Fan fiction >> DETROIT : Become Human
OTP >> Markus/Conner #marnor
Rate 13
I DON’T LIKE IT.
ตั้งแต่ที่เริ่มมีความรู้สึกเหมือนมนุษย์ วันที่เขาก้าวเดินออกจากำแพงที่เรียกว่าโปรแกรม วันที่เขายอมรับแล้วเลือกที่จะก้าวเดินไปพร้อมกับแอนดรอยด์ตาสองสี ผ่านมากว่าหลายสัปดาห์ ไม่มีครั้งไหนเลยที่คอนเนอร์รู้สึกแบบนี้มาก่อน…ความรู้สึกแบบนี้ที่มนุษย์นิยามไว้ว่า หงุดหงิด
“มาร์คัส มีประชุมด่วนในห้านาที”
“มาร์คัส ท่านนายกรัฐมนตรีติดต่อมา”
“มารคัส งานอีเว้นท์ที่...”
แอนดรอยด์ผมสีเข้มนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องออฟฟิศในตึกที่อดีตเคยเป็นไซเบอร์ไลฟ์ ทาวเวอร์มาก่อนแต่ตอนนี้กลายเป็นสำนักงานของเจริโค่ โดยคนที่แนะนำความคิดนี้ก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นตัวเขาเอง มองตามร่างสูงของผู้นำกลุ่มที่เดินเข้าออกวนไปวนมาในสำนักงานด้วยใบหน้าที่เรียกได้ว่าบึ้งตึง
มาที่ออฟฟิศสิ ฉันคิดถึง..
นั่นคือข้อความที่ถูกส่งมาหาเขาเมื่อเช้าแต่เมื่อมาถึงอีกฝ่ายไม่แม้แต่จะมีเวลาหยุดทักทายเขาด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าจะเลือกนั่งบนในจุดที่สังเกตเห็นง่ายที่สุดในสำนักงาน มาร์คัสก็ไม่ได้มีวี่แววว่าสังเกตเห็นเขาแม้แต่น้อย
ทั้งๆที่เป็นคนเรียกเขามาแท้ๆ…
ความรู้สึกหงุดหงิดค่อยๆเปลี่ยนเป็นอะไรบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนแต่ฐานข้อมูลในระบบบอกเขาว่ามันคือความรู้สึกที่มนุษย์นิยามไว้ว่า ความน้อยใจ
สุดท้ายก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากจุดที่นั่งอยู่แล้วเดินเข้าไปหาตัวต้นเหตุที่กำลังยืนคุยกับสมาชิกคนอื่นๆอยู่ นอร์ธสังเกตเห็นเขาเป็นคนแรกก่อนจะสะกิดให้ร่างสูงผิวเข้มหันมามอง ส่วนคนอื่นๆก็ทยอยเดินหนีไปเพื่อให้ความเป็นส่วนตัวกับทั้งคู่
“คอนเนอร์?”
ด้วยความที่อีกคนสูงกว่าทำให้อดีตนักล่าดีเวียนท์อย่างเขาต้องเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะขยับเข้าไปแนบใบหน้าไว้กับช่วงอกของผู้นำกลุ่มปฏิวัติแล้วใช้แขนกอดช่วงตัวไว้แน่นโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่ตัวเองทำไปทั้งหมดส่งผลให้คนถูกกระทำระบบรวนมากขนาดนั้น ก่อนที่มาร์คัสจะได้ทำอะไรมากไปกว่ากอดตอบกับแอนดรอยด์สุดน่ารักตรงหน้า เสียงนุ่มคุ้นหูก็ดังขึ้นมาจากใบหน้าที่ซบกับอกเขาอยู่
“ไม่ชอบ”
“ค-คอนเนอร์?”
เงยหน้าขึ้นจากจุดที่ซบอยู่ขึ้นมาสบตาสองสีของคนตัวสูงกว่า ริมฝีปากล่างเบะขึ้นเป็นลักษณะที่แสดงออกว่าเจ้าตัวกำลังงอนเขาอยู่
และยังเป็นลักษณะที่ทำให้มาร์คัสแทบจะจัดการอีกคนซะตรงนั้นถ้าไม่ติดว่าจะโดนลูกปืนจากผู้หมวดบางคนเอา
“มาร์คัสเรียกผมมาหาแต่ไม่สนใจผมแบบนี้ผมไม่ชอบ” พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแล้วทำหน้ามุ่ยหนักกว่าเดิมจนคนถูกงอนอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงไปจูบริมฝีปากของแอนดรอยด์ตัวเล็กกว่าเบาๆ
“สนใจผมสิ” คอนเนอร์พูดขึ้นหลังจากที่เขาผละออกก่อนจะกลับไปซบที่หน้าอกของเขาตามเดิม
น่ารักโว้ยยยยยยยยยย!! “ผมขอโทษ ไม่โกรธกันนะ”
“โกรธ และผมต้องการให้คุณทำในสิ่งที่มนุษย์เรียกว่า ‘ง้อ’ ด้วย”
ทำไมแฟนของเขามันถึงได้น่ารักอย่างนี้นะ!!!!!! “งั้นพรุ่งนี้เราไปเที่ยวสวนสนุกกันนะ เดี๋ยวผมไปรับ” ดวงตาสีน้ำตาลที่เขาหลงใหลเงยขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ถ้าเป็นคอนเนอร์คนเก่าคงไม่มีทางได้เห็น
“จริงนะครับ”
“สัญญาเลยครับ” ก้มลงไปจูบอีกรอบอย่างห้ามใจตัวเองไม่ได้ก่อนจะต้องผละออกมาเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเอง
“ไปทำงานต่อเถอะครับ”
“จะกลับแล้วหรอ ให้ผมไปส่งไหม”
“ไม่ต้องหรอกครับ คุณงานยุ่งผมกลับเองได้” พูดพลางหมุนตัวเดินไปทางประตูก่อนจะหันกลับมามองแอนดรอยด์ตัวสูงอีกรอบพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
“มาร์คัส”
“??”
“พรุ่งนี้แฮงค์ไม่อยู่บ้านนะครับ”
พูดจบก็เดินขยิบตาจากไปทิ้งให้ร่างสูงยืนนิ่งระบบรวนอยู่ตรงนั้น….จบเนอะ…จบเถอะ 55555555555555555555555
น้องคอนนนนนนนนนนนนนนนน แต่งเองหวีดเอง
คิดยังไงก็…เม้นบอกไว้นะคะ 5555
ใจร้ายอะ แต่งต่อสิ แต่งต่อสิ แต่งต่ออออออออออออออออออ