ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้เป็นชาวจีน อาศัยอยู่ในประเทศจีน และทำงานเป็นนักจิตบำบัด(หรือเกี่ยวกับจิตวิทยาสักอย่าง) และเขาเขียนหนังสือเล่มนี้ขึ้นโดยอิงจากปัญหาในครอบครัวของคนจีนซึ่งเขาได้ประสบพบมาระหว่างที่ทำงานอยู่ ในตอนแรก เจ้าตัวแทบไม่เชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะมีอยู่จริง แต่เมื่อประสบพบเหตุการณ์แต่ละอย่างไปเรื่อยๆ ก็เริ่มตระหนักว่า ครอบครัวชาวจีนนั้น...มีปัญหา....ที่หลากหลาย อย่างเหลือเชื่อ

     ในบทแรกๆของหนังสือ คุณอู่เล่าถึงชายคนหนึ่งที่ไม่เคยลืมรักครั้งแรก(น่าจะรักครั้งแรกนะ เท่าที่อ่านดู)ของเขาได้เลย นั่นเพราะเธอทำให้เขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่น...ที่เขาไม่เคยได้รับจากแม่ผู้ให้กำเนิด เนื่องจากตั้งแต่พ่อของเขาตายจากไป แม่ได้เปลี่ยนแฟนไปเรื่อยๆและไม่ใส่ใจในตัวเขา เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในชีวิตเขา รักเขา และดูแลเขาอย่างจริงใจ เขาจึงรู้สึกผูกพันกับหล่อนมาก แต่เมื่อเวลาผ่านไป ชายผู้นี้กลับทำตัวน่ารำคาญ เที่ยวหึงหวงจับผิดอย่างไม่มีสาเหตุ แถมยังชอบหาจุดด้อยของคนรักมาพูดให้หล่อนช้ำใจ จนสุดท้ายเธอทนไม่ได้ และจากเขาไป

     ยังมีตอนที่ชื่อ "เผชิญความสำเร็จและความล้มเหลวในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยไปพร้อมกับลูก" ซึ่งเล่าถึงพ่อแม่จำนวนมากที่คอยกดดันเรื่องผลการเรียนของลูกๆของตน จนเด็กเกิดความเครียดและสะสมกลายเป็นความผิดปกติทางจิตใจ กลัวสังคม กลัวความล้มเหลว และกลัวคนรอบข้างไม่ยอมรับ

     การ "ทำร้าย" ที่เน้นย้ำในหนังสือเล่มนี้ ไม่ใช่การทุบตี ไม่ใช่การกระทำชำเรา ไม่ใช่การประทุษร้ายทางร่างกาย แต่คือการทำร้ายทางจิตใจ คือการที่พ่อแม่ขีดกรอบให้ลูกเดินโดยไม่ถามความสมัครใจของลูก คือการที่พ่อแม่ใช้วาจาทำให้เกิดบาดแผลฝังใจ คือการที่พ่อแม่เมินเฉยจนลูกคิดว่าตัวเองไม่ดีพอแก่การได้รับความรัก ฯลฯ

     หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือจิตวิทยาแนวดาร์กๆ ที่นำเสนอแง่มุมด้านลบของความเป็นครอบครัวออกมา อ่านไปก็จะสะเทือนใจไป ยิ่งหากท่อนใดของหนังสือเกิดตรงหรือคล้ายกับสิ่งที่เคยได้รับมาก่อน มันก็จะรู้สึกอึ้งๆแบบพูดไม่ออก

     ความสนุกของหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่ความตลกโปกฮา หากแต่คือการทำให้สามารถมีอารมณ์ร่วมไปกับเหตุการณ์ในหนังสือ คือการทำให้เผลอหลุดปากตำหนิการกระทำของ "บ้าน" บางคนออกมา และคือการทำให้ได้ย้อนกลับเข้าไปดูในตัวตนของตนเองว่า มีความผิดปกติใดๆอยู่มากน้อยประการใดบ้าง และพอแก้ไขได้หรือไม่ อย่างไร

     มองอีกมุม การอ่านอะไรเครียดๆก็ถือเป็นการปลดปล่อยอย่างหนึ่ง เพราะมันทำให้เราแสดงอารมณ์ด้านลบออกมา พอปล่อยอารมณ์ออกมาถึงจุดหนึ่งก็จะรู้สึกผ่อนคลายลงได้ (ลีลาการเขียนชักใกล้เคียงสำนวนนักเขียนคนจีนละ หุหุ)