วันหนึ่งเมื่อตอนอยู่ปีหนี่งเทอมสอง อยู่ดีๆแม่ก็มาบอกเราว่าจะให้ไปหาแม่ที่อเมริกาช่วงปิดเทอม 

   ใจเราน่ะก็อยากไปนะ แต่ประเด็นคือที่ไปอเมริการอบนี้เราต้องนั่งเครื่องบินคนเดียวแต่ทั้งชีวิตเราเคยนั่งเครื่องบินไกลสุดก็แค่จีนแถมนั่งไปพร้อมกับครอบครัวเมื่อสมัยมอสามนู้น ผ่านมาตั้ง 4 ปี รอบนี้แม่จะให้ไปคนเดียวแถมไกลถึงอเมริกาเลยค่อนข้างลังเลหน่อยๆ ตอนแรกเราก็ตัดสินใจจะไม่ไปแล้วแต่เจ๊ก็บอกว่า 

    "คิดดูว่าไม่ไปตอนนี้จะได้ไปอเมริกาอีกเมื่อไหร่เจ๊อยากไปจะตายถ้าไม่ติดฝึกงานก็จะไป"  

พอได้ยินอย่างนั้นเราเลยเลิกลังเลและตอบตกลงกับแม่ว่าจะไป

   หลังจากนั้นก็ต้องเดินเรื่องทำวีซ่าอเมริกาที่ขึ้นชื่อว่าโหดหิน ไอ้เราก็ตื่นเต้น เค้าเห็นเราไปคนเดียวจะให้ผ่านไหมนะ  เรานี่ทั้งหาข้อมูลวิธีการขอ ทั้งอ่านกระทู้เล่าประสบการณ์ในพันทิป ตื่นเต้นแทบตาย  พอถึงวันจริงเราไปต่อแถวรอสัมภาษณ์ เจอกลุ่มพนักงงานออฟฟิศที่สัมภาษณ์อยู่นานมาก นานจนเราใจเสียว่าตัวเองจะผ่านไหม แต่พอเราต้องไปสัมภาษณ์จริงๆทุกอย่างผ่านไปไวมาก เจ้าหน้าที่ถามคำถามแค่สองสามข้อเช่นไปทำอะไร พักที่ไหนกับใคร ้ตัวอีกทีเจ้าหน้าที่ที่สัมภาษณ์ก็ให้ผ่านแล้ว (แต่กลุ่มพนักงานกลุ่มเดิมก็ยังไม่ผ่าน... ) เราเดินออกจากสถานทูตยังไม่ได้สติเลยคิดว่าผ่านแล้วเหรอวะ? ทำไมง่ายจัง  และช็อตสำคัญที่ตลกมากๆคือพอเดินไปเห็นสีหน้าของแม่ที่ลุ้นสุดๆ ดูลุ้นยิ่งกว่าวันที่เราไปสอบสัมภาษณ์เข้ามหาวิทยาลัยเสียอีก

#ไดอารี่ #บันทึก #diary