“แต่ในตอนนี้ เพียงตะวันที่ฉันเจอกลับไม่เหมือนในวัยเยาว์เมื่อก่อนนั้น” ลอย-สคับบ
ถ้าพูดถึงอะไรสักอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกสุขและทุกข์ไปพร้อมกันได้สิ่งนั้นคงเป็น”อดีต” เราในวัย 26 ปี ที่ยินยอมและจำนงกับอดีตให้พากลับไปนึกถึงมันได้ง่ายๆ กำลังสุขและทุกข์ไปพร้อมกัน
มองย้อนกลับไปวัยเด็กโลกทั้งใบมันช่างสวยงาม สดใส เพลิดเพลินกับการทำความรู้จักสิ่งต่างๆรอบตัวเราในวัยเด็กทดลองแต่งแต้มสีสันต่างๆเข้าไปในชีวิต จำได้ว่าช่วงเวลานั้นมันดีมากๆสำหรับเรา มันดีจน….เราเริ่มมีความฝัน มีความหวัง และคิดว่าเราจะเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่ได้ดีให้ได้ แต่ใครจะไปรู้การเติบโตมันไม่ง่ายอย่างที่เด็กคนนั้นคิด โลกข้างนอกมันมีความจริงที่โหดร้ายรออยู่ เราคาดหวังไม่ได้ว่าจะเจอกับอะไรเราแค่ต้องเรียนรู้มันและผ่านมันไปให้ได้ด้วยวิธีของเราเอง
ความฝัน ความหวัง และการเติบโตไม่เคยบอกให้เด็กคนนั้นเตรียมใจไว้ก่อน โลกไม่ได้สดใสแบบที่เค้าคิดเอาไว้สีต่างๆที่เคยแต่งแต้มในวันนั้นค่อยๆผสมกันจนกลายเป็นสีเทา เราในวันนี้ผ่านอะไรมาแล้วก็มากมายสมหวังและผิดหวังไม่รู้จะกี่ครั้ง ได้รับรู้ว่าโลกนี้ไม่ใช่ของเราแค่เพียงคนเดียวความฝันที่มีเลืองลางความหวังที่มีก็จางหายไป ความสดใสลดลงไปตามอายุที่เพิ่มมากขึ้น
ในเมื่อความฝันและความหวังมันกำลังหายไป สิ่งที่เราพอจะทำได้คือย้อนกลับไปหากำลังใจจากอดีต แต่มันก็เติมเต็มจิตใจได้ไม่นาน เราเอาปัจจุบันมาเปรียบเทียบกับอดีต อดีตมันดีจนเรารู้ว่าปัจจุบันเราไม่สามารถกลับไปตรงนั้นได้ เราติดอยู่ในจินตนาการจากอดีตเรากลัวที่จะออกไปเจอโลกอันโหดร้ายที่อยู่ตรงหน้า เราไม่กล้าฝันไม่กล้าหวัง การเติบโตได้ดีเวลานี้มันยากเหลือเกิน …ขอโทษเด็กในวันนั้นที่เราเติบโตได้ดีไม่ได้…
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in