โลกของ "ความคิดถึง" มันกว้างใหญ่แค่ไหนกันนะ
โลกของ "มนุษย์" เหมือนกัน
แต่ทว่า...
ในโลกของความรัก "เขา" --- สำหรับผม มันช่างกว้างใหญ่และอบอุ่นเสมอ

กี่เดือน - กี่วัน - กี่ชั่วโมง - กี่วินาที  มาแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน แค่หวนคิดถึงก็ทำให้ใจของเจ็บแปลบ มันแปลบขึ้นมาที่ลิ้นปี่หัวใจเลยล่ะ

ผมรู้จักเขาคนนี้ที่ไหนนะ ...คงเป็นที่ไหนสักที่บนโลกใบนี้ บนโลกที่ทุกคนให้ความสนใจ ให้ความ      ห้อมล้อม ให้ความรัก ให้ความอบอุ่น

สำหรับผมตอนนั้น...คงเป็นได้แค่ลูกหมาข้างถนนที่ไม่มีบทบาทใดๆต่อโลกใบที่เขาอยู่
เป็นเพียงสถานะที่เขามองมาแล้วก็ผ่านเลยไป  เป็นสถานะที่แม้แต่ฝุ่นผงบนโลกใบนี้ยังไม่อยากจำ

โลกของผม....

"ไอ้จี!! แม่มึงไปตายห่าที่ไหน กูบอกให้เอาเหล้ามาให้กู"  เสียงตะโกนที่ผมเกลียดที่สุดดังมาจากหลังบ้าน
"ไอ้ห่า!! ไปเอาเหล้ามาให้กู  ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ มึงจะเกิดมาให้รกโลกทำไม"

-- ใช่ -- กูไม่น่าเกิดมารกโลกเลย

"ผมจะกลับหอแล้วนะ"  น้ำเสียงเย็นชาที่ผมเปล่งออกมาอย่างสุดกลั้น
ลาที --- ถ้าไม่จำเป็นจะไม่กลับมา

โลกของเขา...

"น้องแดนคะ วันนี้ข้าวเช้าอร่อยมั้ย แม่เห็นว่าลูกอยากกินไข่พะโล้เลยให้แม่บ้านต้มไว้หม้อใหญ่เลย"      น้ำเสียงอ่อนโยนทักทายลูกชายสุดที่รักหลังจากมื้อเช้าบนโต๊ะกับข้าวที่สั่งตรงจากเนเธอแลนด์ 

ใช่ - แม้แต่โต๊ะกับข้าวที่บ้านนี้ก็ไม่ธรรมดา ต้องสั่งทำกับดีไซน์เนอร์ชื่อดังในยุโรป สนนราคาโต๊ะรับประทานอาหารตัวนี้น่าจะไม่ต่ำกว่า 2 ล้าน  ไม่ผิดหรอก คุณฟังไม่ผิด   ชีวิตของแดนไทอยู่กับความประณีต ความคัดสรร และความหรูหรามาตั้งแต่เกิด

"ปีนี้ก็เรียนจบแล้ว ดูไว้รึยังว่าจะไปต่อที่ไหน แม่ว่าอังกฤษก็ดีนะคะ หรือลูกอยากไปอเมริกาดีล่ะ"         แม่ถามเรื่องนี้รอบที่ล้านแปด
"คิดๆอยู่ครับ ไว้บอกนะครับ" ตัดบทสั้นๆง่ายๆ แต่ได้ผลทุกที
"เจอกันอาทิตย์หน้านะครับแม่"  แดนไทพูดพร้อมเข้ากับกอดที่เอวแม่อย่างน่ารักใคร่  ไม่น่าเชื่อว่า   ชายหนุ่มวัย 21 ปีอย่างเขายังทำกับแม่อย่างนี้ เหมือนเมื่อตอนเด็กเล็ก 6 ขวบ...

ก็แม่...เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง  แม่เป็นกุนซือในชีวิตแทบจะทุกเรื่องไม่เว้นแม้แต่เรื่อง "บอดี้" ของเขา ไหล่กว้างที่เอาไว้ชายเสน่ห์ให้สาวๆก็เพราะแม่บังคับให้เขาวิดพื้นวันละร้อยครั้ง

"กลับบ้านบ่อยๆบ้างก็ดีนะคะ รู้งี้แม่ไม่น่าซื้อคอนโดให้ลูกเลยอะ" น้ำเสียงแม่งอน ...แต่เขาก็รู้ว่าแม่     ทำท่างอนไปอย่างนั้นแหละ พอวันรุ่งขึ้นแม่ก็จะส่งหน่วยทำความสะอาดเข้าไปบุกคอนโด ใจกลางเมือง จัดแจงทุกอย่างให้อยู่ในสภาพดีที่สุด สมบูรณ์ที่สุดสำหรับลูกชายคนเดียว

โลกของเรา
ผม...เด็กปี 2 ที่ยังพยายามหาทุนเรียนเทอมต่อเทอม
ผม...ที่มักจะใส่เสื้อฮู้ดสีสดใสแต่สีหน้ากลับแตกต่างจากสีสันของเครื่องแต่งกายอย่างสิ้นเชิง
ผม...ที่เรียนอยู่คณะเดียวกันกับเขา แต่ไม่เคยได้พูดจา ได้เข้าใกล้เลย...สักนิดเดียว

เขา...พี่ปี 4 ที่เป็นยิ่งกว่าดาวและเดือนของคณะ จะพูดให้ถูกพี่เขาเป็นจักรวาลของใครหลายๆคนเลยล่ะ
เขา...ชายหนุ่มที่ขับปอร์เช่รุ่นล่าสุดมาจอดข้างคณะ
เขา...ผู้มีรอยยิ้มสดใด สว่าง และแจ่มจ้าให้กับทุกคน...แต่น่าจะยกเว้นผม

ผมกับเขา...เรามารู้จักกันได้ยังไงน่ะเหรอ แล้วตอนนี้เราต่างก็มานั่งคิดถึงกัน
ไม่สิ...ผมคิดถึงเขาต่างหาก อาจจะแค่ฝ่ายเดียว
เรามารู้จักกันได้ยังไง
"ตลกสิ้นดี" ผมจะใช้คำนี้ได้ไหม
"น่าสมเพชและอายสิ้นดี" ผมจะใช้คำนี้ได้ไหม...ในวันที่เราเจอกันครั้งแรก

แต่ไม่ว่าเราจะเจอกันยังไง สภาพไหน
แต่เราก็ได้รู้จักกันแล้ว....
ในวันนั้น...
ในฤดูนั้น...

_____________________________

จบตอน 1

Tbc.