ตั้งแต่วันนั้นที่เขาหายไปโดยไม่บอกสักคำก็ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้ว ผมไปรอที่ผับเดิมที่เราเจอกันทุกวันแต่ก็ไร้วี่แววไม่มีใครรู้จักเขาเลย ผมหมดหวังที่จะเจอเขาแล้วใช่ไหม...

“เป็นอะไรวะ ทำไมทำหน้าหงอยเหมือนหมาถูกเจ้าของทิ้งงั้นแหละ” มินพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของเขานั่งทำหน้าบูดมาได้สักพักแล้ว

“มึงไม่ต้องรู้หรอก” ผมไม่มีอารมณ์มาเล่าให้พวกมันฟังหรอกนะแค่คิดว่าจะทำยังไงถึงจะหาชางกยุนเจอก็จะบ้าตายอยู่แล้ว

“เพื่อนปะวะมึงเล่ามาเลย ถึงมึงไม่เล่ากูก็รู้นะว่าเป็นเพราะคนนั้น” ไอแชเพื่อนรักที่รู้ไปสะทุกอย่างของเขาคงจะมองออกสินะ

“กูสังเกตุมานานละตั้งแต่วันนั้นมึงก็เอาแต่นั่งซึม บางวันก็นั่งเหม่อลอย”

“มึงชอบเขาหรอวะ” นั้นไงมันถามตรงจุดเลย ชอบแล้วทำอะไรได้ครับในเมื่อไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ไหนแล้ว

“เออ กูชอบเขา”

“ชอบแล้วมานั่งโง่อะไรตรงนี้วะไปบอกเขาสิ" บอกได้ก็ดีสิวะไอเพื่อนโง่

"กูทำได้ป่านนี้ทำไปแล้ว"

"แล้วทำไมมึงทำไม่ได้ละ"

"ก็กูไม่รู้ว่าเข..." เชี่ย ผมเกือบหลุดปากออกไปแล้วโอ้ยอยากตีปากตัวเองตามอายุเลย

"ไม่รู้อะไรวะ มีพิรุธนะมึงอะ" พวกมันมองผมอย่างจับผิดผมยิ่งโกหกไม่เก่งสะด้วย

"อย่ามองแบบนั้นดิวะ ไม่มีอะไรหรอก" 

"มึงโกหก!!" มันสองคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน

"จะตะโกนทำไมวะ กูไม่ได้โกหกจริงๆๆๆนะ"

"มึงคงไม่รู้ว่าเวลามึงโกหกจมูกมึงจะบานและตามึงจะวอกแวก อย่าหลอกคนที่อยู่กับมึงมาตั้งแต่เด็กอย่างกู" อยากจะซึ้งจนน้ำตาไหลที่เพื่อนรู้ขนาดนี้แต่มันไม่ใช่เวลาครับคงต้องบอกไปตามตรง

"เออๆ กูบอกก็ได้ คืองี้....."

ผมเล่าให้เพื่อนทั้งสองคนฟังถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดยกเว้นเรื่องบนเตียงนะครับอันนั้นขอส่วนตัวนิดนึง หลังจากที่พวกมันฟังจบก็พากันขำผมกันใหญ่เนี่ยถึงไม่อยากเล่าเพราะมันจะล้อผมเผลอๆโดนล้อยันลูกบวชเลย

"ฮ่าๆๆ กูอยากจะขำให้ฟันหลุดเลยวะไอพี่จูฮอนคนฮอตโดนทิ้งหลังจากได้กัน" ไอมินมันพูดไปขำไปแล้วไม่ได้ขำเบาๆนะมันขำดังแถมขำอร่อยด้วย

"ไหนบอกจะไม่ขำกูกันไง"

"ก็เรื่องนี้มันตลกอะคนฮอตแบบมึงโดนทิ้งเนี่ย" 

"เออกูก็ตลกตัวเองเหมือนกันไอสัส หยุดขำแล้วช่วยกันคิดว่าจะทำยังไง" ถ้ามันยังไม่หยุดขำผมจะหัวร้อนจริงๆแล้วไอพวกเวร

"จริงๆกูก็รู้จักอยู่คนนึงนะที่ชื่อชางกยุนแต่แค่เคยได้ยินชื่อนะไม่เคยเห็นเหมือนกัน" หลังจากที่คนขี้เสือกเอ้ยคนที่รู้ไปทั่วอย่างไอมินพูดมามันก็ทำผมใจชื้นขึ้นมา

"เขาเป็นใคร อยู่ที่ไหน"

