"ไม่ต้องคุยกันก็ได้ แค่อย่าเกลียดกันก็พอ"

นี่เป็นประโยคที่เราได้ยินตอนนั่งอยู่บนรถสาย 515 ขณะกำลังกลับบ้าน ตอนแรกที่ได้ยิน ก็รู้สึกว่า เออ คมดีว่ะ มันเป็นคำคมได้ เดี๋ยวนี้เราเป็นพวกที่หายใจเข้าออกก็เป็นคำคม ประโยคนี้จึงเตะหูเราง่าย 
แต่เมื่อเอาประโยคที่ได้ยินจากหญิงสาวปริศนาบนรถ 515 นั้น มาตีความต่อ ฆ่าเวลาระหว่างรถติด 
ไม่ต้องคุยกันก็ได้ ถ้าเขานั้นไม่คุยกับเราจริงๆ 
เราจะโอเคจริงๆ หรอ ?  
เราจะยังไงต่อ ? 
คำร้องขอของเราจะสิ้นสุดลงจริงรึเปล่า ? 
สำหรับเราแล้วการไม่คุยกันแต่บอกว่าอย่าเกลียดกันก็พอ เท่ากับเราก็ยังต้องการให้เขาอยู่ในวงโคจรของเราอยู่
และเมื่อไม่ได้คุยกัน ถ้าเราไม่ได้รู้สึกต้องการรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร คิดอย่างไร ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรกับทางเลือกนี้ 
แต่ถ้าเรายังอยากรับรู้ความรู้สึกของเขาอยู่การไม่คุยกันจึงไม่น่าจะเป็นทางเลือกที่ดี 
บางครั้งการไม่คุยกันก็ทำให้เราคิดไปได้ต่างๆ นานา ว่าเขาเกลียดเรามั้ยนะ เขาไม่รู้สึกอะไรกับเราเลยเหรอ เรามั่นใจได้แค่ไหนว่าเราจะไม่ตีความไปเอง