ในร้านกาแฟแห่งหนึ่งช่วงเวลายามบ่าย ผู้คนภายในร้านบางตา มาร์คได้รับข้อความจากแบมแบมว่าให้มาเจอกันที่ร้านนี้ เขากวาดสายตาไปทั่วร้าน ก่อนจะเจอเด็กหนุ่มที่สวมเสื้อสเวตเตอร์แขนยาวสีดำ กำลังนั่งเหม่อมองแก้วคาราเมลที่เจ้าตัวชอบกิน ดวงตากลมเคลื่อนมาสบตาเขาเมื่อรู้ว่ามีคนจ้องมองอยู่


เราทะเลาะกันมาเกือบสัปดาห์แล้ว ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากทั้งสองฝ่าย หลังจากที่มาร์คนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม บนโต๊ะมีคาปูชิโน่เย็นที่มาร์คชอบกิน แบมแบมสั่งไว้ให้มาร์ค หยดน้ำที่เกาะรอบแก้วกำลังไหลหยดลงสู่เบื้องล่างช้าๆ มันกำลังละลาย ยิ่งปล่อยให้มันละลายมันก็จะยิ่งจืดชืด


เขากลัว กลัวว่าวันนี้เขาจะได้ยินสิ่งที่เขาไม่อยากได้ยิน ถึงแม้จะกลัวแค่ไหน แต่เขาก็อยากมาเพื่อเจอหน้าอีกฝ่าย เขาคิดถึงคนตรงหน้าเหลือเกิน แบมแบมย้ายออกจากห้องที่เราเคยอยู่ด้วยกัน บอกว่าขอเวลาคิดทบทวนอะไรบางอย่าง หลังจากที่เราทะเลาะกันมานาน


การทะเลาะกันของพวกเราไม่ใช่ทางการกระทำและคำพูด แต่เป็นทางความรู้สึก ความเงียบที่มีให้แก่กัน เป็นอาวุธที่ร้ายแรงที่คอยทำร้ายเราทั้งสองคน


หลังจากปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปสักพัก สายตาที่จ้องมองกันระหว่างครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเปรียบเสมือนหน้าที่แทนคำพูดก็ได้หยุดลง เสียงที่เปล่งออกมาจากเด็กหนุ่มข้างหน้า แค่เพียงคำคำเดียว เหมือนสิ่งรอบตัวทุกอย่างหยุดนิ่ง


เขาไปแล้ว เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเพื่อจะบอกว่าเวลาทั้งหมดได้สิ้นสุดลง กว่าจะตั้งสติได้ ร่างโปร่งของชายหนุ่มก็รีบวิ่งออกจากร้าน


มือขาวซีดของชายหนุ่มกำลังไร้เรี่ยวแรง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเหตุการณ์ทุกอย่างถึงลงเอยแบบนี้ เขาทำอะไรผิดกันแน่ ขาสองข้างย่างก้าวอย่างช้าๆ ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เขาไม่ไหวแล้ว ถนนเบื้องล่างเป็นที่รองรับเข่าทั้งสองที่ทรุดลงไป ทำไมใจร้ายแบบนี้นะ แบมแบม.....


The end.