เป็นบันทึกการเดินทางจริงๆที่อธิบายสิ่งต่างๆที่ตัวคุณธิดารัตน์ประสบหรือไม่ประสบ พึงใจ ไม่พึงใจ สบายดี ป่วยไข้ ตลอดจนสภาพโดยรอบทั้งในเรือ นอกเรือ ท้องฟ้า ทะล ประเทศต่างๆที่เธอมีโอกาสไปเยี่ยมเยือน ตลอดจนกิจกรรมต่างๆที่นักศึกษาในเรือต้องปฏิบัติ ทั้งภาคบังคับและภาคสมัครใจ

     ตัวอย่างกิจกรรมที่คุณธิดารัตน์ต้องเข้าร่วมก็เช่น เธอกับเพื่อนๆต้องแสดงละครอะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับสันติภาพโลก ซึ่งเธอและเพื่อนๆก็ได้ทำมันออกมาอย่างน่าประทับใจ หรือการที่ต้องเก็บชั่วโมงการเข้าฟังการบรรยายเรื่องต่างๆ ทั้งที่บางทีง่วงแสนง่วง เหนื่อยแสนเหนื่อย และมีงานอีกกองหนึ่งยังไม่เสร็จ ก็ยังต้องมาฟังแลคเชอร์

     ส่วนกิจกรรมที่เธอโปรดปรานก็คงไม่พ้นการไปท่องเที่ยวตามประเทศต่างๆสุดแท้แต่เรือจะพาล่องไป เช่น ไปประเทศอิสราเอล เยือนดินแดนปาเลสไตน์ และได้ถ่ายรูปกับนายยัดเซอร์ อาราฟัต ผู้นำของปาเลสไตน์

     ในฐานะ(อดีต)นักเรียน/นักศึกษาคนหนึ่งที่เคยฝันว่าอยากเข้าร่วมโครงการเรือเยาวชนหรือเรืออะไรก็แล้วแต่แนวๆนี้สักครั้ง...แต่ไม่เคยได้ดังฝัน การได้อ่านประสบการณ์ตรงของคนที่ได้รับโอกาสเดินทางรอบโลกด้วยเรือจึงคล้ายการได้เติมเต็มความฝัน และได้คำตอบในคำถามที่อยากรู้ว่า ชีวิตในเรือร่วมสามเดือนเป็นอย่างไร และคุณธิดารัตน์ได้ตอบคำถามนี้ได้อย่างดีเยี่ยม เพราะได้อธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างครบครัน ตั้งแต่การมีอารมณ์ร่วมไปกับเหตุการณ์ต่างๆตามแต่ผู้เขียนประสบมา (แม้แต่โกรธและสบถตามคนเขียนก็เกิดขึ้นแล้ว) ความรู้และประวัติศาสตร์ของทะเลและประเทศที่เธอได้ก้าวเท้าลงเหยียบหรือแม้แค่นั่งเรือผ่าน ตลอดจนความหฤหรรษ์บนเรือที่อ่านแล้วต้องนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่อยู่หอพักตอนมหาวิทยาลัย แต่ประสบการณ์ของเธอนั้นเข้มข้นอีกรูปแบบหนึ่งตามสไตล์เด็กหอบนเรือ

     "...ยิ่งไปไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่าโลกกลมๆใบนี้แคบลง ในขณะที่หัวใจของเรากลับกว้างขึ้นเรื่อยๆ..."

สิบทะเล สามเดือน ห้าทวีป(ถ้านับไม่ผิด) และประเทศอีกนับไม่ถ้วน หากได้เห็น ได้พานพบ จะทำให้ชีวิตกว้างขวางขึ้นได้สักเพียงใด คุณธิดารัตน์ได้คำตอบนั้นแล้ว