ชื่อของผมในฐานะชาวประมงนั้นก็ถือเป็นที่รู้จักอยู่ทั่วชานเมืองเนอาโปลิส ทุกวันผมจะนั่งเรือลำเล็กออกไปทอดแหที่ชายทะเล สักพักก็นั่งเรือแล่นออกไปอีกสักหน่อย ปล่อยให้ตัวเองชื่นชมความงามของทัศนวิสัยริมขอบฟ้าพวกนั้นจนชินตา นกนางนวลสีขาวบนฟ้าครามร้องเสียงเจี้ยวแจ้วประดับฉาก ตัดเสียงคลื่นสีขาวกระทบขอบเรือนั่นราวกับเมโลดี้ที่ถูกแต่มแต้มไว้เป็นอย่างดี

ตั้งแต่ตอนนั้นที่คุณพ่อจากไปผมก็รับงานชาวประมงนี่มาตลอด อาจจะพูดยากว่าที่รับมาก็เพราะเป็นธุรกิจของพ่อที่ทำมาตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กตัวเล็ก เอาเข้าจริงก็เพราะแม่ด้วยส่วนนึงผมถึงไม่ได้ออกไปไกลจากชานเมืองนี่เสียเท่าไหร่

ทุกวันผมจะรอจนกว่าวันปีใหม่ของทุกปีจะมาถึง

วันที่แม่กลับมาบ้าน พร้อมกับผู้ชายคนใหม่ที่แม่แต่งงานด้วย

จะว่าผมงี่เง่าก็คงไม่แปลกอะไร แม่ที่ทิ้งผมกับพ่อออกไปหาสีสันพวกนั้นต่อให้ผมจะรักแค่ไหนก็คงทำใจชอบอีกครั้งไม่ลง

ทว่าเรื่องมันก็ผ่านมาสิบกว่าปีเข้าไปแล้ว จะให้ผมทำตัวเงอะงะขี้งอแงแบบเด็กเล็กๆนั่นคงจะเสียหน้าวัยรุ่นกำลังโตไม่ใช่น้อย อย่างว่า กล่าวทักทายสวัสดีสักครั้ง หาข้าวปลาให้เขาทาน พาเดินเล่นไปทั่วแบบที่เคยทำ

ก็แค่เรื่องเดิมๆที่ผมต้องทำในทุก ๆ ปี

ผมเริ่มเขียนบันทึกเล่มแรกเมื่ออายุได้ 15 ปี

บนสมุดบันทึกหน้าแรก ผมเริ่มด้วยเรื่องราวของการอยู่ตัวคนเดียว ชีวิตชาวประมงของผมมันเริ่มจากตรงนั้น

ทั้งทุกข์และสุข แต่ละวันของผมถูกแต่งแต้มเป็นตัวอักษร เรียงร้อยถ้อยคำแสนวิเศษลงบนแผ่นกระดาษสีชา บางวันก็เป็นเพียงเรื่องราวสั้นๆไม่กี่บรรทัด บางวันก็ราวกับนิทานเล่มเล็กที่หาได้ตามท้องตลาด รู้ตัวอีกทีการเขียนบันทึกก็กลายเป็นชีวิตประจำวันของผมไปเสีย

น้ำหมึกหยดลงบนผิวกระดาษผิวหยาบ ร้องเรียงตัวอักษรออกมาตามความรู้สึก บางครั้งก็เผลอกดหมึกแรงไปจนน้ำหมึกสีทมิฬทะลุไปหลายหน้ากระดาษ แต่ผมก็ใช่จะถือสาอะไร

ยังไงเสียก็มีแต่ผมที่จะได้อ่านเรื่องราวแสนวิเศษที่ว่านี่

จากเล่มที่หนึ่ง สู่เล่มที่สอง

เล่มที่สาม

เล่มที่สี่..

เล่มที่ห้า…

ไม่นานอายุของผมก็ก้าวเข้าสู่ปีที่ 20

ชื่อเสียงของผมโด่งดังในหมู่ของชาวประมงด้วยกันในฐานะเด็กหนุ่มมากกำลังท่ามกลางหมู่ผู้ใหญ่ ทุกสิ่งค่อยๆเติบโตขึ้นด้วยความห่วงใยและความรู้มากมาย รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นที่รู้จักของผู้คนรอบเนอาโปลิส เสียงขานเรียกชื่อของผมที่ได้ยินจนชินหู ตอบรับคำเรียกเหล่านั้นด้วยรอยยิ้ม

กลายเป็นที่รักชอบของผู้คนมากมาย ราวกับของขวัญแสนล้ำค่าที่เปลี่ยนชีวิตแสนบัดซบนั่นให้มันมลายหายไปผ่านตัวอักษรที่ร้อยเรียงขึ้นมาในทุก ๆ วัน 

ครั้งหนึ่งผมออกไปหาปลา นั่งเรือออกไป ทอดแหยาวลงทะเลแสนกว้างใหญ่

ลมยามบ่ายพัดประหน้าเสียจนผมหน้าม้ายุ่งกระเซิง ทิวากรสาดแสงอ่อนผ่านกลุ่มเมฆหนาที่บดบังไว้ราวกับไม่ต้องการให้ผู้ใดก้าวผ่าน นกนางนวลขาวยังคงส่งเสียงเจื้อยแจ้วตัดคลื่นขาวกระทบขอบเรือไม่ขาดสาย ผมล่องเรืออยู่ข้างนอกนั่นเกือบวัน ปล่อยให้ปลาเข้ามาติดแห พอตกเย็นก็จัดการเก็บกวาดทุกอย่างแล้วค่อยกลับมาเริ่มใหม่ในอีกวัน

ชีวิตของผมดำเนินด้วยเรื่องราวแบบนั้น เรื่องราวแสนวิเศษที่ผมลงมือเขียนมาตลอดห้าปี เนื้อเรื่องเดิมๆบนกระดาษสีชา ไม่มีอะไรแปลกใหม่หรือแตกต่าง

 

ผมเคยคิดแบบนั้นมาตลอด 

กระทั่งวันที่ผมได้พบกับเธอ

ตั้งแต่ที่ผมได้ยินเสียงของเธอในวันนั้น 

รู้ตัวอีกทีก็ลบมันออกไปไม่ได้เสียแล้ว