ยูโตะเขียนบันทึกเล่มนี้และวาดรูปประกอบเองระหว่างบวชเป็นสามเณรตอนอายุ 9 ขวบ เรียกได้ว่าเป็นนักเขียนที่อายุน้อยมากจริงๆ แต่มุมมองที่เราได้รับจากเรื่องนี้กลับทำให้ยากจะเชื่อเหลือเกินว่าเด็กคนนึงทำไมมันถึงมีเรื่องเล่าเยอะขนาดนี้! บันทึกเล่าถึงชีวิตประจำวันของแมวชื่อ นินจา โดยสอดแทรกธรรมะเข้าไปตามประสาแมววัด ภาษาง่ายๆ เหมือนเล่าให้เพื่อนฟัง บุคลิกของยูโตะฉายชัดมากๆ แม้เขาจะไม่ได้เขียนผ่านมุมมองของตัวเองด้วยซ้ำ ความอยากรู้อยากเห็น ช่างพูดช่างถาม ขนาดแมวเองพูดไม่ได้ยังใส่คำพูดให้มันเลย 

มันทำให้เราค้นพบว่างานเขียนมันก็ง่ายแค่นั้นเอง แค่เราจับดินสอ เปิดสมุด แล้วก็ลงมือ ไม่ต้องยึดหลัก Hero’s Journey หรือ Dan Harmony’s Story Circle ก็เขียนหนังสือน้ำดีออกมาได้ พิสูจน์โดยตัวของเด็กคนนี้นี่แหละ 

เล่มที่เรานึกถึงตอนอ่านเรื่องนี้คือ อันตัวข้าพเจ้านี้คือแมว ของ นัตสึเมะ โซเซกิ นักเขียนระดับตำนานของญี่ปุ่น ด้วยความที่เล่าผ่านมุมมองของแมวเหมือนกัน ซึ่งนับว่าเป็นงานเขียนที่แปลกใหม่มากๆ ในสมัยนั้น ไม่มีใครเขียนเล่าความเป็นมนุษย์ผ่านมุมมองของสัตว์มาก่อน แต่เรากลับเจอมันในงานเขียนของเด็กอายุ 9 ขวบ 

ความจริงแล้วเด็กอาจจะรู้จักตัวเองมากกว่าที่เราคิดก็ได้ เขาอาจจะไม่ได้ต้องการให้ใครมาปั้นเขาขึ้นมา เราแค่ต้องเปิดโอกาสให้เขาได้เรียนรู้ ได้พูด ได้เล่า เท่านั้นเอง