การเดินทางครั้งนี้เกิดขึ้นเมื่อสัก 4 ปีก่อน

5.
สิ่งที่มนุษย์ไม่ได้สร้างขึ้น

ตื่นมาอีกทีรถไฟก็พาเรามาไกลถึงจังหวัดลำปางแล้ว
บรรยากาศข้างนอกค่อนข้างเย็น
ไอ้มีนยังนอนสัพงกอยู่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
พอ ๆ กับพระอาทิตย์ที่ตอนนี้ยังไม่มีที่ท่าว่าจะโผล่ขึ้นมาฉายแสงแต่อย่างใด

หากใครเคยนั่งรถไฟจะทราบดีว่าน้อยครั้งนักที่มันจะพาเราผ่านเข้าไปในเขตเมือง
เพราะฉะนั้นภาพต่าง ๆ ที่เราจะได้เห็นจากกรอบหน้าต่างรถไฟ
จะไม่พ้นไปจากภาพของทุ่งนา, ป่า, สวน
ไม่พ้นไปจากสิ่งที่เรียกว่าธรรมชาติ

พระอาทิตย์เริ่มจะขยับขึ้นมาจากเส้นขอบฟ้าแล้ว
ผมสะกิดเพื่อนมีนให้มันตื่นมารับรู้บรรยากาศที่ไม่สามารถหาได้จากการเดินทางแบบอื่น ๆ
ภาพสองข้างทางค่อย ๆ ไล่น้ำหนักแสงไปตามเวลาการขึ้นของดวงอาทิตย์
จากตอนแรกที่มองไม่เห็นอะไรนอกจากรูปทรงสีดำ
กลายมาเป็นสีเขียวที่ผ่านมาแทรกอย่าช้า ๆ

กลิ่นอายของดินโดนลมพัดผ่านเข้ามาในตัวโบกี้
"อากาศดี"
คือคำที่บรรยายสถานการณ์ตอนนี้ได้อย่างชัดเจนที่สุด



ไม่นานนักเราก็ผ่านสถานีขุนตาล
ซึ่งจะมีอุโมงค์ความยาวเกือบหนึ่งกิโลให้เด็ก ๆ ได้ตื่นเต้นกัน
เราเหลือแค่จังหวัดลำพูนจังหวัดเดียวเท่านั้นก่อนที่เราจะถึงปลายทางที่เชียงใหม่

ผมไม่ได้ค่อยสนิทกับจังหวัดลำพูดเท่าไหร่นัก
สิ่งที่รู้เกี่ยวกับลำพูนก็เห็นจะมีแต่ภาพของเกมเศรษฐีที่เคยเล่นในตอนเด็ก ๆ
ที่ดินจังหวัดลำพูดในกระดานมีภาพประกอบเป็นสละไม่ก็ลิ้นจี่
ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

สองข้างทางเริ่มมีสิ่งปลูกสร้างหนาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ
องค์ประกอบภาพเริ่มมีสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นเข้ามาปนแต่ง
ภาพเด็กนักเรียนปั่นจักรยานไปโรงเรียนถือเป็นภาพที่ทำให้ผมแอบอมยิ้ม
เสียดาย ที่หยิบกล้องมาเก็บภาพไม่ทัน


6.
เจี๋ยงใหม๋เมือง

ผมมีปมด้อยอยู่ข้อหนึ่งครับ
คือเวลาที่มีคนมาถามว่าเป็นคนที่ไหน
ผมไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไร

พ่อผมเป็นคนสุโขทัย
ส่วนแม่คนลำปาง
ทั้งสองคนมารักกันที่เชียงใหม่
แต่มาเกิดผมที่ระยอง
ชีวิตผมส่วนใหญ่เรียนอยู่ที่ชลบุรี

ผมเป็นคนที่ไหน
ตอนนี้ยังไม่แน่ใจ
เดี๋ยวผมแน่ใจเมื่อไหร่ จะมาตอบอีกที

สถานีรถไฟเชียงใหม่ในเวลาแปดโมงเช้าบรรยากาศดูเป็นกันเอง
เสียงผู้คนสนทนากันเป็นภาษาเหนือเริ่มมีให้ได้ยินกันบ้างแล้ว
ต้องขอบคุณคุณแม่ที่ชอบบ่นให้ฟังเป็นภาษาเหนืออยู่บ่อย ๆ
จึงทำให้ผมมีความสามารถในการรับฟังคำเมืองอยู่พอตัว
แม้จะ "อู้ก๋ำเมืองบ่ค่อยได๋ก่อตาม"
แต่เอาเป็นว่าอย่าแอบด่าผมเป็นภาษาเหนือละกัน
เพราะผมฟังออก

หลังลงจากรถไฟ
ผมกับมีนก็รีบดิ่งตรงไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ
เพราะเราจะได้อาบน้ำกันอีกทีบนดอยอินทนนท์ซึ่งนั่นก็คงจะเป็นเวลาค่อนข้างเย็นแล้ว
และแน่นอน เราทนกลิ่นตัวเองตอนนี้กันไม่ค่อยจะไหว

ผมเหมารถแดงเป็นราคาคนละห้าสิบบาทเพื่อไปลงที่หน้า ม.เชียงใหม่
ซึ่งตอนหลังรู้สึกว่าน่าจะต่อให้เหลือสักคนละ 35-40 บาท

จากสถานีรถไฟมาถึงหน้า มช. ใช้เวลาประมาณ 20 นาที
ไม่ต้องมีความรู้ด้านการผังเมืองใด ๆ ก็รู้สึกได้ว่าเชียงใหม่มีผังเป็นสี่เหลี่ยม
ตามแบบฉบับการวางผังที่ฮิตมากในเขมร

