----

 1 ! 2 ! 1 ! 2 !!! 

เสียงร้องขึงขังของนายทหารฝึกหัด ดังไปทั่วชายหาดยามเช้า

เนื้อตัวเปียกปอน ขาที่เลอะโคลนทรายยังวิ่งฝ่าคลื่นเตี้ย ๆ ที่ซัดมาอย่างพร้อมเพรียง

การฝึกแสยหฤโหด

ลมหายใจแห้งผากถูกกลืนยังไงก็ไม่สุดปอด

เหนื่อยเหลือเกิน

ความฝันเหล่านี้...

" เฮ้ อย่าถอดใจนะ" 

เสียงนึงดังขึ้นเหมือนรู้ว่าในหัวของเขากำลังนึกท้อแท้และหยุดความคิดนั่นไว้

" ถอดใจอะไรกันแฟริเออร์ " 

คอลินส์ว่าจบก็หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดหน้า

"หน้านายมันฟ้อง ..แววตาก็ด้วย " มือใหญ่ตบ ๆ ลงที่บ่าของคอลินส์

เขาดูเหมือนแบบนั้นหรอ ?

"ฉันไม่เคยถอดใจหรอกนะ"

"ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ...." 

ถ้ามีนายอยู่ข้าง ๆ ละก็..

-----

" เร็วเข้า ..แฟริเออร์ ..เร็วเข้า " 

คอลินส์มองความเป็นไปของการรบบนฟ้า เขาทำได้เพียงยืนมองจากเรือของประชาชนที่มาช่วย 

ถึงเนื้อตัวเปียกปอนด้วยน้ำทะเลเย็น ๆ แต่ทว่าในใจเขากลับร้อนรนจนไม่รู้สึกถึงความหนาวเลยแม้แต่น้อย

ไม่คิดว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย ไม่คิดเลยว่าจะไม่ได้ยินเสียงของนายอีก..

เหมือนเรี่ยวแรงในการหายใจต่อไปนั่นหมดลง ..ความฝัน …ชีวิต ..

อีกครึ่งนึงของเขา ..หายไป..

ถ้านายยังอยู่ นายคงพูดแบบนี้กับฉันแน่ ๆ 

แต่มันยากเหลือเกิน ..แฟริเออร์ ...

ฉันต้องทำยังไง ?

-----