"ใจเย็นๆมึง เป็นรุ่นน้องนี้แหละว่ากันว่าน่ารักมากนี่กูก็ยังไม่ได้ไปส่องเลย"

"น้องเรียนคณะอะไรพากูไปดูดิมึง" 

"กูบอกให้ใจเย็นๆ แล้วอีกอย่างไอชาปตามจีบอยู่ด้วยมึงอย่าไปยุ่งเลย" ได้ยินชื่อนี้แล้วคันเลยครับมันเป็นคู่อริกับผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วแต่ก็ไม่เคยมีเรื่องชกต่อยกันนะเพราะเราถือคติใช้สมองมากกว่ากำลังครับ

"แล้วไงวะถ้าคนนั้นคือชางกยุนจริงๆเขาก็คือคนของกู" ผมไม่สนใจหรอกว่าไอชาปมันจะจีบอยู่แต่ถ้าคนนั้นคือชางกยุนน้องก็เป็นของผมไปเรียบร้อยแล้วครับ

"ถ้าพูดขนาดนี้ไปก็ได้กูอยากเห็นเหมือนกันว่าน่ารักขนาดไหน" แล้วผมสามคนก็พากันมาที่คณะนิเทศที่ไอมินบอกว่าน้องคนนี้เรียนอยู่

ก็ไม่อยากคาดหวังนะครับแต่คนเราก็ควรหวังไว้บ้างก็ดีเพราะอาจจะใช่คนที่ผมตามหาอยู่ก็ได้ อ่าแค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วแต่ถ้าน้องไม่มาเรียนพวกผมก็มาเก้อแน่ๆ

"มึงแล้วถ้าน้องไม่มีเรียนละวะ" ขอบคุณไอแชที่ถามแทนผมเพราะพวกเรามาดักรอครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าคนที่เรารออยู่จะมาสักที

"ไม่มีทางสายกูรายงานว่าน้องมาเรียนแล้วก็กำลังจะเลิกเรียนแล้วด้วย"

"เชี่ยนี่สายมึงไปอยู่ใต้โต๊ะเรียนน้องป่ะเนี่ย" ตกใจเลยครับที่มันรู้ลึกรู้จริงขนาดนี้เรียกว่าเป็นพรสวรรค์ของคนขี้เสือกเลยนับถือจริงๆ

"ไอจู!!สายกูบอกว่ากำลังเดินมาแล้วเว้ยๆๆ" ถ้าพูดดังขนาดนี้ไม่ตะโกนให้คนทั้งคณะรู้ไปเลยละว่ามาดักมองใคร

"มึงเบาๆก็ได้จะพูดดังให้ไก่ตื่นทำไม" ขอบคุณเพื่อนแชอีกครั้งที่พูดแทนผมหมดทุกอย่าง

"เห้ยมาแล้วๆ ใช่ป่ะวะไอจู" เขาถามเพื่อนของเขาที่แอบมองอยู่ด้วยกันแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ "สรุปใช่ไหมวะ"

"กูว่าใช่วะ" เสียงทุ้มตอบกลับมาแต่เป็นเสียงของเพื่อนตัวสูงอย่างไอแช

"แล้วมึงรู้ได้ไงวะ"

"ก็ไอจูมันเดินไปหาน้องเขาตั้งแต่น้องเดินลงมาแล้ว"

"เอ้าไอเชี่ย กูบอกให้แม่งใจเย็นๆก่อน"

"ไม่ทันแล้วดูไปก่อนเถอะ" คนตัวสูงทำหน้าแบบช่วยไม่ได้ก่อนที่จะชี้ให้เขาดูเหตุการณ์ตรงหน้าต่อ

ใช่เขาจริงๆด้วยคนที่เดินลงมาคือคนที่ผมตามหา ใบหน้าเล็กขาวเนียน ตากลมโต ปากอมชมพูน่ารักแบบนั้นมีแค่คนเดียวแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือทรงผมกับสีผมที่เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท พอทำสีนี้แล้วยิ่งขับผิวให้ดูขาวยิ่งกว่าเดิมแต่จะเข้าไปทักน้องเขายังไงดีนั้นแหละ ขาผมมันเร็วกว่าความคิดรู้ตัวอีกทีก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าน้องแล้ว ชางกยุนดูตกใจนิดหน่อยก่อนจะปรับสีหน้านิ่งเฉยใส่ผม อ่าใจผมไม่ดีเลยครับ