สำหรับเด็กบางแสนที่เคยชินกับรถแดงที่วิ่งแบบมีเส้นทางที่ชัดเจนนั้น
ขอบอกเลยว่าทฤษฎีนั้นใช้ไม่ได้กับรถแดงที่เชียงใหม่

ที่นี้เค้าอินดี้ครับ

การวิ่งจะไม่มีเส้นทางที่แน่นอน
พูดให้ง่ายก็คืออยากจะไปไหนก็ไป เวลาโบกก็ต้องถามเอาครับว่าพี่ผ่านตรงนั้นตรงนี้หรือป่าว
ซึ่งจะมองให้เป็นข้อดีหรือข้อเสียก็แล้วแต่จะคิดกันไป

รถแดงมาส่งเราที่คิวรถขึ้นดอยสุเทพ
มีคนนั่งรอที่คิวรถอยู่จำนวนหนึ่งแล้ว
ผมเดินเข้าไปตกลงราคาในการขึ้นดอย
ปกติที่ป้ายจะเขียนไว้ว่า 180 สำหรับการเที่ยวสามที่
นั่นคือหมู่บ้านม้ง, ดอยปุย และวัดพระธาตุดอยสุเทพ
แต่เนื่องจากวันนี้คนน้อย น้าแกเลยขอเก็บพวกเราเพิ่มกันเป็นคนละ 200 สำหรับทริปนี้
ผมเห็นพี่คู่รักคู่นึงที่จะขึ้นดอยไปพร้อมกับเราตอบตกลง เราจึงตกลงเออออไปกับเค้าด้วย

เส้นทางขึ้นเขาถือว่าชวนอ้วกมาก สำหรับคนที่ไม่ค่อยชินทางลาดเอียง
อีกอย่างก็คือผมกับมีนยังไม่ได้กินข้าวเช้ากันเลย
อาการหน้ามืดจึงมาถามหาเราทั้งสองคน

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม
เราก็สามารถประคองร่างกายกับสติจนมาถึงหมู่บ้างม้งได้
ผมรีบชวนมีนไปสั่งข้าวทานก่อนสิ่งอื่นใด
เมนูบนเขาของผมยังคงสิ้นคิดอยู่เหมือนเดิม

แหม...
ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ากระเพราหมูสับใข่ดาวที่ระดับความสูงแบบนี้
มันจะอร่อยเหมือนข้างล่างหรือป่าวก็เท่านั้นเอง

7.
ต้องใช้เวลาเท่าไหร่กว่าจะลืมเธอ

หมู่บ้านม้งที่นี่ทำให้ผมนึกถึง MV ของเพลง ๆ หนึ่ง ที่ผมเพิ่งได้มาฟังก่อนที่จะเดินทางมาเชียงใหม่นี้
MV เพลงนั้นคือเพลง ยังไม่พ้นขีดอันตราย ขับร้องโดยบอย พีชเมกเกอร์

8.
การเคลื่อนที่แบบซิมเปิลฮาร์โมนิก

SHM. ย่อมาจาก Simple Harmonic Motion
ตอนมัธยมใครที่เรียนสายวิทย์คงเคยได้ยินผ่านหูกันมาบ้าง
ในคาบฟิสิกส์ตอน ม.4 อาจารย์สอนไว้ว่า
SHM. เป็นการเคลื่อนที่ไป-มา ซ้ำจุดเดิมไปเรื่อย ๆ
ยกตัวอย่างเช่นพวกสปริงหรือลูกตุ้มที่เค้าใช้สะกดจิตกันนั้นแหละ
การเคลื่อนที่แบบนี้จะดำเนินไปได้เรื่อย ๆ ซ้ายทีขวาที ลงล่างทีดีดขึ้นบนที
ถ้าโลกนี้ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าแรงเสียดทานหรือแรงต้านอากาศแล้ว
เป็นไปได้ว่าการเคลื่อนที่แบบนี้ก็จะวนไปได้อย่างไม่รู้จบ
กลายเป็นระบบการเคลื่อนไหวที่เป็นอมตะ

การเดินทางครั้งนี้มีส่วนคล้ายกับการเคลื่อนที่ข้างต้นที่ได้กล่าวไป
มีดอยอินทนนท์กับดอยสุเทพเป็นแอมพลิจูดสองข้าง
ส่วนจุดสมดุลที่ตรงกลาง
ผมคิดว่าเป็น ม.เชียงใหม่

เราลงจากดอยถึงพื้นราบที่เวลาประมาณบ่ายสองโมง
จากนั้นก็ต่อรถแดงไปคิวรถที่จะพาเราไปดอยอินทนนท์
จากการบอกเล่าของน้าคนขับรถแดงได้ความว่า
เราต้องต่อรถไปลงที่วัดพระธาตุจอมทองก่อน
แล้วค่อยหาเหมารถจากที่นั่นเพื่อขึ้นดอยอีกทีนึง

ผมกับมีนเลือกขึ้นรถเมล์ที่ถ้าจำไม่ผิดมันจะเขียนว่า
เชียงใหม่-อมก๋อย

เห้ย ! สถานที่ชื่อว่าอมก๋อยนี่มันมีอยู่จริงนี่หว่า
หลงคิดว่าเป็นคำเปรียบเปรยที่ใช้ล้อกันสำหรับคนที่มีบ้านอยู่ในชนบทไกล ๆ

