:: Birthday ::

Title : Birthday

Pairing : Ziyi x Yueyue

Genre : One shot

Song : LOMOSONIC - ขอ (WARM EYES)

Note : สั้น และ กาวมากๆ มากมาก บทสนทนาก็เยอะมาก ไม่ถนัดบรรยาย แต่แค่อัดอั้น ต้องเขียนออกมาค่ะ หลุดคาร์ด้วย อย่าคาดหวังมาก

--------------------------------------------

10 กรกฎาคม 2018

วันเวลายังคงผ่านไปรวดเร็วและดำเนินไปอย่างปกติเช่นเคย

ชีวิตของเยว่หมิงฮุยก็ยังคงเป็นเช่นเดิมไม่มีอะไรหวือหวา

ถึงแม้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดของเขา แต่เขาไม่ได้เป็นคนที่อะไรๆกับวันเกิดมากนัก ยังไงชีวิตของเขาก็ยังคงวนเวียนไปกับการทำงานอ่านหนังสือ เล่นกีตาร์ และเลี้ยงแมวสีเทาตัวเดิมที่อยู่เป็นเพื่อนเขามาตลอดหลายปีนี้

ถ้าไม่มีคนที่บริษัทเอาเค้กมาเซอร์ไพรส์เขายังแทบจะลืมวันเกิดตัวเองไปด้วยซ้ำ แล้วยิ่งตอนนี้ลาออกมาใช้ชีวิตฟรีแลนซ์...ดีไม่ดีม่องเท่งหน้าคอมไปยังไม่น่ามีใครรู้เลย..

สิ่งมีชีวิตที่ใกล้ตัวเขาที่สุดก็คือเจ้าแมวตัวสีเทานั่นแหละ

ได้มาเมื่อหลายปีก่อนเป็นของขวัญวันเกิดจากคนๆนึง

เขาบอกว่าคนที่เป็นแฟนกันไม่ควรซื้อสัตว์เลี้ยงให้กัน เพราะถ้าวันนึงเลิกกันไป จากของแทนใจอาจจะกลายเป็นความทรงจำร้ายๆก็ได้

แต่เลี้ยงเจ้าแมวสีเทาตัวนี้ สำหรับเขาแล้วก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ มันก็เป็นเพื่อนที่ดี

เวลามันมานอนทับเป็นนาฬิกาปลุกในตอนเช้าหรือตอนที่มันมาเดินวนไปวนมารอบๆขาโต๊ะเวลาทำงาน ก็น่ารักดี

อีกอย่างก็ เพราะเขากับคนๆนั้นก็ไม่ได้จบแย่นัก แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่..

ตัวห่างกันไป  ใจก็คงห่างตามไปด้วยละมั้ง

13 กรกฎาคม 2018

ในงานวันเกิดของหวังจื่ออี้มีคนมากมายที่ไม่รู้มาจากไหนกัน บางคนเขาก็รู้จัก เพราะเป็นเพื่อนร่วมงานเพื่อนที่เคยเรียนมหาลัยด้วยกัน แต่บางคนก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร อาจจะติดสอยห้อยตามใครมาสักคนหรือไม่ก็แว้บเข้ามา แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก

งานวันเกิดปีนี้ก็น่าเบื่อเหมือนเดิม แต่เพราะคนรู้จักตระกูลหวังมากมาย ถ้าไม่จัดเพื่อนก็คงโวยวายกันว่าทำไมไม่ป๋าเลยวะ

แต่ไม่ว่าวันเกิดคนมากมายจะอวยพรเขามากมายแค่ไหน

แต่ไม่เคยรู้สึกดีได้เท่า การที่ได้เป่าเทียนบนเค้กกับพี่คนนั้นเลย

บางทีเขาก็เป็นคนที่อยากให้คนอื่นมีความสุข  ห่วงคนอื่นมากจนลืมความรู้สึกตัวเองไป

กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เอาแต่ห่วงคนอื่นๆ จนลืมคนที่ใกล้ตัวที่สุดไป

หรือเป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้

ความสัมพันธ์ของเขาและพี่คนนั้นก็เลยจบลง

เจ็บนิดหน่อย แต่ก็คงจะชาแล้วล่ะ

เพราะมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว

แต่จริงๆตอนนั้นน่ะ มันดีมากเลยนะ

เป็นไปได้ก็อยากจะรักษามันไว้ให้นานหน่อย

อยากให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม

5 ปีก่อน

“จื่ออี้  พี่ว่าจะไปเรียนต่อสกอตแลนด์”

