บางเกาะที่มีความตื้น  นักท่องเที่ยวที่มีประสบการณ์จะใส่รองเท้ากีฬาเวลาเล่นน้ำ และหดเท้าให้สั้นที่สุดเวลาว่าย  ทำไมหรือ?  เพราะถ้าน้ำตื้น นักท่องเที่ยวอาจจะโดนหอยเม่น  ซึ่งมีลักษณะคล้ายหญ้าแห้งๆวางก้นทะเล แทงด้วยหนามแหลมและแข็งจนปวดร้องโอดโอย  ต้องใช้ของเปรี้ยวเช่นมะนาว ส้ม บีบใส่แผลที่มีหนามของหอยเม่นเป็นหินปูน จึงละลายหนามได้  ผู้ที่มีประสบการณ์จึงใส่รองเท้าหนาเพื่อที่จะป้องกัน  หลังจากนั้นสองวันขณะที่เรากำลังจะเดินทางกลับบ้านด้วยเรือโดยสารติดแอร์ขนาดใหญ่ก็สวนกับเรือโดยสารมาลีนทัวร์ที่รับผู้โดยสารเพิ่งมาใหม่ซึ่งบรรจุคนได้เป็นร้อย มีทั้งนักท่องเที่ยวไทยและต่างประเทศ  สวนทางกับเรือโดยสารที่กำลังจะเดินทางกลับ  ฉันโบกมือบ๊ายบาย พร้อมกับพูดว่า"โชคดีนะ ขอให้พบกับหอยเม่น"  พวกเขาไม่เคยเห็นและไม่รู้สรรพคุณของมัน ก็ตอบพร้อมกันว่า "thank you"  เรือหางยาวของลุงชื่อทีวีไกด์ชั้นเยี่ยมนำเที่ยวท้องทะเลสวยๆหลายแห่งและดำน้ำลึกลงไปหยิบหอยเม่นตัวโตขึ้นมาให้พวกเราดู  ปากพร่ำแนะนำชื่อของปะการังหอย ปลาสวยงาม  และประวัติของเกาะแก่งต่างๆอย่างละเอียด  ถูกต้อง  ทำให้เราได้รับความรู้หลากหลายจากไกด์คนนี้  ลุงทีวีพาพวกเราไปพักที่ชายหาดของเกาะราวี ซึ่งมีชิงช้ายักษ์เป็นสัญลักษณ์  บริเวณเกาะเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ที่ร่มรื่น ชายหาดขาวสะอาด  โดดเด่นตัดกับทะเลสีคราม  สวยใสจนมองเห็นสิ่งมีชีวิตทุกอย่างใต้ท้องทะเลอย่างชัดเจน  ฉันและลูกๆตักตวงความสวยงามของท้องทะเลที่ติดตราตรึงใจในความงามราวกับจิตรกรฝีมือเยี่ยมมาแต้มแต่งเอาไว้อีกครั้งด้วยการนั่งจ่อมลงไปในน้ำที่สูงแค่เอว โดยเว้นระยะห่างกันประมาณไม่เกิน2เมตร  ในมือทุกคนหอบหิ้วอาหาร เช่น  น่องไก่ทอด  ไส้กรอก  ขนมปัง เพื่อไปเป็นเหยื่อล่อฝูงปลาสวยงามนับพันที่ว่ายมีปลาการ์ตูน ปลาเทวดาหนวดยาวลากเฟื้อย ปลามังกรและอื่นๆ พวกมันจะมากินอาหารจากมือด้วยความเชื่องตลอดทั้งวัน  เรามองเห็นตัวปลาที่ว่ายบนผิวน้ำอย่างจะๆ  เป็นกิจกรรมที่โดนใจฟินสุดๆจนไม่อยากจะมูฟไปที่อื่น พวกเราเฝ้าดูลีลาสีสันรูปลักษณ์ของปลาได้หลายชั่วโมง ถึงแม้ว่ามันจะเชื่องแต่ก็ไม่ยอมให้จับ  ว่ายหนีรวดเร็ว

ฉันนั่งอยู่ห่างลูกประมาณ 3 เมตร  สักพักลูกก็ตะโกนมาว่า "แม่...ปลาไปหมดแล้ว ทั้งๆที่เมื่อสักครู่อยู่กันเต็ม มันไปไหนนะ?"  ฉันเงียบ...เพราะได้ยินเสียงน้ำแตกกระเจิงด้านหลัง  หันกลับไปดูคิดในใจ อ๋ออยู่นี่เอง  ภาพที่เห็นคือฝูงปลาสวยงามเป็นร้อยๆตัว  กำลังรุมแย่งชิงข้าวเม่าแพใหญ่สีเหลืองสดใสน่ากินที่ลอยฟ่องอยู่  พวกมันแย่งกันกินอย่างเอร็ดอร่อย  ราวกับนักฟุตบอลผู้เก่งฉกาจกำลังแย่งฟุตบอล ไม่มีใครยอมใคร  เพราะเจอของโปรด  ซึ่งเป็นของดีทั้งนั้น  ปลาหมึกหอมขนาด1ฟุตตัวเป็นๆผัดพริกไทยดำ  ปูทะเลตัวโตผัดผงกะหรี่  กุ้งยักษ์เผา และวิตามินคอมเพล็กซ์  ยอมตายกันไปข้างหนึ่ง

จนบัดนี้ปริศนาคาใจก็ยังไม่ถูกเฉย  ลูกก็ยังไม่รู้ว่าข้าวเม่าแพนั้นเป็นของใคร  จะของใครอีกล่ะ ก็มีกันแค่แม่ลูกเท่านั้น...  เรื่องนี้คงเป็นความลับต่อไปชั่วกาลนาน