เจ๊กระเป๋ารถเมล์น่ารักและอัธชาศัยดีมากครับ
แกทักทายเราด้วยคำเมืองอย่างเต็มรูปแบบ
แม้บรรยากาศในรถจะร้อนไปสักหน่อย
แต่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มของแกทำให้เราพอจะลืมเรื่องนั้นไปได้บ้าง

ราคาจากประตูเมืองเชียงใหม่ไปลงที่จอมทองตกอยู่ที่คนละ 34 บาท
ผมกับมีนได้ตั๋วยืนชั้นพิเศษอีกตามเคย
จากการคำนวนเวลาจากระยะทางคร่าว ๆ ใน Google Map แล้ว
มันประมาณ 2 ชั่วโมง

ผมกับมีนจึงเลือกการยืนหลับอยู่อย่างสงบที่ท้ายรถ
แต่เราก็รู้สึกตัวทุกครั้งที่พี่คนขับแกเบรกอย่างกระทันหัน
ผมหลับไปได้สักพักสัญชาตญาณก็บอกว่ามันใกล้จะถึงแล้ว
เราสองคนแบ่งหน้าที่กัน ผมดูทางซ้ายส่วนมีนดูทางขวา
เป้าหมายของเราคือวัดพระธาตุจอมทอง

วัดพระธาตุจอมทองหาไม่ยากอย่างที่คิด
ผมกับมีนกระโดดลงจากรถเพื่อมองหาคิวรถที่จะพาเราไปขึ้นดอย
แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่พบ
ผมจึงเดินไปถามคุณป้าท่าทางใจดีที่ร้านขายของชำใกล้ ๆ
แกตอบว่ามาบางทีคิวรถขึ้นดอยมันอาจจะหมดไปแล้ว
เพราะเวลาที่ผมมาถึงจอมทองก็เกือบ ๆ จะสี่โมงเย็นได้
แล้วอีกอย่างหน้านี้ไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยว
รถจึงน้อยเป็นธรรมดา

เรามืดแปดด้านกันอยู่พักใหญ่
เพราะถ้าคิดจะเดินขึ้นดอยนี่คงต้องเป็นซุปเปอร์แมนถึงจะทำได้
แต่เราก็ไม่ถือว่าโชคร้ายขนาดนั้น
เลยตัววัดไปอีก 100 เมตรจะมีคิวรถสีเหลืองที่เขียนว่า
เชียงใหม่-จอมทอง
(ซึ่งมารู้ทีหลังว่านั่งรถสีเหลือจากเชียงใหม่ก็ถึงจอมทองได้เหมือนกันแค่ช้ากว่า)

ผมเห็นพี่คนหนึ่งหน้าตาเกาหลีเจาะหูนั่งหน้ามึน ๆ อยู่ข้างรถ
จึงเค้าไปถามว่าถ้าจะเหมารถพี่ขึ้นดอยไปเนี่ย ตกคนละเท่าไหร่
พี่แกตอบมาว่าคนละสามร้อยด้วยน้ำเสียงยังไม่ตื่น
สามร้อยพูดไปก็แพงอยู่ เพราะเท่าที่ถามจากพี่คู่รักที่เค้าเคยมาเที่ยวที่นี่แล้ว
แกบอกว่าเหมาเที่ยวขึ้นลงแค่ะประมาณคนละสองร้อยเอง
แต่นั่นหมายความว่ามันต้องมีคนที่เยอะกว่าสองคน

ผมกับมีนไม่มีทางเลือกอะไรมาก เพราะดูจากสภาพอากาศและเวลา
ถ้าไม่รีบขึ้นไปเข้าที่พัก ก็จะได้เป็นเด็กวัดแถว ๆ จอมทองนี้สักคืนแน่ ๆ

ระหว่างทางขึ้นดอย

พี่เคคนขับรถเหลืองขับพาเราขึ้นดอยด้วยความเร็วที่เหมือนวิ่งปกติบนพื้นราบ
คือผมก็ไม่ได้รีบร้อนเท่าไหร่นะครับ
ขับเพลิน ๆ ให้ผมดูวิวสองข้างทางบ้างก็ได้

ขึ้นมาสักพักเราก็เจอการต้องรับจากธรรมชาติ
เมฆสีดำที่ก่อตัวมานานตอนนี้กลั่นตัวกลายเป็นน้ำฝนตกลงมาให้พวกผมลำบากกันแล้ว
การเดินทางควรมีอุปสรรคบ้าง
ถ้าเดินทางไปแล้วทุกอย่างราบรื่น รู้หมดว่าตรงนั้นตรงนี้เป็นอย่างไร
ผมก็ไม่รู้จะเดินทางไปทำไมเหมือนกัน

ฝนตัวดีตกอยู่ได้ไม่นานก็จากไป
ท้องฟ้าหลังฝนสวยงามอย่างที่เค้าพูดกันไว้จริง ๆ
แม้ตอนนี้จะเป็นเวลาเย็นแล้วก็ตาม

เรามาถึงที่ทำการของอุทยานตอนสี่โมงกว่า ๆ
มีนขอเบอร์พี่เคคนขับรถไว้เสร็จสับ
เผื่อพรุ่งนี้ถ้าเราหารถลงไม่ได้จริง ๆ
เราจะได้ไม่ต้องเป็นเด็กดอยติดเหง็กอยู่บนเขาไปตลอดชีวิต

