บนท้องถนนของเมืองหลวงที่ไม่เคยหลับใหลในยามดึกสงัด รถแท็กซี่คันเก่าแว่วเสียงบรรเลงเพลงสุนทราภรณ์หอบพาเอาร่างของหญิงสาวผู้เหนื่อยล้ากลับสู่เคหสถาน ชายหนุ่มหลังพวงมาลัยเหลือบมองใบหน้าของหญิงสาวที่รักอย่างทนุถนอม อาชีพคนขับแท็กซี่ของเขาก็ไม่ได้แตกต่างจากอาชีพ
ขายบริการของเธอ คนทั้งคู่ต่างมีหน้าที่นำพาลูกค้าไปให้ถึงจุดหมายและเมื่อหน้าที่เสร็จสิ้นก็เหลือทิ้งไว้เพียงความรู้สึกเคว้งคว้างว่างเปล่าไม่รู้ว่าจะไปต่อทางไหน ไม่แน่ชัดว่าเพราะความสงสาร เห็นใจหรือหลงใหลระคนกันเป็นความรักเพียงชั่วเวลาขณะจิตที่เขามีร่วมกับเธอระหว่างทางกลับบ้านก็มีพลังอำนาจมากพอจนเกิดเป็นความปรารถนาแรงกล้าที่จะทำความฝันของเธอให้เป็นจริง แม้เขาจะต้องเค้นเอาความพยายามทั้งหมดเท่าที่ศักยภาพชนชั้นแรงงานอย่างเขาสามารถทำได้ก็ตาม
หญิงสาวลืมตาขึ้นจ้องมองสติกเกอร์ที่ติดอยู่บนเบาะเบื้องหน้า ‘รักแท้ทนทานเหนือกาลเวลา’ พลันเหลือบไปพิจารณาชายคนขับแท็กซี่ที่เธอกำลังโดยสาร ชายหน้าซื่อไม่มีพิษภัย น้อยครั้งที่จะเป็นฝ่ายเริ่มต้นบทสนทนากับเธอ แต่กระนั้นทุกครั้งที่เธอชี้ชวนเขาไปเป็นเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวก็ไม่เคยติดขัด
ดีที่สุดก็คงจะเป็นการที่เขาไม่เคยมีท่าทีแสวงความสุขจากเรือนร่างของเธออย่างที่ชายคนอื่นเป็น ทั้งที่เหล่าชายที่มาใช้บริการต่างจ้องมองและปฏิบัติต่อเธอราวกับไม่ใช่มนุษย์หากแต่เป็นเพียงที่ระบายความใคร่ซึ่งพวกเขาถือสิทธิ์ในการทำอะไรก็ได้เพราะเธอก็เป็นเพียงโสเภณี แต่กับชายผู้นี้ทุกสิ่งกลับ
ตรงกันข้าม เขาไม่เคยแม้แต่จะฉวยโอกาสจ้องมองโลมเลียด้วยสายตาในยามที่เธอเผลอไผลหรือหลับไปเพราะอ่อนเพลีย ไม่กล้าแม้แต่จะกอดหรือจูบเธอเมื่อเธอสั่งให้ทำด้วยว่าเขาเทิดทูนเธอเกินกว่าจะปฏิบัติกับเธอเช่นนั้น เวลาเพียงชั่วคราวขณะนั่งทอดกายอยู่บนเบาะหลังรถแท็กซี่ของเขา สดับฟังเพลง
สุนทราภรณ์จากวิทยุเครื่องเก่าที่คุ้นเคย หญิงสาวก็ได้พบกับความอบอุ่นใจและความปลอดภัย
อย่างที่เมืองใหญ่อันแปลกแยกแห่งนี้ไม่เคยมอบให้เธอ บนรถแท็กซี่คันเก่าคันเดิมนี้เอง
ในพื้นที่ลับตาไร้คนของสองวิญญาณที่โดดเดี่ยว ความเงียบสลับกับบทสนทนาอันเรียบง่ายกลับกลายเป็นพื้นที่อบอุ่นและปลอดภัยให้แก่คนทั้งคู่ ระยะเวลาเพียงครู่คราวในแต่ละวันที่ได้ใช้ร่วมกับคนอีกคนที่เข้าใจกันเข้าใจความรู้สึกที่ถูกกดขี่ถูกทอดทิ้งและสภาวะของการดิ้นรนต่อสู้ในโลกทุนนิยมอันโหดร้าย กลายเป็นช่วงเวลาล้ำค่าเพียงพอให้คนทั้งสองบ่มเพาะมันจนเกิดเป็นความรัก
ภาพยนตร์ไทยเรื่อง ‘เฉิ่ม’ ถ่ายทอดความเหงาความเจ็บปวดและความรักสุดเฉิ่มที่เกิดในเมืองไม่โรแมนติกแห่งนี้ได้อย่างละเมียดละไม แม้แต่ความเงียบงันที่เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสองก็ยังทำให้สัมผัสได้ว่ามันคือกระบวนการทำงานของความรักที่กำลังบ่มเพาะและกักเก็บรอวันผลิเผยออกมาจากใจของคนทั้งคู่ ผลงานการกำกับปี 2548 โดยคงเดช จาตุรนต์รัศมี เจ้าของผลงานเรื่องตั้งวง Snap แค่ได้คิดถึงและ Where We Belong ที่ตรงนั้น มีฉันหรือเปล่า ผู้บรรจุและเรียบเรียงแง่มุมความรักหวานขมของเหล่าคนชายขอบที่แสงสว่างส่องไปไม่ถึงได้อย่างเชยที่สุด เฉิ่มที่สุดและกลายเป็นภาพยนตร์ที่เข้ามาติดอยู่ในห้วงความคิดของผู้ชมได้นานที่สุดอีกเรื่องหนึ่ง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in