ตอนดึกเมื่อคืนวาน - DH Land

"นี่คุณ" ดงโฮเอ่ย เสียงสั่นนิดๆเพราะไม่รู้ว่าตัวเองเรียกเสียงดังเกินไปรึเปล่า "ยืนแบบนั้นไม่ดีหรอกนะ ปวดเท้าแย่เลย"

ใบหน้าหวานหันกลับมาหาเขา ร่างกายบอบบางท่ามกลางแสงยามค่ำคืนของเมืองหลวง ลมเย็นๆพัดจนทำให้ผมสั้นสีอ่อนปลิวไปตามแรงลม เสื้อไหมพรมบางแสนบางนั่นคงช่วยไม่ช่วยกันหนาวเท่าไหร่ ดงโฮจำได้ เขามีแจ็กเกตตัวหนาอยู่ที่รถ คงจะพอคลายหนาวให้เด็กคนนี้ได้

แต่ต้องให้เด็กคนนั้นเลิกล้มความคิดเสียก่อน

"ซี่ลูกกรงแคบจะตาย ไปยืนตรงนั้นไม่สบายเท้าหรอกนะ"

ใช่ เด็กคนนั้นกำลังจะฆ่าตัวตาย

"ไม่ต้องสนใจผมหรอก" เสียงแหบตอบกลับมา สั่นระริกเพราะความหนาว

ดงโฮไม่รู้ว่าจะรับมือกับสถานการณ์นี้อย่างไร เขาออกมาเดินเล่นบนสะพานหวังจะผ่อนคลายความเครียดจากงานบริษัท เขาเดินเล่นไปเรื่อยๆเพราะหวังจะหลงลืมมัน

ภาพตรงหน้าตอนนี้ทำเอาเขาลืมทุกอย่างจนหมดสิ้น

เขาก็ไม่ใช่ผู้ชายใจดำที่จะปล่อยให้เด็กคนนี้ทำตามใจตัวเองหรอก เขาไม่ใช่เป็นคนพูดเก่ง จิตวิทยาในการพูดก็ไม่มี การพูดให้กำลังใจใหญ่โตแบบนั้นตัดออกไปได้เลย คงไม่ทำให้เด็กคนนั้นดีขึ้น

"ผมจำคุณได้ คุณทำงานร้านอาหารใช่มั้ยล่ะ ผมเคยกินฝีมือคุณนะ" ดงโฮชวนคุย หวังว่าวิธีที่ตัวเองทำอยู่คงจะแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้าได้

สองสามวันนี้เขาลงไปทานอาหารที่ร้านแถวบริษัทแทนการสั่งขึ้นมาที่ห้องทำงาน เขาจำร่างเล็กได้ ร่างกายบอบบางแต่หยิบจับทำครัวอย่างคล่องแคล่วหลังเคาเตอร์ทำอาหาร รสชาติก็อร่อยถูกปาก ดงโฮยังคิดในใจอยู่เลยว่าเขาคงจะมาเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้

คนตัวเล็กไม่ตอบกลับมา สองแขนบอบบางกอดรั้วเหล็กไว้ ใบหน้าหันกลับไปมองภาพข้างหน้าของตัวเอง ดงโฮจึงตัดสินใจเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างๆ

"ผมไม่เหลือใครแล้ว ไม่มีที่ให้กลับ" ร่างบางหันมาเผชิญหน้ากับเขา น้ำเสียงเศร้าปนเสียงสะอื้นเอ่ยออกมา

ดงโฮจ้องหน้าเด็กตรงหน้านิ่ง ใบหน้าหวานดูอ่อนวัยกว่าเขานั่นเศร้าเหลือเกิน โลกของเด็กคนนั้นร้ายกาจขนาดไหนถึงได้ทำให้ใบหน้าหม่นหมองแบบนั้น

อยากจะช่วยคลายความเศร้าให้

อยากจะเปลี่ยนโลกของเด็กตรงหน้าคนนี้

ดงโฮจ้องใบหน้าหวานนิ่ง พยายามจับอารมณ์ของคนตรงหน้า เจ้าตัวอาจจะเปลี่ยนใจแล้วก็ได้ เพราะไม่มีการเอ่ยปากไล่เขาให้พ้นหน้าแต่อย่างใด สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจระบายความอึดอัด ริมฝีปากเหยียดยิ้มแกนๆ หัวเราะเบาๆในลำคอ จนเด็กตรงหน้าหันมาหาด้วยความสงสัย

"ผมชอบตอนที่คุณทำอาหาร ดูเด็กแต่ฝีมือเกินตัว ผมเจอคุณแค่ไม่กี่วันแต่ก็จำคุณได้แม่น ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันแท้ๆ ถ้าคุณโดดลงไปผมคงเศร้าน่าดู" ดงโฮหันไปจ้องตาเด็กคนนั้นและพูดยิ้มๆ "ผมยังอยากเห็นหน้าคุณในวันพรุ่งนี้ และวันต่อๆไปนะ"

รอบตัวของทั้งสองมีเพียงแค่แสงจากโคมไฟตามทางสะพานเท่านั้นนั้น มันสว่างพอที่จะเห็นหยดน้ำตาที่กำลังรินไหล

"ช่วยเลื่อนมันออกไปก่อนได้ไหม ผมว่าผมคงจะพอช่วยคุณได้"

ดงโฮหยิบห่อทิชชูในถุงบรรจุยับๆออกมาในกระเป๋าแล้วยื่นให้คนตรงหน้า โชคดีที่เหลือกระดาษอยู่หนึ่งแผ่นพอดี นึกเสียใจที่ตนไม่ใช่คนชอบพกผ้าเช็ดหน้า

"คงไม่ใช่เรื่องดีที่มายืนตากลมตอนดึกๆแบบนี้" ดงโฮยื่นแขนไปตบไหล่เด็กตรงหน้าเบาๆ

ไหล่บางกว่าที่คิดแฮะ

"ไปเถอะคุณ" ดงโฮว่า ยื่นฝ่ามือไปหาเด็กคนนั้น

ใบหน้าหวานไม่เอ่ยอะไรออกมา ดวงตาจับจ้องไปที่ฝ่ามือของคนตัวสูง มันดูอบอุ่นและมั่นคง

ดงโฮเห็นเด็กตรงหน้าไม่มีการตอบรับก็เริ่มใจเสีย แต่ยังไม่ทันทำอะไร ร่างเล็กก็ยื่นมือบางมากอบกุม ใช้ตัวเขาเป็นที่พยุงก่อนที่จะกระโดดลงมาที่พื้นทางเท้าแล้วมายืนอยู่ข้างๆเขา

ดงโฮยิ้มกว้างโดยไม่รู้ตัว ยื่นมือไปขยี้ผมของเด็กคนนี้ไม่เบานัก ก่อนที่จะจูงมืออีกฝ่ายกลับ'บ้าน'ไปด้วยกัน

.
.
.

"คุณชื่ออะไรเหรอ"

"ผมชื่ออี แดฮวี"

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น