✳︎
หลังจากผ่านมาหนึ่งเทอม การเป็นนิสิตปีสี่ในช่วงเทอมแรกนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะเป็นเทอมที่เราต้องลงวิชาเรียนที่เหลืออยู่ให้ได้มากที่สุด เพื่อให้เทอมหน้ามีเวลาว่างสำหรับการฝึกงานและทำธีสิส นั่นจึงทำให้เราต้องลงเรียนถึง 6 วิชา เรียกได้ว่านรกแตกของจริง
แต่ความนรกแตกยังไม่หยุดเพียงเท่านั้น เพราะในช่วงท้ายเทอมเราจะต้องเริ่มหาที่ฝึกงานสำหรับเทอมหน้ารอไว้ แน่นอนว่าการหาที่ฝึกงานยุคโควิดระลอกที่ 5 ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอีก แถมบริษัทที่เปิดรับเด็กฝึกงานช่วงปลายปีก็ยังมีจำนวนน้อยกว่าช่วงปีเทอมซัมเมอร์ที่ผ่านมา บอกเลยว่าสิ้นหวังยิ่งกว่าเดิม
ท่ามกลางค่ำคืนที่แสนเปล่าเปลี่ยว วัยรุ่นเมกาคนหนึ่งนามว่าเนย (aka ธนญ) กำลังไถอินเทอร์เน็ตอย่างหมดหวังกับการหาที่ฝึกงาน แต่แล้วก็เมื่อมีแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์เกิดขึ้น โอกาสของวัยรุ่นเมกาก็ได้เดินทางมาถึง
เมื่อจู่ ๆ เพื่อนร่วมรุ่นสมัยมัธยมปลายก็มาทวิตกลางดึก ข้อความดังกล่าวได้พูดถึงการรับสมัครเด็กฝึกงานเพิ่มที่บริษัทเนื่องจากพนักงานคนเก่าเพิ่งลาออกไป ทันทีที่สิ้นสุดของข้อความดังกล่าว เรารีบเมนชั่นกลับไปหาเพื่อนคนนั้นด้วยความไวแสงอย่างกระตือรือร้น (แม้ว่าตอนนั้นจะเป็นเวลาตีสี่แล้วก็ตาม)
เราได้พูดคุยกับเพื่อนถึงรายละเอียดและลักษณะการทำงานขององค์กรอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่เราจะขอเรายื่นพอร์ตไปในตำแหน่ง content creator (ซึ่งตอนนั้นเรายังไม่ได้ทำพอร์ตใหม่เลยด้วยซ้ำ) โดยเพื่อนคนนั้นก็ได้รับหน้าที่เป็นผู้ช่วยไปติดต่อคุยกับพี่หัวหน้างานให้ก่อน มิหนำซ้ำยังเปิดเครื่องอวยยศเราครั้งใหญ่ว่าเราได้ฝึกงานที่นี่อย่างแน่นอน
และวันนั้นกว่าเราจะพูดคุยกับเพื่อนเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปเกือบหกโมงเช้า แต่เรากลับตื่นเต้นและลุ้นจนนอนไม่หลับ เรียกได้ว่าตาตื่นยิ่งกว่า นับได้ว่าเป็นอีกหนึ่งวันที่วัยรุ่นเมกาคนนี้จำไม่ลืมเลยก็ว่าได้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in