ปิดเรื่องนี้แบบสมบูรณ์ด้วยบทสุดท้าย จากการทวงประมาณสามล้านรอบ มาเขียนให้แล้ว!!

(ที่จะไม่เขียนต่อก็เพราะหมดมุกนี่แหละ)

ขอบคุณที่ยังอยู่นะ ขอโทษที่ตอนนั้นเค้าคิดว่าเราจะไปต่อไม่ได้ ขอโทษที่เค้าคิดว่าความรักของเค้าไม่มากพอที่จะทำให้เค้าไปต่อได้ ขอโทษนะคะ ถึงจะเคยพูดไปอย่างงั้นแต่พอคิดว่าจะไม่มีเธออีกต่อไปแล้วก็ไม่ไหวเหมือนกันน่ะแหละ

เค้ารักเธอนะ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม รักเธอมากๆถึงบางทีจะหมั่นไส้จนอยากตีก็ตาม ขอบคุณที่ยอมตามใจหลายๆเรื่องไม่ว่าจะสีผมหรือการไม่ออกไปเที่ยวนะ ขอบคุณที่ไม่คิดว่าเค้างี่เง่า(หรือจริงๆคิดแต่ไม่พูดวะ)

เธอเป็นคนสำคัญของเค้า เป็นครอบครัว เป็นทุกอย่างเท่าที่จะเป็นได้แล้ว 

เค้าขอบคุณตัวเสมอเลยที่ขี้เกียจพอที่จะไม่ไปม.อื่นเพราะขก.ยื่นรอบสองรอบสาม ไม่งั้นเราก็คงไม่ได้มาเจอกัน รวมถึงขอบคุณระบบสุ่มของม.ที่สุ่มให้เราเรียนเซคเดียวกัน ขอบคุณที่ตอนนั้นระบบม.พังทำให้ภาคเค้าลงเรียนพละไม่ได้จนมาลงวิชาเดียวกับเธอ

เค้ายังจำได้ว่าวันนึงในร้านเหล้าเธอเคยพูดไว้ว่า

‘In ten years I will marry you 

คำที่กระซิบกันในร้านเหล้าตอนนั้น ฟังครบบ้างไม่ครบบ้างแต่มันก็ทำให้เค้าร้องไห้

มีคนบอกว่าคนเมาไม่โกหก เพราะงั้นเราเลยเชื่อว่าที่คุณบอกมาเป็นความจริง คุณบอกรักเราซ้ำๆ เราเองก็บอกรักคุณกลับ ร้านเหล้าในตีหนึ่งกว่าๆของวันที่11ซึ่งมีคนเสือกตีกัน เป็นสถานที่บัดซบใช้ได้ เป็นความโรแมนติคแบบเหี้ยๆที่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าโรแมนติคยังไง’

อันนี้เขียนไว้นานแล้วแต่ไม่เคยลงเพราะมันสั้น ไม่รู้จะเอาอะไรมาต่อ แต่ก็เอามารวมไว้ในเรื่องสุดท้ายนี้เลยละกัน

พอมาอ่านทั้งหมดดูแล้วเค้าก็พบว่าเค้าเขียนไว้ในโฟลเดอร์นี่ตั้งร้อยหนึ่งไฟล์ แต่รวมๆออกมาเป็นเรื่องที่ลงได้แค่สามสิบกว่าๆเอง แต่ที่ชอบที่สุดก็คงเป็นอันนี้

สิ่งที่ไร้รูปร่าง ไร้กลิ่น ไร้เสียงแต่มีชื่อว่าความรักนั้น สุดท้ายแล้วเป็นคุณ

แด่คุณ ผู้ทำให้สิ่งนามธรรมกลายเป็นรูปธรรม

ใช่

แด่คุณ ผู้ทำให้สิ่งนามธรรมกลายเป็นรูปธรรม

:)

รักคุณนะ

จบ.