เยว่เยว่พูดขึ้นมาในขณะที่พวกเรานั่งอยู่ข้างๆสนามบาส

ที่ที่พวกเราเล่นบาสด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนตอนนี้พี่เขากำลังจะจบจากรั้วมหาลัย แต่ตัวผมเองกำลังจะเข้ามหาลัย

อากาศวันนี้เย็นสบายแต่ท้องฟ้ากลับเป็นสีส้มแดงอบอุ่น ฝูงนกฝูงหนึ่งบินผ่านตาของผมไป

“ทำไมต้องไปไกลขนาดนั้นด้วย”

“ก็..อยากเปิดหูเปิดตาด้วยมั้ง อีกอย่างถ้าไปเรียนแล้วกลับมาก็คงไปได้ไกล งานก้าวหน้าขึ้นอะไรแบบนี้มั้ง”

“พี่ไม่ไปไม่ได้เหรอ”

“บ้านรวยอยู่แล้วนี่  เรียนให้เก่งเท่าพี่แล้วก็ตามมา”

หลอกด่าผมว่ารวยแต่โง่ป่ะเนี่ย...

“แล้วเรื่องพวกเราพี่จะเอาไงอ่ะ”

“ถ้านายหนักแน่น  พี่หนักแน่น อะไรก็ทำไรเราไม่ได้ไหมอ่ะ ห่วงไรเนี่ย”

ก็จริงแบบที่พี่เขาพูด  แต่พี่เขาจะไปนานไหมนะ

11 กรกฎาคม 2018

“โอ๊ะ ขอโทษครับ”

เค้กชิ้นสุดท้ายในร้านเกือบหลุดออกจากมือไปแล้วเยว่หมิงฮุย ความมือไวของนายทำงานได้ดีมาก! 

สมกับเป็นนักกีฬาบาสประจำมหาลัย  

คนเราจะชมตัวเองในใจแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไรนี่?

แต่ไอ้คนที่เดินมาชนนี่ เอาตาวางทิ้งไว้บ้านเหรอก่อนออกมา

“..ไม่เป็นไร”

“พี่เยว่...”

“จื่ออี้..”

ทำไมต้องมาเจอแฟนเก่าในสถานที่แบบนี้ด้วยเนี่ย

ทีแรกก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพชอะไรหรอก ที่วันเกิดตัวเองแล้วต้องมาซื้อเค้กชิ้นเดียวกลับไปกิน เพราะยังไงก็ทีมสายแดก- อยู่แล้ว

แต่พอเห็นหน้าแฟนเก่ารุ่นน้องที่เคยคบกัน

คนที่เคยฉลองวันเกิดด้วยกัน..

กลับรู้สึกแปลกพิกล

ทำไมจู่ๆก็คิดถึงช่วงเวลาตอนนั้นขึ้นมาด้วยวะเนี่ย

4 ปีก่อน

12 กรกฎาคม

“พี่ ออกมาเปิดประตูหน่อย”

ข้อความขึ้นแจ้งเตือนในโทรศัพท์ โชคดีเวลานี้ไม่ใช่เวลานอนของเขาพอดี เพราะยังมีงานมากมายที่ต้องสะสาง ไหนจะการอ่านหนังสือสอบอีก เขาเลยหยิบโทรศัพท์แล้วพิมพ์ข้อความตอบกลับไป

“อะไรอีก ทำไมเมื่อวานก็บอกแฮปปี้เบิร์ธเดย์ฉันแล้วไม่ใช่เหรอ หรือซื้ออะไรให้ใครเอามาวางไว้หน้าห้องฉันอีก”

“ถ้าบอกว่ามาหาจะเชื่อไหม :P ”

อีโมจิแลบลิ้น..น่ารักตายแหละ

“อมยิ้มอยู่เหรอ อ่านแล้วตอบช้านะ รีบมาเปิดเร็วเข้า”

“ไร้สาระว่ะ โม้ๆ”

เสียงกดออดเริ่มดัง

เดี๋ยว หรือว่าที่จื่ออี้พูดจะจริงวะ  เอาจริงเหรอ  มาหากันถึงที่นี่อะนะ สกอตแลนด์นะโว้ย เออ แต่บ้านจื่ออี้ก็รวยนี่ ตั๋วเครื่องบินราคาเท่านี้ ขนหน้าแข้งไม่น่าจะร่วง

