ทั้งคู่เงียบ.. อึดอัดชิพหาย จริง ๆ ไม่ได้คุยกันมาก็ตั้งเกือบ 2 ปีแล้วมันก็มีอะไรให้คุยตั้งเยอะแยะป่ะวะ
ทำงานที่ไหน ทำตำแหน่งอะไรอยู่ คุณแม่เป็นไงบ้าง คิดยังไงกับรัฐบาล แต่พอแค่มะนาวคิดว่าจะเอ่ยปากถามไถ่แม่งก็รู้สึกแปลกชะมัดเลย เรื่องเกี่ยวกับอู๋ในปัจจุบันมะนาวก็ไม่รู้เลยเพราะหลังจากเลิกกันก็เลิกตามเขาแทบจะทุกช่องทางเลย ไอจีก็ mute เฟซก็ unfollow เหลือแค่ไลน์ที่ไม่ได้บล็อคแต่หลังประโยค 'ขอให้เธอมีความสุขนะ' ที่อู๋ส่งมาก็ไม่เคยได้พิมพ์อะไรคุยกันอีกเลย ราวกับว่าการไม่รับรู้เรื่องของอู๋จะทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น
เอ๊ะ แบบนี้มันเรียกว่ากูยังเฮิร์ทปะวะ มะนาวคิดในใจ
"ปกติขับรถไปทำงานไม่ใช่เหรอ ทำไมวันนี้ขึ้นรถไฟฟ้าอะ" อู๋เอ่ยปากถาม
"อู๋รู้ได้ไงว่าปกติเราขับรถไปทำงาน?"
"เอ้า ก็ปกติเห็นชอบอัพไอจีบ่นว่ารถติดเช้าวันจันทร์"
"อ๋อ ลองเปลี่ยนดูบ้างอะ อยากรู้ว่านั่งรถไฟฟ้าแล้วจะเร็วขึ้นไหม"
มะนาวรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เธอไม่เคยคิดเลยว่าอู๋ยังคงติดตามชีวิตของเธอมาโดยตลอดและเป็นเธอเพียงคนเดียวที่ยังคงตัดขาดจากเขา เธอจึงตัดสินใจที่จะถามอู๋เรื่องต่าง ๆ ที่ตอนแรกเธอนั้นรู้สึกอึดอัดที่จะถาม มะนาวได้รู้ว่าอู๋ได้รับการติดต่อจากที่ทำงานที่เขาไปฝึกงานเพราะพี่ ๆ เห็นแววของเขาเลยรีบคว้าตัวมาทำงานด้วยกันตั้งแต่เรียนจบ คุณแม่มีอาการป่วย อิด ๆ ออด ๆ แต่ว่าไม่ได้เป็นอะไรมากนักยังคงมีแรงบ่นอู๋ทุกเสาร์อาทิตย์ที่อู๋ไม่ออกไปห้างด้วยเพราะต้องทำงาน และอู๋ก็ด่ารัฐบาลลงทวิตเตอร์ทุกวันเหมือนกับเธอ ทั้งคู่พูดคุยสัพเพเหระไปเรื่อย ๆ จนประตูรถไฟฟ้าปิดลงและเคลื่อนตัวออกจากสถานีไปโดยที่มะนาวไม่ทันรู้ตัว
"ออกช้าขนาดนี้กว่าจะถึง" อู๋บ่นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความอะไรบางอย่าง
"เออ ว่าแต่ทำไมออกมาเช้าจัง ปกติเธอเริ่มงาน 10 โมงไม่ใช่เหรอ? นี่ยังไม่ 8 โมงดีเลยนะ" มะนาวถาม
"อ๋อ เดี๋ยวนี้เราออกเร็วมากินข้าวเช้ากับแฟนก่อนเข้างานน่ะ" เขาพูดขณะที่ยังก้มหน้าพิมพ์ข้อความ
"..."
อู๋เงยหน้าขึ้นมามองเธอ ก่อนจะรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ลึก ๆ ในใจเขาอยากพูดขอโทษมะนาว แต่ก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกผิดนี้มันมาจากไหนแล้วเขาต้องขอโทษเธอด้วยเหตุผลอะไร มันก็นานแล้วซินะที่เขาไม่ได้คุย ไม่ได้เล่าเรื่องต่าง ๆ ให้เธอฟัง นับแต่วันนั้นที่เลิกกันเขาก็คอยเข้าไปส่องไปตามเรื่องราวของมะนาวผ่านโซเชียล เขาคงรู้สึกผิดที่ทุกครั้งที่กดเข้าไปแล้วเห็นมะนาวออกไปกินข้าวเย็นกับเพื่อน ๆ พูดคุยกันสนุกสนานทั้งที่จริงมันควรจะเป็นเขาที่ออกไปกินข้าวไปเที่ยวเล่นเป็นกับเธอ เขาคงอยากขอโทษที่เขาไม่ใช่คนที่ยอมออกไปกินข้าวเย็นกับเธอได้ตามที่เธอหวัง
ทั้งคู่ยืนอยู่ข้างกันโดยไม่มีใครพูดอะไรจนถึงสถานีที่มะนาวต้องลง
"เดี๋ยวเราต้องลงสถานีนี้อะ" มะนาวบอกอู๋
"อ๋อ โอเค ๆ โชคดีนะ"
มะนาวยิ้มแทนคำลาอู๋เล็ก ๆ ก่อนจะก้าวลงมาและปล่อยให้อู๋จากไปกับรถขบวนนั้น
เย็นวันนั้นหลังเลิกงานเธอแวะกินข้าวกับเพื่อน ๆ ตามปกติก่อนจะกลับบ้าน เธอไม่ได้เล่าให้ใครฟังว่าเมื่อเช้าเธอได้เจอและคุยกับอู๋ในรอบเกือบ 2 ปีและเธอก็ไม่เคยขึ้นรถไฟฟ้าไปทำงานอีกเลย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in