เรื่องราวเล่าเสมือนโลกคู่ขนานระหว่างเด็กหญิงผู้สวมชุดผ้าฝ้ายและฉัน ไอโกะ ตัวผู้เขียนเอง เป็นกลุ่มก้อนความทรงจำเรียงร้อยกัน ความรัก การสูญเสีย การจากลา การกลับมาพบกันอีก ความโหยหาบ้านเกิด ไอโกะ ลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น กอบโกยเรื่องราวจากชีวิตของตน หยิบยืมมาจากคนอื่นบ้าง เขียนออกมาเป็นความรัก ด้วยสำนวนที่เหมือนสีฝุ่นจางๆ

ตอนอ่านแรกๆ อาจจะงงนิดหน่อยว่าเรื่องนี้คืออะไร ด้วยความที่มันเหมือนเอาบทสั้นๆ มาต่อกัน แถมยังสลับทามไลน์ไปมา แต่พออ่านไปจนจบ ทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางในตัวมัน ด้วยความที่ผู้เขียนเขียนโดยอิงจากเรื่องจริงซะมากด้วยแหละ ทำให้เราถูกดึงดูดไปโดยความเรียบง่ายนั้นเอง