เยว่เยว่รีบวิ่งออกไปส่องตาแมวที่ประตูและพบว่ามีมนุษย์สูง 186 เซนติเมตร ผมอันเดอร์คัตมัดจุก เสื้อผ้าราคาแพงที่คุ้นตายืนอยู่หน้าห้อง 

... เอาจริงเรอะ

“ท่ะด้า เซอร์ไพรส์!  อ่ะนี่ รู้ว่าพี่ไม่ชอบการซื้อดอกไม้อะไรแบบนี้เพราะมันโคตรจะผู้หญิ๊งผู้หญิง แต่ก็รู้สึกว่าอยากให้ ช่วยรับไป แล้วก็รับใจผมไปด้วย”

เขายื่นช่อกระดาษสีน้ำตาลที่เต็มไปด้วยดอกคัตเตอร์สีขาวช่อใหญ่มาให้

ดอกคัตเตอร์สีขาว มันเป็นดอกไม้สีขาวที่ธรรมดาไม่ได้ดูโดดเด่น เป็นดอกไม้ที่คอยเอาไว้แทรกอยู่ข้างหลังดอกไม้อื่นๆในช่อดอกไม้ช่อใหญ่ แต่ผมกลับชอบมัน เพราะมันไม่ได้สวยมากแต่สามารถทำให้ดอกไม้อื่นๆดูงดงามขึ้นได้

และดีใจที่จื่ออี้ยังจำได้ว่าผมชอบมัน

“แหยะ น้ำเน่าสุด ผู้ชายคูลโบรแบบหวังจื่ออี้ทำอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ”

“ระดับนี้ ไม่ต้องเรียนรู้วิธีการจีบอะไรแล้ว เพราะนี่เป็นการจีบแบบโปรเฟสชั่นนอลที่สุด เล่นใหญ่รัชดาลัยเธียเตอร์เลยจะบอกให้”

“แต่ก็..ขอบคุณนะขอบคุณที่อุตส่าห์บินมาหากั-”

จู่ๆเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาจูบบนริมฝีปากผมแบบเร็วๆ

“เอ๊ะ หวัง จื่อ อี้!”

“เป็นแฟนกันแล้วทำแบบนี้มันผิดตรงไหน แค่จุ๊บเองนะ มากกว่านี้ก็ทำมาแล้วป่ะ”

“หวัง จื่ออี้!!”

“ฮ่ะๆ หยอกน่า แต่สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งนะพี่ จริงๆแล้วอ่ะ พี่ก็เกิด 11 กรกฎา ส่วนผม 13 เพราะงั้น หลังจากนี้ไป วันที่ 12 กรกฎา เราควรฉลองวันเกิดด้วยกันมั้ย พี่คิดว่าไงอ่ะ ดีป่ะ”

เขาพูดเองเออเองเสร็จสรรพ ทำเป็นถามความเห็นตอนท้ายแต่เขาก็คงจะทำทุกปีอย่างที่ว่านั่นแหละ 

พูดไปก็เอามือมาลูบจุกผมบนหัวของผม แล้วก็อมยิ้มแบบเดิมที่เจ้าตัวชอบทำ สายตาอบอุ่นอ่อนโยนยิ่งกว่าไมโครเวฟนั่นก็จ้องมาที่ตาของผมแบบคาดหวังสูงมากๆ

“โอเค แบบนั้นฉันก็ชอบเหมือนกัน”

นั่นเป็นคำตอบของผม

11 กรกฎา ปัจจุบัน

“พี่มาทำอะไรที่นี่”

“มาซื้อเค้กน่ะ”

“...สุขสันต์วันเกิดนะพี่”

“สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้าเหมือนกันจื่ออี้”

จื่ออี้โตขึ้นเยอะ  เมื่อห้าปีก่อนเขาก็เป็นผู้ใหญ่ แต่ตอนนี้เขาดูเป็นจื่ออื้ที่เปลี่ยนไปเยอะเลย

หรืออาจจะเป็นเพราะเราไม่ได้เจอกันนานก็ได้ ผมก็เลยคิดแบบนั้น

เด็กผู้ชายคนนั้นที่มาวอแวให้สอนวิชาอะไรต่อมิอะไรให้ในตอนนั้น  เติบโตมาอย่างดีเลยนะ

“พี่ยังใช้เบอร์เดิมอยู่ไหม”

“อือเดี๋ยวลูกค้าจะจำไม่ได้น่ะ”

“เจ้าแมวเป็นไงบ้าง”

