อ่านมาถึงตรงนี้อาจจะสงสัยแล้วระบบชายเป็นใหญ่มันเกี่ยวอะไรกับการที่ผู้หญิงด่ากันเอง? เพราะว่ามันมีสิ่งที่เรียกว่า Internalized Misogyny แปลแล้วก็ยังฟังไม่ค่อยเข้าใจว่า ‘ความเกลียดชังผู้หญิงจากภายใน’ อธิบายอย่างง่ายมันก็คือพฤติกรรมการเกลียดชังแสดงอคติและเหยียดเพศที่ผู้หญิงเป็น
ผู้กระทำกับเพศหญิงด้วยกันเองซึ่งอาจเป็นไปอย่างรู้ตัวหรือไม่ก็ได้และมันก็เกิดขึ้นเพราะเราทุกคน
ต่างเติบโตมาในสังคมที่แวดล้อมและถูกจัดวางกฎเกณฑ์ทุกอย่างด้วยอำนาจของปิตาธิปไตยจนกลายเป็นความปกติที่เคยชิน

*Trigger Warning ย่อหน้านี้มีการกล่าวถึงความรุนแรงทางเพศและการกล่าวโทษเหยื่อ*

       ผลของความเกลียดชังเหล่านี้อาจจะมองดูเล็กน้อยเบาบาง อย่างพฤติกรรมการด่าทอว่าร้ายกันในกลุ่มเด็กหญิงวัยรุ่น ความอคติในกลุ่มผู้หญิงต่อหญิงเรียบร้อยว่าเป็นพวกแอ๊บอ่อยผู้ชายไปจนถึง
คำกล่าวอ้างของผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่ระบุว่าตนเองเลือกคบแต่เพื่อนผู้ชายเพราะจริงใจไม่ขี้นินทาแบบผู้หญิงส่วนใหญ่ แต่ความเกลียดชังประเภทนี้สามารถเพิ่มระดับความรุนแรงและความอันตรายไปจนถึงขั้นการกล่าวโทษเหยื่อจากความรุนแรงทางเพศเพียงเพราะลักษณะของเหยื่อนั้นไม่ตรงกับการเป็น ’ผู้หญิงที่ดีในมาตรฐานของปิตาธิปไตย’ ที่มักสะท้อนออกมาในคำพูดทำนองว่า “ก็ทำตัวแรดแบบนี้เลยถูกลวนลาม” ซึ่งถือเป็นเรื่องน่าเศร้าอย่างที่สุดเมื่อคำกล่าวเหล่านี้ออกมาจากปากของผู้หญิงด้วยกันเอง

“But you all have got to stop calling each other sluts and whores,

It just makes it okay for guys to call you sluts and whores.” 
– Ms. Norbury

“Calling somebody else fat won’t make you any skinnier. Calling someone stupid doesn’t make you anysmarter.” – Cady Heron

       ไม่เพียงแต่การเรียนรู้และการก้าวผ่านช่วงวัยของเคดี้ที่ทำให้เราได้ฉุกคิดถึงทัศนคติและการใช้ชีวิตของตัวเอง ความสนุกและบทพูดที่แสนจะ ‘fetch’ ของตัวละครแต่ละตัวในเรื่องก็ยังสร้างเสียงหัวเราะ
และคงความไอคอนิกมาจนถึงทุกวันนี้ กฎของสาวพลาสติก “ทุกวันพุธเราใส่สีชมพู” คำพูดจิกกัด
แสบสันต์ของเจนิส “ฉันชอบเวลาเราได้เห็นครูนอกโรงเรียน มันเหมือนได้เห็นหมาเดินด้วยขาหลัง” หรือฉากการแสดงเพลง ‘Jingle Bell Rock’ ก็ยังทำให้เราอดไม่ได้ที่จะนึกถึงท่าเต้นในตำนานของสาวพลาสติกอยู่ทุกเทศกาลคริสต์มาส

       มากไปกว่าความสนุกและคุณสมบัติชั้นดีในการสร้างเป็นมีมบนโลกอินเทอร์เน็ต การได้ดูภาพยนตร์วัยรุ่นคอมเมดีเรื่องนี้อีกครั้งในวันที่ตนเองผ่านพ้นวัยมัธยมมาแล้วหลายปีกลับทำให้ได้ตกตะกอนอะไรหลายอย่าง ความเจ็บปวดระคนกับความสับสนวุ่นวายของเหล่าเด็กสาวมัธยมในเรื่องโดยเฉพาะเมื่อ Burn Book ถูกเปิดโปงทำให้ฉันนึกย้อนไปถึงตัวเองในช่วงเวลานั้น ตัวฉันที่ถูกนินทาจากกลุ่มเพื่อน
เด็กหญิงในช่วงมัธยมต้นเพราะมีพฤติกรรมที่เข้าข่ายกับคำว่า ‘แรดเงียบ’ ได้ดำเนินชีวิตในช่วงวัยรุ่น
ต่อไปบนความไม่เข้าใจที่ซ่อนอยู่ว่าทำไมตนเองต้องตกเป็นเหยื่อจากเด็กผู้หญิงใจร้ายเหล่านั้น
กว่าจะได้ตระหนักรู้ว่าต้นตอแห่งความเกลียดชังที่ทำให้เหล่าเด็กสาวพุ่งเป้าและสาดเทคำพูดร้ายกาจใส่กันนั่นก็เพราะปิตาธิปไตยที่ฝังรากลึกอยู่ก็เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้เอง ยังไงก็ตามความเข้าใจที่มากขึ้นในเรื่องเหล่านี้มันก็ทำให้ฉันก้าวผ่านความโกรธเกรี้ยวที่เคยมีพร้อมกับความเข้าใจที่ว่าเด็กผู้หญิงทั้งหลายก็ล้วนเป็นเหยื่อที่เติบโตมาในระบบบิดเบี้ยวของปิตาธิปไตยไม่ต่างกัน

       ฉันเชื่อว่าข้างนอกนั่นยังมีเด็กผู้หญิงและผู้หญิงอีกมากมายในสังคมที่ต้องเจ็บปวดจากคำพูดหรือทัศนคติที่แฝงไปด้วยความเกลียดชังทั้งจากผู้หญิงด้วยกันเองและจากสังคมที่พร้อมตัดสินเรา
สิ่งที่น่าโมโหไม่ใช่คนแต่เป็นระบบ เราทั้งหลายต่างเติบโตมาในสังคมที่จัดวางกฎเกณฑ์และแบบแผน
มาอีกเพศที่เหนือกว่าและมันก็ทำสำเร็จในการมอบหน้าที่ให้ผู้หญิงกลายเป็นฝ่ายสำรวจตรวจสอบ
ความถูกต้องในที่ทางแห่งเพศกับผู้หญิงด้วยกันเอง

       สาว ๆ จ๋า ถึงเวลาแล้วที่เราต้องตื่น ฉกฉวยคำก่นด่าตีตราความเป็นหญิงทั้งหลายมาสร้างนิยามใหม่ให้แก่พวกเรา ฉันจะแรด ฉันจะร่าน ฉันจะสำส่อน ฉันจะเรียบร้อย ฉันอยากจะเป็นเมียหรือฉันอยากจะเป็นแม่ ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน ทั้งหมดนั่นเป็นสิทธิของเธอและฉันอย่างสมบูรณ์
อย่าตัดสินกันเองและอย่ายอมให้ใครมาแปะป้ายตัดสินเราด้วยการตีคุณค่าที่กักขังและกดขี่เพศหญิง
ไว้ในมาตรวัดอันดีงามที่แสนเอนเอียงของสังคมปิตาธิปไตยแห่งนี้!