างที่คัตเตอร์สามารถทำได้

เสียงยังไม่หายไป...

"ลูกของคุณมีอาการของโรค Pediatric Schizophrenia ต้องใช้ยาในรักษารวมถึงการเข้าร่วมกิจกรรมบำบัดทางจิต"

ผมไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่หมอพูด แต่แม่ทำสีหน้าเป็นกังวล

แต่หลังจากนั้นแม่ก็เอายามาให้ผมกินทุกวัน

คัตเตอร์สุดโปรดของผมไม่อยู่ในลิ้นชัก

ผมถูกบังคับให้อยู่ในห้องกับเด็กคนอื่นๆมากมาย มีคนที่เหมือนคุณครูกำลังสอนให้พับกระดาษ

เขาเรียกตัวเองว่า นักจิตวิทยา

ซึ่งผมไม่สนใจเขาหรอก

"ไอ้ผ้าพันแผล" มีเด็กผู้ชายคนนึงในห้องพูดขึ้น

" ? " ผมชี้ตัวเอง

"ใช่ นายนั่นแหละ ไอ้สัตว์ประหลาดผ้าพันแผล!"

ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า

คนอื่นๆเริ่มพากันหัวเราะ และล้อเลียน

ไอ้ผ้าพันแผล! ไอ้ผ้าพันแผล!

"หยุดนะ..."

"หยุดเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!"

ผมกรีดร้องแล้วล้มโต๊ะจนข้าวของกระจุยกระจาย ผมยกเก้าอี้และเขวี้ยงใส่เด็กพวกนั้น

 มีผู้ใหญ่หลายคนวิ่งเข้ามารั้งผมไว้ "ผู้ป่วยคลุ้มคลั่ง!!!!!!!"

เขาจัดการฉีดยาบางอย่างให้ผม

จู่ๆผมก็รู้สึกง่วงขึ้นมา..

เมื่อผมตื่นมา ผมก็อยู่ในชุดที่ไม่เหมือนเดิม และในห้องแปลกๆ

"สาเหตุที่ผู้ป่วยเกิดอาการคลุ้มคลั่ง อาจจะเกิดจากการเห็นภาพหลอนและได้ยินเสียงหลอน"

ผมได้ยินเสียงคุณหมอพูดคุยกับคุณแม่

ไม่เห็นจะเข้าใจเลย

ผมนั่งมองเพดานอยู่ในห้องด้วยสภาพเป็นผัก

ไม่ได้ยินเสียงอะไรแบบนั้นแล้ว

รู้สึกเหมือนกับกำลังหลุดลอยไปในอากาศ

น้ำลายผมไหล...

"คุณหมอ..ลูกดิฉัน..." คุณแม่สะอื้น

"เป็นอาการข้างเคียงจากการใช้ยาน่ะครับ แต่หลังจากนี้จะดีขึ้นอย่างแน่นอน"

"ฮึก..ฮือ..ลูกดิฉันจะหายใช่ไหมคะ..จะกลับมาเป็นเด็กร่าเริงเหมือนเดิมใช่ไหมคะ.."

"อาการเขาจะดีขึ้น แต่ตอนนี้ยังต้องอยู่ในการดูแลอย่างใกล้ชิด"

ผมถูกกักขัง

หัวของผมถูกกักขัง

ผมไม่สามารถมีความคิดอะไร

มันว่างเปล่า

มันช่างว่างเปล่า...

ในขณะที่ใจผมกำลังจะหลุดลอย

ผมเห็นเด็กผู้ชายคนนึงยืนอยู่

เขาหน้าตาเหมือนตัวผมเอง...

"ฮะฮะฮะ"

เขาหัวเราะ

เขายิ้มแย้ม

เขาร่าเริง

และเขา..ก็เดินเข้ามา

ข้างในตัวผม

.

.

.

ในที่สุดผมก็ได้กลับบ้าน

อาการของผมดีขึ้นมาก ผมกลับมาร่าเริงเช่นเดิม 

"ลูกคนเดิม กลับมาแล้ว" แม่กอดผมด้วยความรัก

ผมใช้ชีวิตประจำวันปกติ ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ชีวิตที่ราบรื้น และมีความสุข

ทุกคนลืมอดีตของผมไปหมดแล้ว

จนกระทั่งผมอายุ 18 ปี 

มหาลัยชื่อดังต้อนรับผมอย่างอบอุ่น ใช่ ผมสอบติดที่นั่น

ทุกคนร่วมกันยินดีไปกับผม

ในขณะที่ผมกำลังเฉลิมฉลองความสำเร็จ

ผมไม่รู้เลยว่าข้างหลังของผมนั้น...

มีตัวผมอีกคน