บ่นว่าเหนื่อยมาพักใหญ่ ไม่รูว่าเริ่มบ่นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็เหนื่อยมาตลอด เหนื่อยจนน้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ เหนื่อยแบบที่คิดว่าถ้าได้อยู่คนเดียวสักพักนึงก็คงจะหาย ถ้าได้นั่งโง่ๆไม่ต้องคิดถึงใคร ไม่ต้องกังวลอะไร ก็คงจะดีขึ้นเอง แต่วันเวลาก็ผ่านไป วันเวลาหลายวัยที่นอนเฉยๆ อยู่บนตียง ตื่นมาทำกับข้าวบ้าง ทำความสะอาดบ้านบ้าง ดูหนังบ้าง แต่สุดท้ายมันก็เป็นแค่ความรู้สึก เพราะในช่วงเลาที่คิดว่าไม่ได้เหนื่อยอะไรกลับต้องเหนื่่อยกับการพยายามทำให้ตัวเองรู้สึกไม่เหนื่อย

นอกจากนี้แม้ความรู้สึกที่ได้ทำตัวตามสบายจะลวงตาให้ไม่รู้สึกเหนือ่ยแต่มันก็เป็นความรู้สึกที่ผ่านไปไว แค่วูบเดียวก็ต้องกลับมาเหนื่อยอีกแล้ว แล้วก็เป็นความเหนื่อยรูปแบบเดิม รูปแบบที่คิดว่าวันนึงจะไม่รู้สึกแบบนี้อีก ถ้าทำได้ดี ถ้าจัดเวลาได้ ถ้าผ่านเรื่องนี้ไปจะไม่ต้องเหนื่อยอีก
ไม่รู้เลยว่ามันจริงไหมเพราะไม่เคยจัดสรรเวลาได้ดีเลยสักครั้ง แต่ก็พยายามจะทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นด้วยการปลอบปะโลมตัวเองว่าที่ทำอยู่มันมากเกินไปไม่ว่าสำหรับใคร
เป็นคำปลอบประโลมที่ไม่รู้ว่าเชื่อได้มากน้อยแค่ไหน แต่มันก็ทำให้ข่มตานอนหลับลงได้สักพักนึง ก่อนจะตื่นขึ้นมาด้วยความว้าวุ่นร้องเรียกหาเสียงที่จะทำให้เชื่อในคำปลอบโยนนั้นอีกครั้ง

เหนื่อยกับทุกความสัมพันธ์ที่มีเพราะรู้สึกว่ามันยากไปหมด สับสนไปหมด ไม่รู้ว่าทำอะไรผิดอยู่หรือเปล่า
สิ่งที่เราทำ ที่เรารู้สึก เราคิดมากไปหรือเปล่า เราคิดถึงแต่ตัวเองมากไปหรือเปล่า เรารับมือสิ่งรอบตัวได้ไม่ดีเองหรือเปล่า ความสัมพันธ์มันไม่ง่ายไม่ว่าสำหรับใครทั้งนั้น ไม่ง่ายเลย แล้วทุกคนก็แค่พยายามจะทำให้ดีโดยไม่ปล่อยให้จิตใจเหลวไปเสียก่อน

มันมีช่วงเวลาที่ดี ช่วงเวลาที่คืดว่าทำดีแล้ว ทำดีมากๆแล้ว ดีมากพอที่จะไม่รู้สึกผิด ไม่รู้สึกระแวง และสามารถดื่มด่ำกับเรื่องราวและสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า แต่สุดท้ายก็เหนื่อยกระทันหัน เหนื่อยฉับพลัน เหนื่อยแบบที่น้ำตาไหลออกมาโดยไม่ต้องใช้เวลาเพิ่มในการอยู่กับความรู้สึกให้นานจนกว่าจะทนไม่ไหว
แค่อยู่ในสถานการณ์ รับรู้และตระหนักถึงอารมณ์ความรู้สึกของตนเอง หัวใจก็เหมือนจะบิดไปบิดมาจนโหวง บิดไปมาจนเหมือนมันกำลังดันตัวแทรกออกมาจากอก ทั้งที่จริงแล้วมันยังติดแหง็กอยู่ตรงนั้น ไม่ไปไหน ไปไหนไม่ได้ แล้วก็เต้นต่อไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าต้องเหนื่อยขนาดไหนจนกว่ามันจะหยุดเต้น
และแค่รู้สึกแบบนี้ความรู้สึกดีพอที่เคยมีก็หายไปเสียหมด แล้วความเจ็บปวดก็ถูกเปลี่ยนเป็นความโกรธได้เสียง่ายๆ

เพราะมันเหนื่อย 

และในวินาทีที่เหนื่อยจนก้อนหัวใจกลายเป็นของเหลว
มันก็ไม่อยากจะนึกถึงจิตใจของใครอีกนอกจากของตัวเอง
แต่รู้สึกโกรธได้ไม่นานก็รู้สึกผิด การทบทวนตัวเองก็เริ่มต้น
แต่ไม่สามารถจะให้คำตอบที่ชัดเจนกับตัวเองได้
ได้แต่วันเวียน ดำผุดดำว่ายกับความรู้สึกที่มีอยู่มากมายไปหมด
ทั้งหมดทั้งมวลทำให้เหนื่อยเสียเหลือเกิน แต่ในความอ่อนล้านั้นกลับไม่สามารถหาเศษเสี้ยวของความเห็นใจให้ตัวเอง เพราะมันน่าสมเพชเหลือเกินที่เป็นคนแบบนี้