ผมเดินไปขอกุญแจห้องจากพนักงานบริการนักท่องเที่ยว
ซึ่งวันนี้ดูเหมือนงานพี่เค้าจะมีแค่ผมสองคน
107 บ้านดาวเรือง คือที่อยู่ของผมกับมีนในคืนนี้

พี่พนักงานใจดีบอกเราว่าที่พักนั้นต้องเดินไปอีกประมาณหนึ่งกิโลกว่า ๆ
แต่อย่างที่บอกไว้ มาภาคเหนืออย่าไว้ใจระยะทางที่บอกหน่วยเป็นกิโลครับ
ถ้าเรายังไม่ได้ใส่ค่า sin cos tan คำนวนความชันของมันเข้าไป

เราเดินมาตามทางที่พี่พนักงานบอก
มีป้ายบอกทางชัดเจน หน้าปากซอยทางเข้าก็จะเป็นเสมือนหมู่บ้านเล็ก ๆ
มีสถานีอนามัย มีโรงเรียนที่ผมชอบคอนเซปของเขาเอามาก ๆ
ป้ายมันเขียนไว้ว่า โรงเรียนที่สูงที่สุดในประเทศ
ฟังดูแล้วยิ่งใหญ่ไม่แพ้โรงเรียนดัง ๆ ในตัวเมืองเลย

9.
ชีวิตที่พัฒนาแล้ว

บ้านพักของเราสามารถจัดอยู่ในหมวดผีสิงได้อย่างเต็มตัว
เพราะมันมีองค์ประกอบความหลอนอยู่ครบถ้วน
ไม่ว่าจะเป็นกระจกที่มีรอยอะไรสักอย่างขีดอยู่
เครื่องทำน้ำร้อนที่มีประวัติการระเบิดมาแล้ว โดยหลักฐานคือรอยไหม้รอบ ๆ
ที่ตั้งก็อยู่แสนจะโดดเดี่ยว ไร้ญาติมิตรเรือนเคียง
ประตูก็เปิดโคตรยาก ผ้าม่านบางอันก็ปิดไม่ได้อีก
รวมถึงเตียงที่มีไว้สามเตียง ที่ไม่รู้อีกอันจะให้ใครนอน
ภายหลังเราสองคนจึงเอาของไปวางถมให้เต็มเตียง
เพื่อป้องกันการจินตนาการที่อาจทำให้เรานอนไม่หลับ

เราวางของ พักล้างหน้าล้างตากันเสร็จก็ออกมาหาอาหารประทังชีวิต
ข้างทางจะมีร้านขายอาหารตามสั่งที่ชาวบ้านเข้าเปิดขายกันเองง่าย ๆ
คิดแล้วเรียกได้ว่าโชคดีนะครับ ที่มาในหน้าที่คนเค้าไม่ค่อยเที่ยวกันแบบนี้
ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ได้เห็นชีวิตของชาวบ้านที่ เป็น อยู่ กิน กันอย่างเป็นธรรมชาติอย่างนี้

เด็ก ๆ วิ่งเล่นปั่นจักรยานกันอย่างไม่ต้องกังวลว่าจะมีรถของนักท่องเที่ยวขับมาชน
เสียงชาวบ้านสนทนากันตามร้านขายของชำที่ไม่ต้องคอยวุ่นวายกับคนแปลกหน้า
ชาวบ้านล้วนดำเนินชีวิตอย่างเป็นไปตามสะดวกอย่างที่ควรจะเป็น
ไม่ต้องมากังวลว่าจะมีใครมาแอบเล็งกล้องถ่ายรูปมาที่เราหรือป่าว

ชาวบ้านไม่ใช่คนแปลกหน้า
เราต่างหากที่เป็น

ความเป็นที่ท่องเที่ยวสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับทุกที่ได้เสมอ
ทั้งในด้านธรรมชาติและชีวิตความเป็นอยู่
เห็นบรรยากาศเรียบง่ายของชาวบ้านที่นี่แล้ว
ทำให้ผมสงสัยว่าทำไมเราต้องเรียกพื้นที่ชนบทว่ายังเป็นพื้นที่ยังไม่พัฒนา
ยังไม่เจริญ แล้วในเมืองหลวงกรุงเทพที่เขาเรียกกันว่าเป็นเมืองหลวง
เป็นเมืองแห่งความเจริญ

มันเจริญกว่ากันตรงไหน ?

เราชอบยัดเยือดความเจริญให้พวกเขาไป
แต่ไม่เคยถามสักนิดเลยว่าเค้าต้องการหรือป่าว


10.
คืนวันพฤหัสที่ 12

ผมกับมีนฝากท้องไว้กับร้านอาหารสไตล์ชาวบ้านร้านหนึ่ง
ตอนแรกเราคิดว่ามาเหนือทั้งทีน่าจะได้ลิ้มลองอาหารจำพวกลาบต่าง ๆ
แต่เราห่วงสุขภาพท้องของเราจะรับความเผ็ดจัดจ้านนั้นไม่ไหว
เพราะเรายังเหลือการเดินทางอีกหนึ่งวันเต็ม ๆ
ซึ่งคงไม่ใช่เรื่องสนุกแน่ ถ้าเราจะเกิดอาการปู๊ดป๊าดกลางทาง

เราซื้อขนมถุงพร้อมน้ำดื่มกลับมากินเพื่อหิว
บรรยากาศในที่พักตอนนี้วังเวงมาก
ข้างนอกมีเสียงแมลงต่าง ๆ กำลังร้องแข่งกันดังระงม
มองออกนอกหน้าต่างก็เห็นจะมีแสงไฟใด ๆ ให้ชื่นใจไม่
อากาศตอนสองทุ่มกำลังพอเหมาะต่อการเข้านอน
ผมบอกมีนว่ารีบ ๆ นอนเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องลุยกันอีกเยอะ