“ก็สบายดี แต่แก่แล้วล่ะ”

เขานิ่งไปสักพัก แล้วก็พูดออกมาว่า

“จะเป็นอะไรไหมถ้าผมแวะไปเล่นกับมัน..ที่ห้องพี่”

“ได้สิ”

“พรุ่งนี้พี่จะสะดวกไหม”

“12 กรกฎาเหรอ”

12 กรกฎาคม 2018

เสียงกดออดดังอยู่หน้าห้อง

เยว่หมิงฮุยในชุดนอนสีน้ำเงินที่นอนเล่นโทรศัพท์บนโซฟามานานหลายชั่วโมงจนสาย และยังไม่ได้อาบน้ำ ผมมัดจุกแบบลวกๆ หน้ายังไม่ล้าง จึงต้องขยับตัวเป็นครั้งแรกในเช้านี้

คนข้างนอกน่ะ..ก็เป็นแฟนเก่าคนนั้นที่เจอแบบบังเอิญเมื่อวาน

ไม่ต้องรักษาภาพลักษณ์อะไรกันหรอก มากกว่านั้นก็เห็นกันมาแล้ว 

และด้วยอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้เลิกกันแล้วไม่ได้เปลี่ยนเบอร์ ไม่ได้ย้ายห้อง ไม่ได้ย้ายอะไร

เยว่หมิงฮุยยังอยู่ที่เดิม

ทำให้หวังจื่ออี้มาหาได้ง่ายเหมือนตอนที่ยังคบกันก่อนที่จะไปสกอตแลนด์

เปิดประตูหน้าห้องในตอนนี้ แต่สายตาเหมือนเห็นภาพทับซ้อน  ผู้ชายตัวสูงคนเดิมกับช่อดอกคัตเตอร์สีขาว ยืนอยู่หน้าห้องเมื่อสี่ปีก่อนไม่มีผิด

เขายังไม่ตื่นดีเหรอหรือสายตาไม่ดีแล้ว จะว่าทำงานกับคอมเยอะไป สายตาอาจจะแย่จริง

เลอะเลือนใหญ่แล้วนะ

“ผมคิดว่าถึงเราจะไม่ใช่...แบบนั้นแล้ว แต่พี่ยังชอบดอกคัตเตอร์สีขาวใช่มั้ย”

สติถึงกลับคืนมาว่า เขาไม่ได้ตาฝาดไป ยังจำได้อยู่อีกเหรอ

“เอ่อ ใช่ ขอบคุณนะ เข้ามาก่อนสิ”

เขาหันหลังกลับและเดินนำจื่ออี้ไปที่ห้องนั่งเล่นและแมวตัวสีเทายังนอนอยู่บนโซฟาตัวเดิม

“พี่ตั้งชื่อให้มันหรือยัง”

“ยัง ฉันก็เรียกมันว่าเจ้าแมวสีเทาเหมือนเดิม”

อยากจะตั้งเป็นชื่อแฟนเก่าอยู่หรอก เพราะเจ้าแมวตัวนี้เหมือนกันจื่ออี้เหลือเกิน 

ท่าทางของมันที่ไม่ได้หยิ่งผยองแต่ถ่อมตัว แล้วก็..น่ารัก

“ผมคิดถึงพี่มากนะ”

จื่ออี้พูดขึ้นมาและห้องก็เงียบไปชั่วขณะ

นี่คงเป็นอารมณ์เดียวกันกับตอนที่ผมบอกเขาว่าจะไปสกอตแลนด์สินะ

หัวใจมันเต้นวูบวาบแบบแปลกๆจะว่าดีก็ดี จะว่าไม่ดีก็ไม่ดี

“เค้กที่ซื้อมาเมื่อวานน่ะ  พี่กินไปรึยัง”

“ยัง..เอาตรงๆเห็นหน้านายเมื่อวาน  ละกลับมามองเค้กแล้วรู้สึกแปลกๆ เลยยังอยู่ในตู้เย็น”

“พี่เกลียดผมขนาดนั้นเลยเหรอ ฮ่าๆ”

เสียงหัวเราะแห้งๆของอีกฝ่ายดังขึ้นมาหลังจากพูดจบประโยค

“ไม่ใช่สักหน่อย แบบไม่คิดว่าจะได้เจอนายอีกน่ะ”

“เรามาฉลองวันเกิดด้วยกัน เหมือนที่เราเคยทำไหม”

.

.

.

.

