เกินไปแล้ว

          ทั้งสายตาซุกซนที่ถูกส่งผ่านกระจกเงาหน้ารถ รวมถึงมือหนาที่ถูกส่งมาปั่นป่วนเนื้อใต้ชายกระโปรงของเดรสสีเข้มที่เธอใส่อยู่ 

          ไหนจะรอยยิ้มมุมปากที่ดูมีเลศนัยนั่นอีก

          เขาน่ะเจ้าเล่ห์ตัวพ่อ

          ไฟจราจรเปลี่ยนป็นสีแดงแทบจะในทันทีที่ออดี้สีดำขับมาถึงด้านหน้าของถนน แม้จะทำให้ยิ่งสายกว่าเดิมไปใหญ่ แต่นั่นก็แปลว่าเรามีเวลาอีกนิดหน่อย 

          "มือน่ะมือ"

          "ทำไมครับหนู"

          ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ... ก็บอกแล้วว่าเขาน่ะเจ้าเล่ห์ แค่ขึ้นมานั่งบนรถนี่ ใต้เข็มขัดนิรภัย เธอก็ทำอะไรไม่ได้เสียด้วยซ้ำ

          ให้ตาย

          "อดทนหน่อย"

          "ไม่ไปไม่ได้เหรอ..."

          "อย่างอแงค่ะ"

          "พี่เลี้ยวรถกลับได้นะ"

          "พี่เก้า... แค่เฟรชชี่ไนท์ หนูต้องไปดูน้องๆนะ"

          เยี่ยมมาก เธอได้เด็กดื้อมาเลี้ยงเพิ่มอีกหนึ่งคน แต่ดุได้ไม่นานก็ต้องหลุดยิ้มออกมาอยู่ดี ก็เด็กดื้อที่ว่าน่ะมันแฟนตัวดีของเธอเองไม่ใช่หรือไง

          "ไม่ได้เหรอ..."

          "Nope"

          ยังคงยืนยันเสียงแข็ง ดีที่มือของเขาผละออกไปจากต้นขาเธอสักพักแล้ว และมันเคลื่อนมาข้างใบหู เล่นตลกกับผมสีบลอนด์ที่กัดจนสว่างของเธอแทน

          "พี่ต้องขาดใจตายแน่เลย"

          เด็กดื้อตัวโตเสียด้วย

          "หนูครับ..."

          เด็กดื้อที่เจ้าเล่ห์.. เขารู้วิธีที่จะทำให้เธอใจอ่อน และเขาก็พร้อมจะทำมันทุกเมื่อ

          "เล่นเกมแลกเวลากันค่ะ"

          แต่หากชายหนุ่มข้างกายขึ้นชื่อว่าเป็นคนเจ้าเล่ห์ตัวพ่อ ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงเป็นคนขี้โกงตัวแม่ล่ะมั้ง

          "ถ้าพี่รอหนูสามชั่วโมง ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ไม่ทำอะไรด้วย"

          "หนูก็ให้พี่สามชั่วโมง..."

          "...ที่ห้อง"

          "ได้มั้ย"

          ด้วยน้ำเสียงและแววตาออดอ้อนแบบที่เขาชอบ ถึงอย่างนั้นคนที่มีอำนาจเหนือกว่าก็ยังคงยิ้มมุมปากเช่นเดิม

          "ข้อดีล่ะ"

          "ในเมื่อพี่พาหนูกลับตอนนี้ พี่จะมีเวลาหกชั่วโมงกับหนูที่ห้อง..."

          ได้

          ดวงตากลมโตเหลือบมองตัวเลขข้างไฟจราจร... 62 วินาที ยังเหลือเฟือ

          "ถ้าอย่างนั้น หกชั่วโมงที่ว่าหนูจะเอาไปนอน"

          "แต่สามชั่วโมงที่หนูจะให้..."

          เข็มขัดนิรภัยถูกปลดออกชั่วคราว แล้วเธอก็เริ่มขี้โกงใส่เขา... อมยิ้มจนเห็นลักยิ้มบางๆทั้งสองข้าง ช้อนสายตามองจากด้านข้าง ชันตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อขยับไปกดจูบเบาๆบนใบหูของแฟนหนุ่ม

          "จริงๆพี่น่าจะรู้ดีที่สุดนะ"

          กระซิบแผ่วเบา และทันทีที่เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ เธอก็ได้เวลาเอาคืน

          "ตกลงมั้ย"

          "ตกลงครับ"

          ง่ายดาย... แต่แค่นี้มันยังไม่พอสำหรับการเอาคืนที่ว่า เมื่อริมฝีปากอิ่มยังคงซุกซนอยู่กับใบหน้าคมคาย นิ้วเรียวไล้ตามลำคอแห้งผาก หลุดหัวเราะออกมานิดหน่อยเมื่อสายตาคมมองลงมาเป็นเชิงดุ

          "เดี๋ยวพี่ก็ทนไม่ไหวหรอก"

          "ใครบอกให้ทน"



          "ยังไม่เริ่มนับสามชั่วโมงเลย"

          วาดรอยยิ้มกว้างยามเคลื่อนไปจูบตรงปลายคาง และดูท่าอีกคนก็ให้ความร่วมมืออย่างดีด้วยการขยับใบหน้ามาใกล้ๆ ปล่อยให้เธอเล่นสนุกอยู่อย่างนั้น 

          ประทับจูบบนใบหน้าเนิ่นนาน ฝากรอยลิปสติกสีพีชตรงมุมปาก ตลกร้ายเมื่อคนตรงข้ามทาบมือหนาลงบนต้นคอขาวเนียน 

          ไฟจราจรก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวทันที



          "หมดเวลา"

          ผละออกมานั่งประจำที่ คาดเข็มขัดนิรภัยสีดำสนิท เติมลิปอีกนิดหน่อย และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งให้คนเจ้าเล่ห์จมอยู่กับอารมณ์ที่ตีกันมั่วไปหมด แถมยังแสดงออกให้เห็นอย่างง่ายดายผ่านใบหน้าในกระจกเงานั่น

          ก็บอกแล้วว่าเขาน่ะเจ้าเล่ห์ ส่วนเธอก็ขี้โกง

          ถึงอย่างนั้น เราก็เป็นของกันและกันอยู่ดี