มีนเชื่อฟังคำผมอย่างว่าง่าย
มันหลับแทบจะทันทีที่หัวถึงหมอน
ส่วนตัวผมเองนั้น เวลาปาไปสี่ทุ่มแล้วก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะง่วงแต่อย่างไร

ผมเป็นคนจิตนาการสูงครับ
โดยเฉาะเรื่องผี

นอนอยู่ดีดีไม่เคยว่าดี
ชอบจิตนการการปรากฏตัวของผีอยู่เรื่อย ๆ
มาแอบยิ้มทางหน้าต่างบ้าง
แอบมาดึงผ้าห่มบ้าง
มาเคาะประตูบ้าง
ยืนอยู่ปลายเตียงบ้าง

โอ้ย !! ไม่ไหวแล้วโว้ย กูนอนไม่หลับ

ได้ นอนไม่หลับนักใช่มั้ย
นั้นต้องใช้หลักการท่าไม้ตายแล้วสินะ
นอนไม่หลับ ก็ไม่ต้องนอนแม่งเลยไม่เห็นจะยาก
โธ่ ตอนเปิดเทอมอดนอนได้สองสามวันไม่เห็นจะเป็นไรเลย

คิดได้ดังนั้นผมจึงหยิบ BB อุปกรณ์แก้เหงาตัวเก่งมาเปิดดู FB
เค้าไปดูรูปโปรไฟล์ของคนน่ารัก ๆ เพื่อเผลอหลับไปจะได้ฝันดี
ดู FB จนเบื่อก็เค้าไปนอนอ่านทวิตเตอร์เพลิน ๆ
ติดตามข่าวสารบ้านเมือง, ผลฟุตบอล
แต่แล้วผมก็เลื่อนไปเจอทวิตของคน ๆ หนึ่งกำลังเล่าเรื่องผีผ่านทาง 140 ตัวอักษร
คนผู้นั้นคือพี่โต้งหัวแจกันครับ (@horjorgor)

แม่งเอ้ย !! ด้วยความเคารพครับพี่โต้ง
ร้อยวันพันปีพี่ไม่ยักจะทวิตเรื่องผี
ทำไมต้องวันนี้ครับพี่ วันที่ผมกำลังติดอยู่ในบ้านพักกลางป่ากลางเขา
กับเพื่อนมีนที่ตอนนี้นอนกรนอย่างไม่เกรงใจบรรยากาศความน่ากลัวของที่นี่เอาซะเลย

เรื่องแรกผ่านไปไม่พอครับ พี่แกทวิตซ้ำอีกเป็นเรื่องที่สอง
หนำซ้ำยังเป็นเรื่องที่พี่แกเจอสมันเป็นนักศึกษาอยู่ที่ ม.เชียงใหม่อีก
ไม่ไหวแล้วครับ ไม่อ่านแม่งแล้วทวิตเตอร์

โทรศัพท์หาเพื่อนดีกว่า
เพราะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีดอกส้มสีทอง โทรไปให้มันเล่าให้ฟังคงจะพอหายหลอนได้
โทรไปคุยกับมันได้ครึ่งชั่วโมง เล่าเรยาจบผมก็เริ่มจะไม่มีเรื่องชวนมันคุย
ครั้งจะถือสายเปล่า ๆ ไปก็เกรงว่าจะหลอนกว่าเดิม

ผมเลยวางสายแล้วนอนอยู่นิ่ง ๆ
เวลาตอนนี้ห้าทุ่มแล้ว แต่ผมก็ยังไม่ได้นอน
ทางไอ้มีนดูท่าว่าจะฝันไปได้สามเรื่องครึ่งแล้ว

ผมนอนนิ่งต่อไปจนอาการกลัวหาย
เรียกง่าย ๆ ว่าตายด้าน
ตอนนี้ไม่กลัวแล้วครับ นอนดึงผ้าม่านเล่น
จ้องหน้าต่างรอจ๊ะเอ๋กับผีที่กำลังจะโผล่มา
แต่ทำยังไงมันก็ยังไม่หลับสักที

ผมจึงเปิดเพลงฟังไปเรื่อย ๆ
เพลงสุดท้ายที่ผมพอจะรู้สึกว่าได้ยินอยู่คือเพลง
เพลงก่อนนอน ของ scrubb
จากนั้นผมก็ผล็อยหลับไป
ในเวลาเท่าไหร่ก็ไม่แน่ใจ
แต่พอตื่นมาในตอนเช้าก็รู้สึกโชคดีมาก

เพราะถ้าผมยังคงนอนไม่หลับต่อไปอีกสักหนึ่งชั่มโมงกว่าจนเข้าสู่วันใหม่
นาฬิกาบอกเวลาใน BB ของผมก็จะขยับจากวันพฤหัสที่ 12
ให้กลายเป็น วันศุกร์ที่ 13
แล้วผม...
อาจจะไม่ได้นอนทั้งคืนอย่างที่พูดไว้ก็เป็นได้

11.
สิ่งที่ไม่คิดว่าจะพลาด

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ร่างกายของเราจะอยู่ในเขตพื้นที่จังหวัดเชียงใหม่
แผนการวันนี้มีไม่เยอะ แค่เที่ยวบนดอยเท่าที่จะทำได้
และต้องกลับไปขึ้นรถไฟรอบสามทุ่มที่จองไว้ให้ทัน