 ดอกคัตเตอร์สีขาว เค้กวันเกิด สายตาคู่เดิมและผู้ชายคนเดิมที่ยืนอยู่หน้าประตู

ทำให้ความรู้สึกเมื่อห้าปีก่อนกลับมา

ความจริงพวกเราไม่ได้เลิกกันเพราะเกลียดกัน   จื่ออี้เป็นคนดีมาก 

แต่พอห่างกัน ระยะทางมันทำให้เราเย็นชาใส่กันเรื่อยๆ

ตัวจื่ออี้เองก็มีงานมากมายที่ต้องอยู่ในสังคมที่คนเยอะ  ในขณะที่ผมก็ทำงานอยู่กับคอมพิวเตอร์ อยู่ต่างประเทศ

อะไรก็ดูต่างกันไปหมด

มันเลยทำให้เราเลือกที่จะจบมันลง  ก่อนที่มันจะเย็นชาใส่กันแบบนี้ไปเรื่อยๆอีกหลายสิบปี

กลับมาเป็นพี่น้องกัน

หรือคนแปลกหน้าจะดีกว่าไหมนะ

“ผมไม่ได้คบกับใครเลยนะตั้งแต่เลิกกับพี่  ไม่รู้สึกคิดถึงกันบ้างเลยเหรอ”

“อืม   จริงๆพี่ก็คิดถึงเธอแหละ”

11 12 13 

07

1992

1996

จบ

ว้ากกกกกกกกกกกฉันเขียนอะไรลงป๊ายยยยยยยยย

ฮือ ไม่ได้เขียนนานแล้วอะ แต่วันนึงเหมือนสติเคว้งเมนเราเกิด 11 ส่วนจื่ออี้เกิด 13

มันน่าจะมีโมเม้นฉลองวันเกิดด้วยกันวันที่12 สิ

ฮรุกๆๆ มันได้ๆผีแค่ไหนแต่ถ้าใจเราดมกาวมันก็ต้องได้สิ ข้ามวงมาก แหะๆ

ตอนจบไปต่อเรื่องเอาเองนะคะเพราะคนเขียนขี้เกียจแล้วค่ะ ที่เขาเลิกกันนั่นก็ไม่มีปมไร ชั้นขี้เกียจกาวเองค่ะ  แต่ลองฟังเพลงขอไปด้วยก็คงจะอินขึ้นมาได้นิสนุงมั้ยคะ

ไม่ได้เขียนแนวนี้นานด้วยอะเพราะไม่มั่นใจในตัวเองค่ะ ปกติเขียนเองเก็บอ่านเองบ้าง สกิลล์เลยไม่พัฒนานัก

แมวในนี้ให้นึกถึงภาพน้องเหมียนคู่ก็ได้นะคะ  พี่เยว่ในเรื่องนี้อยากให้อารมณ์เป็นหนุ่มทาสแมว สันโดษ เล่นกีตาร์ อ่านหนังสือ  ไทป์ผัวฮิปสเตอร์ค่ะ

ส่วนจื่ออี้เท่าที่จำได้ตอนอีพีท้ายๆรายการเหมือนจื่ออี้พูดว่า ถึงจะชอบเสื้อสักตัว แต่ถ้าคนอื่นชอบให้ใส่เสื้ออื่นที่ไม่ใช่ตัวนั้นเขาก็เลือกจะใส่ตัวที่คนอื่นชอบ เลยออกมาเป็นแบบนี้ค่ะ กับที่ล่าสุดน้องคุนบอกว่าจื่ออี้โปรเฟสชั่นนอลในการจีบแต่เราอยากให้ออกมาเป็นหนุ่มขายมุกเสี่ยวงี้อะ 5555

อยากให้เป็นครต.หนุ่มหล่อสุภาพร่ำรวยแต่แอบกากแค่กับเธอคนเดียวไรแบบนั้น555

จะพยายามดึงให้เศร้า แต่เราเป็นคนสามช่าอะเลยออกมาเป็นขำแห้งแบบนี้ แหะๆ

ทอล์คยาวกว่าเรื่องอีกเด้อ เจริญจ้า

ฝากไว้ด้วยนะคะ /ไหว้แนบอก

และอยากบอกว่า

จื่ออี้กับมู่จื่อหยางก็อร่อยเหมือนกันค่ะ /พับไมค์แล้วเดินลงจากเวที

แวะมาหวีดกันได้ที่ @OnlyYouYueyue แอคภัยสังคมเจ้าเก่าเจ้าเดิม