"เอ่อ..ชางกยุนจำพี่ได้ไหม" ผมพูดออกไปแล้วครับน้องจะหาว่าผมบ้าไหมอยู่ๆก็เข้าไปถามแบบนี้

"ขอโทษนะครับ แต่ผมจำไม่ได้" โครตหน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลยครับอยากจะร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด

"จำไม่ได้จริงๆหรอพี่จูฮอนไงที่วันนั้นเ..." ยังไม่ทันจะพูดจบน้องก็รีบลากผมไปที่สวนข้างมหาลัยก่อนจะบอกลาเพื่อนๆในกลุ่ม

"มึงกลับก่อนเลย"

"เจอกันนะมึง"

"พาพี่มาแบบนี้คิดจะทำอะไรครับ" ผมค่อนข้างมั่นใจนะว่าน้องจำผมกับเรื่องคืนนั้นได้

"ก็พี่จะไปพูดเรื่องนั้นตรงที่สาธารณะอะ" คนตัวเล็กทำตาดุใส่ผมก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหิน

"น้องบอกเองนี่ว่าจำพี่ไม่ได้ พี่ก็แค่จะรื้อฟื้นความทรงจำให้เฉยๆ" ว่าแล้วก็ยื่นหน้าไปใกล้ๆจนคนตัวเล็กรีบถอยหนีไป

"จะทำอะไรน่ะ"

"ทำเป็นหนีที่ตอนนั้นยังไม่เห็นหนีพี่เลยนะ"

"ก็นั้นมันตอนนั้นนิ"

"แล้วน้องหายไปไหนครับทำไมไม่บอกพี่สักคำ รู้ไหมว่าพี่ตามหาน้องที่ผับทุกวันเลย" มันคือคำถามที่ผมอยากรู้มากที่สุดแล้วว่าวันนั้นน้องหายไปไหน

"ไม่ได้หายไปไหนก็แค่มาเรียน"

"แต่น้องใจร้ายมากนะไม่ทิ้งเบอร์ไว้แล้วยังมาให้ความหวังพี่อีกว่าเราจะได้เจอกัน" พูดแล้วก็น้อยใจครับตอนนั้นผมรู้สึกมีความสุขมากตอนที่เขาให้โอกาสผมได้สานสัมพันธ์ต่อ

"ใครกันแน่ที่ใจร้าย พี่มากกว่าเถอะ" อ่าผมนี้นะใจร้ายผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ

"พี่ไปใจร้ายตอนไหนครับ มีแต่น้องนั้นแหละที่ทำให้พี่วุ่นวายใจมาหลายอาทิตย์แล้ว"

"นี้พี่ไม่รู้ตัวจริงๆหรอ เหอะ ผมอุส่าเขียนโน๊ตไว้ที่โต๊ะข้างเตียง" โน๊ต?ทำไมผมถึงไม่เห็นมันละ

"แต่พี่ไม่เห็นเลยนะ อ่าหรือว่าแม่บ้านจะเก็บไปก่อนพี่ตื่น" ต้องใช่แน่ๆเพราะตื่นมาห้องก็สะอาดราวกับว่าไม่ได้ผ่านศึกหนักมาเลย

"ไม่รู้ไม่ชี้" คนตัวเล็กงอนผมสะแล้วดูสิใครสอนให้ทำหน้าบึ้งๆแบบนี้มันน่ารักเกินไปแล้ว

"พี่ขอโทษนะครับ แล้วกยุนเขียนอะไรลงไปในโน๊ตหรอ"

"ผมบอกว่า 'ผมไปเรียนก่อนนะครับแล้วก็ถ้าพี่อยากเจอผมมาเจอกันที่สวนของมหาลัยตอน 5 โมงนะครับ' แต่พี่ก็ไม่มาผมนั่งรอจนยามไล่มารอที่นี้ทุกวันเพราะคิดว่าพี่อาจจะมาสักวัน" คนตัวเล็กนั่งก้มหน้าลงมองสนามหญ้าพร้อมกับเล่าไปด้วยเสียงที่สั่นราวกับว่าจะมีน้ำตาไหลลงมา 

"จริงๆผมรู้ว่าพี่เรียนคณะอะไรแต่ผมก็ไม่กล้าไปหาพี่เพราะคิดว่าพี่คงไม่อยากเจอผมเลยไม่มาตามนัด"

ผมรู้สึกผิดที่ปล่อยให้ชางกยุนมานั่งรอผมทุกวันโดนที่ผมไม่รู้อะไรเลย แล้วยังไปหาว่าน้องใจร้ายอีกทั้งๆที่น้องต้องรู้สึกไม่ดีกว่าผมแน่ๆ อยากจะเขกกะโหลกตัวเองสักร้อยที