ผมรู้สึกตัวในเวลาหกโมงเช้า
ในขณะที่อากาศเย็นแบบไม่สบาย
เหมือนมีคนมาปรับอุณภูมิของแอร์ให้เหลืออยู่ที่ 15 องศา

ไอ้มีนผู้เมื่อคืนหลับสบายตื่นมานั่งบนเตียงรอผมอยู่แล้ว
ด้วยความง่วง ผมจึงบ่ายเบี่ยงให้มันเป็นผู้ไปอาบน้ำก่อน
เวลาล่าช้าไปเรื่อย ๆ เพราะความขี้เซาของผม
เอาเข้าจริง ๆ เวลาก็เกือบจะแปดโมงแล้วเราถึงได้ออกไปทานอาหารเช้ากัน

เช้านี้เราไปฝากท้องกับศูนย์อาหารที่เป็นของอุทยานครับ
ตอนเดินผ่านหน้าที่ทำการเริ่มเห็นนักท่องเที่ยวทยอยกันมาบ้างแล้ว
คงเพราะวันนี้เป็นวันหยุด ซึ่งจะต่อเนื่องกับวันเสาร์ อาทิตย์ และยาวไปถึงวันอังคารเนื่องจากหยุดชดเชย

อาหารเช้านี้เป็นโจ๊กกับโอวัลตินร้อน
ผมถามถึงเบอร์พี่เคคนรับรถจากมีนเพื่อที่จะติดต่อเรื่องให้พี่เค้าขึ้นมารับ
มีนบอกว่าไม่ได้อยู่ที่ตัว เดี๋ยวกลับห้องเมื่อไหร่จะไปหาดูอีกที

เรานั่งเพลินกับอากาศเย็น ๆ และไออุ่นของโจ๊กได้สักพัก
ความร้อนจากดวงอาทิตย์ก็เริ่มไล่ความหนาวตอนเช้า ๆ ออกไป

เมื่อท้องเราอิ่มจึงรีบเดินเท้ากลับเข้าที่พัก
เพื่อเก็บของอาบน้ำและเตรียมตัวไปเที่ยวกันต่อ
พอถึงบ้านพักเราพบปัญหาอีกข้อคือ
เบอร์พี่เคหาย
หายไปไหนก็ไม่รู้และไม่มีใครรู้ว่าทำไมถึงหาย

ปัญหามักมาในเวลาที่เรารีบ
ตอนนี้นาฬิกาชี้ไปที่เลขสิบแล้ว
ถ้าเราไม่ได้รถอาจจะไม่สามารถเที่ยวบนดอยนี้แล้วทันกลับเมืองก็ได้

ผมบอกมีนว่าอย่าเพิ่งหมดหวังไป
เดี๋ยวยังไงตอนเราเอากุญแจไปคืนเจ้าหน้าที่
เรารอหารถแดงรถเหลืองแถวนั้นเอาก็ได้
ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะมีมั้ย
แต่สิ่งสุดท้ายที่เราควรเหลืออยู่เมื่อหมดแล้วซึ่งทุกสิ่ง
คือศรัทธา


12.
กรรมตามทัน

ความเชื่อในเรื่องเวรกรรมของผมอาจฟังดูแล้วไม่ค่อยจะตรงกับที่คุณครูสอนเท่าไหร่
ผมไม่เคยเชื่อเรื่องการเวียนว่ายตายเกิด
ไม่เคยเชื่อว่าทำบุญแล้วชาติหน้าจะเกิดมามีโชคดี
และอีกหลาย ๆ อย่างที่ผมไม่เชื่อ
แต่ปัจจุบันยังกลัวผีขึ้นสมอง

เรื่องกรรมในความคิดของผมมันคือการกระทำ
การกระทำหนึ่งอย่างจะให้ผลพัทธ์เป็นเหตุการณ์หนึ่งอย่าง
และเหตุการณ์หนึ่งอย่างที่ว่านั้น ก็จะแตกแขนงออกไปเป็นอีกเป็นหลายร้อยพันทาง
ให้เราได้เลือกกระทำต่อไป

กล่าวโดยสรุป
เหตุการณ์ทุกเหตุการณ์ที่ผ่านมาในชีวิตของเรา
ผมเชื่อว่ามันเกิดขึ้นอย่างมีเหตุผล
เชื่อว่ามันเกิดขึ้นมาเพื่อเปลี่ยนเส้นทางชีวิตเรา

การที่อยู่ดีดีรถเกิดเสียทำให้ไปทำงานสาย
อาจทำให้ใครคนหนึ่งถึงขั้นต้องเปลี่ยนงาน
ย้ายที่อยู่อาศัย ย้ายวิถีชีวิต

การที่เราตื่นสาย
ทำให้เราไปขึ้นรถตู้ไม่ทัน
นั่นอาจหมายถึงความโชคดีที่เราไม่เป็นหนึ่งในผู้ประสบอุบัติเหตุ

การจากไปของคนสำคัญ
อาจทำให้คน ๆ นั้น
เปลี่ยนแปลงไปอย่างหน้ามือเป็นหลังมือ

และแน่นอน
การที่เราทำเบอร์พี่เคหาย
ทำให้เราได้พบกับคนบางคน

เค้าคนนั้นชื่อพี่กอล์ฟครับ

พี่กอล์ฟเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้
อยู่ดีดีก็เดินเข้ามาหาผมกับมีน
ที่ตอนนั้นกำลังนั่งรอความหวังว่าจะมีรถสักคันผ่านมา
แต่จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่พบแม้สักเงา

"จะขึ้นดอยรึป่าวครับ"

คำถามนี้ทำให้ผมใจชื้น ว่าอย่างน้อยเรามีรถขึ้นดอยแล้ว
ผมกับมีนพยักหน้าแบบไม่ต้องคิด

"ป่ะ ไปโบกรถกัน"

ฮะ ! พี่
อ้าวพี่ไม่มีรถหรอกหรอครับ
ที่แท้พี่ก็มาหาคนร่วมอุดมการณ์โบรรถเที่ยวสินะ
โอเคครับพี่ ยังไงผมก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว
อีกทั้งในชีวิตนี้ก็ยังไม่เคยจะโบกขอขึ้นรถชาวบ้านสักครั้ง

"แต่มันจะมีคนให้เราติดรถไปด้วยหรอพี่"
ผมถามด้วยความสงสัย

"เออ หน้าด้านหน่อย เดี๋ยวก็ได้ไปเอง"

ขอบคุณมากครับสำหรับคำแนะนำครับ

ขณะยืนข้างถนนรอโบกรถก็ได้ไถ่ถามที่มาที่ไปของพี่กอล์ฟ
ได้ความว่าพี่แกเรียนอยู่ที่กรุงเทพ
มาเดินทางได้ 3 วันแล้ว
โดยไปเริ่มต้นที่แม่ฮ่องสอน แล้วก็ลงมาเรื่อย ๆ
รถประจำทางบ้าง โบกรถชาวบ้านมาบ้าง
โดยมีกระเป๋าหนึ่งใบกับเต้นท์หนึ่งหลัง

ผมคิดในใจว่าพี่นี่แม่งโคตรเท่ห์เลยหวะ
มาคนเดียวแถมไม่ได้พกอะไรมามากมายอีก
เห็นพี่แกบอกมีตังค์เริ่มต้นที่สี่พันบาท
ผมรู้แล้วละอาย สี่พันพี่นี่สามารถเที่ยวจนจะครบทั้งภาคเหนือแล้ว
ส่วนผมกับมันนี่สามพันกว่าแค่เชียงใหม่ยังไม่รู้จะครับรึป่าวเลย

เหยื่อคนแรกของเราเป็นคุณลุงใจดี
แต่แกไม่ได้ขึ้นไปถึงยอดเขา
แกบอกไปถึงแค่หน่วยจัดการน้ำ แถว ๆ ร้านอาหารลุงแดง
ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่พี่กอล์ฟแกบอกว่าไป
เราก็เลยต้องไป

พี่กอล์ฟบอกว่าตอนแกขึ้นมาบนดอยนี้แกก็อาศัยรถลุงแดงขึ้นมาเนี่ยแหละ
ซึ่งมีนกับผมเสียค่าโคตรโง่ไปคนละสามร้อย

ร้านลุงแดงเป็นร้านอาหารตามสั่ง
อารมณ์คล้าย ๆ กับพวกอัมพวา, เพลินวาน
แต่องค์ประกอบจะให้กลิ่นอายความเป็นดอยมากกว่า

ลุงแดงแกใจดีครับ
แกบอกว่าพวกเรามาเที่ยวกันหน้านี้แหละดีแล้ว

"ลองมาตอนสิ้นปีนะ
ที่นี้มันไม่ต่างจากห้างดีดีเลย
คนแย่งกันกินแย่งกันเที่ยว
จนลุงก็ไม่รู้ว่าพวกเค้าสนุกกันอยู่ได้ยังไง"

ฟังแล้วก็รู้สึกดีครับ
ที่ไม่ต้องมาเบียดแย่งกันเที่ยวอย่างที่คุณลุงแกบอก

ตอนนี้ฝนเริ่มลงเม็ดอีกแล้ว
เราสามคนจึงต้องทานอาหารกลางวันที่ร้านลุงแดงรอไปพลาง ๆ ก่อน
หวังว่าพอฝนเริ่มซาเมื่อไหร่
ก็จะรีบหาเหยื่อผู้ใจบุญคนต่อไป


13.
ไม่ถึงจุดสุดยอด

ตอนนี้เราอยู่ท้ายรถกระบะของบุคคลใจดีอีกท่านหนึ่ง
พี่แกสองคนน่าสงสารมาก เพราะโดนเราดักโบกกันตรงด่านก่อนจะขึ้นไปที่พระธาตคู่
ระหว่างทางฝนก็ยังตกอยู่ แถมคำว่ายิ่งสูงยิ่งหนาวก็เหมือนจะเป็นคำกล่าวที่จริง
ผม, ผู้นั่งอยู่ท้ายสุดของกระบะตอนที่เป็นเหมือนจุดโฟกัสของน้ำฝนทั้งหลาย
นั่งรถแล้วโดนฝนสาดเข้ามาก็ถือว่าแย่แล้ว
แต่ลองคิดภาพคนที่โดนน้ำฝนที่อุณหภูมิเกินสิบองศามานิดหน่อยสิครับ
มันเหมือนมีคนกำลังเอาวัตถุอะไรแหลม ๆ มาปาใส่เราเป็นพัน ๆ
น้ำฝนที่เย็นมันเหมือนกับโดนเข็มเล็ก ๆ ทิ่มอยู่ตลอดเวลา

ระหว่างทางขึ้นดอยมานี่วิวสวยมาก
แม้จะมีละอองฝนค้างอยู่
แค่โดยรวมแล้วมันให้บรรยากาศคล้าย ๆ กับเรามาที่นี่ตอนหน้าหนาวเลยทีเดียว