"พี่ไม่มีอะไรจะแก้ตัวเลยครับ พี่ขอโทษนะชางกยุนที่ปล่อยให้เรารอพี่นานขนาดนั้น แต่พี่คิดถึงเราจริงๆนะครับคิดถึงตลอด" ผมนั่งลงกับพื้นพร้อมกับคว้ามือคนตัวเล็กมาจับไว้

"พี่ไม่ต้องขอโทษหรอกครับพี่ไม่ผิดสักหน่อย" ชางกยุนส่งยิ้มกว้างมาให้ผมและบีบมือที่ถูกผมกุมอยู่หนึึ่งที "ผมก็คิดถึงพี่นะครับคิดถึงมากๆ"

มือหนาคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดด้วยความคิดถึงชางกยุนก็กอดตอบเช่นกันผมคิดว่าเขาก็คงคิดถึงไม่น้อยไปกว่าผม ไม่คิดเลยว่าแค่คืนเดียวจะทำให้ผมรู้สึกผูกพันธ์กับคนตัวเล็กขนาดนี้แทบไม่อยากปล่อยคนตัวเล็กออกจากอ้อมแขนเลยอยากจะกอดเอาไว้แบบนี้ไปตลอด

"ชางกยุนครับ" ผมพูดขึ้นข้างๆหูของคนในอ้อมกอด

"มีอะไรหรอครับ" คนตัวเล็กผละออกจากอ้อมกอดแล้วมองมาที่ผม

"ไม่รู้ว่าน้องจะว่าอะไรไหมถ้าพี่จะขอโอกาสอีกสักครั้ง" กว่าจะพูดออกไปได้ผมทำใจอยู่ตั้งนานกลัวว่าน้องจะไม่ให้โอกาสผมอีก

"โอกาสอะไรหรอครับ"

"โอกาสที่จะได้รู้จักชางกยุนไงครับ นะครับ" มือผมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อขอร้องละให้คำตอบออกมาดีด้วยเถอะ

"ไม่ครับ" ใจผมหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้วครับตอนนี้ในหัวมันว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออกแล้ว

"....."

"ผมไม่ให้โอกาสให้พี่ได้รู้จักผมหรอกครับแต่ผมจะให้โอกาสพี่ได้มาเป็นแฟนผม ตกลงไหมครับ" พูดเองก็เขินเองตอนนี้เขาอยากจะเอาอะไรมาปิดหน้าที่แดงด้วยความเขินกับคำพูดที่ไม่คิดว่าจะกล้าพูดออกไป

"....."

"ไม่ตกลงหรอครับ งั้นก็ไม่เป็นไ....อื้มม"

พอได้สติทบทวนคำพูดที่ชางกยุนพูดมาเขาก็รีบคว้าคนตัวเล็กมากดจูบลงไปทันทีก่อนที่คนตัวเล็กจะไม่ให้โอกาสผม

"นี่ถือว่าเป็นคำตอบแล้วกันเนอะ"

"พี่ขี้โกงอะ"

"เราเป็นแฟนกันแล้วนะครับถึงความจริงจะข้ามขั้นไปแล้วก็เถอะ โอ้ยย อย่าตีพี่สิ" ผมโดนคนตัวเล็กตีเข้าที่แขนอย่างจัง เห็นตัวเล็กแบบนี้มืหนักเหมือนกันนะ

"ก็พี่ทะลึ่งอะ"

"ทำใจให้ชินเถอะครับ เพราะแฟนน้องชางกยุนจะทะลึ่งกว่านี้อีก"

"พี่ก็ต้องทำใจให้ชินเหมือนกันนะครับเพราะแฟนของพี่จูฮอนก็มือหนักกว่าที่พี่คิดอีก"

"หนักแค่ไหนก็ยอมจ้าถ้าเป็น 'ชางกยุน' "

[END]

[TALK]

ตอนนี้ก็จบแล้วนะคะที่แท้ก็เป็นเพราะคุณป้าแม่บ้านนี้เอง วงวาร555555 ที่จริงเราแต่งตอนนี้เป็นอีกแบบค่ะแล้วรู้สึกว่ามันดาร์คกว่าที่คิดไว้ในตอนแรกเลยลบแล้วแต่งใหม่

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ คอมเมนต์ ติ ชม ได้นะคะเจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะบ้ายบายย