เราขอบคุณสองพี่สามี-ภรรยาใจดีเสร็จก็หาที่หลบฝนแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า
ที่ ๆ เราอยู่คือพระธาตุคู่ซึ่งมีความหมายถึงในหลวงและราชินี
ทางขึ้นพระธาตุที่นี้ไฮโซมาก
เพราะมันมีบันไดเลื่อนคอยบริการนักท่องเที่ยวจอมขี้เกียจอย่างพวกผม
พวกเราเดินชมกันอย่างเพิลนมาก
เพราะทัศนียภาพที่มองจากมุมสูงนี้มันสบายตาดีเหลือเกิน

ดอกไม้ที่นี่ก็ไม่ได้ไก่กาสามัญเหมือนที่เราไปเจอที่พระตำหนักภูพิงค์ครับ
แม้ว่าจะเป็นหน้าร้อน แต่มันก็ไม่ได้อู้งาน
ขอฮาร์ดเซลเลยละกันนะครับว่าใครมาดอยอินทนนท์ต้องมาถึงตรงนี้ให้ได้
เพราะมันสวยมาก ยิ่งอารมณ์หลังฝนตกท้องฟ้าโปร่ง ๆ นี่น่าเก็บภาพมากครับ
ว่าแล้วผมก็จะหยิบขาตั้งกล้องตัวจิ๋วมาถ่ายรูปท้องฟ้าวันนี้เป็นที่ระลึกซะหน่อย
หนึ่ง สอง ซั่ม แชะ

เชี่ย ! ทำไมภาพมันขาวไปหมด แถมขึ้นเป็นเส้น ๆ อย่างนี้วะ

พอวิเคราะห์ดูแล้วน่าจะเกิดจากการตากฝนไม่ก็ตกจากที่สูง
ทำให้ตัว CCD รับภาพเสีย
หลับให้สบายนะ หน้าที่ของนายจบลงเพียงแค่นี้แล้วล่ะ เจ้ากล้องถ่ายรูป
เป็นอันสิ้นสุดการเก็บความทรงจำในรูปแบบภาพ
จากวินาทีนี้เป็นต้นไป ผมคงต้องใช้อย่างอื่นแทน

เราสามคนเที่ยวอยู่สักพักผมก็เริ่มนึกขึ้นได้ว่ายังเหลือที่สำคัญอีกที่ที่เราต้องไป
คือจุดสูงสุด

จุดสูงสุดก็คือจุดชมวิวที่มีป้ายโง่ ๆ เขียนไว้ประมาณว่า
"สูงสุดแดนสยาม"
ผมคิดท่าถ่ายรูปกับป้ายนี้ตั้งแต่ยังไม่ออกเดินทางแล้ว
เป็นภาพผมกำลังถือดอกไม้ทูปเทียนนั่งกราบป้ายนั่นแบบเบญจางคประดิษฐ์อยู่
มันคงเป็นเรื่องปกติหนะครับ
ที่พอเรามาเที่ยวบนดอยแล้วกลับไปเล่าให้เพื่อนได้อิจฉากันว่า

เห้ย กูไปเหยียบจุดสูงสุดมาแล้วนะโว้ย

แต่ตอนนี้เวลาบ่ายสองโมง
ถ้าขึ้นไปเที่ยวก็อีกหนึ่งชั่วโมง
นั่งรถลงเขาก็อีกหนึ่งชั่วโมง
จากจอมทองเข้าตัวเมืองเชียงใหม่ก็อีกสองชั่วโมง
ซึ่งผมเกรงว่ามันจะทำให้เราถึงเชียงใหม่ไม่น้อยกว่าหกโมงเย็น
และที่สำคัญ กลัวหารถจากจอมทองเข้าเชียงใหม่ไม่ได้

เราถึงการตัดสินใจครั้งสำคัญอีกครั้ง
จะลุ้นขึ้นไปเพื่อให้ได้เหยียบจุดสูงสุด
หรือจะถอยหลังกลับเพื่อความชัวร์ว่าเราจะไม่ตกรถไฟ
ผมจึงหันไปถามไอ้มีน

"เห้ย เอาไงดีวะ"

"ก็... แล้วแต่มึงเลย"

อืม... นี่กูกำลังถามความเห็นมึงอยู่นะครับ
ถ้ากูบอกว่าไม่กลับแม่งแล้วนอนนี่มึงก็จะทำอย่างที่กูบอกใช่มั้ย
ช่วยกูคิดหน่อยสิครับ

"ไหน ๆ กล้องมึงก็พังแล้วไม่ใช่หรอ ขึ้นไปต่อก็ไม่ได้ถ่ายรูปอยู่ดี"

อ่าห์... นี่เป็นคำพูดที่แลดูมีประโยชน์ที่สุดตั้งแต่เริ่มเดินทางเลยนะมีน
โอเค ไปก็ไม่ได้ถ่ายรูปถ้างั้นกลับดีกว่า

ผมกับมีนจึงเดินไปลาพี่กอล์ฟที่ตอนนี้กำลังใช้แผนการดักรออยู่หน้าด่านเหมือนเดิม
เราได้รถกลับเป็นรถเหลืองที่แต่เดิมมีผู้โดยสารมาสามคน
เป็นเจ๊ผู้หญิงสองคนที่สามารถพูดภาษาเหนือได้
กับหนุ่มแว่นสุดหล่อเกาหลีอินดี้ไม่เหมือนใครที่มาคนเดียวพร้อมขาตั้งกล้องอันใหญ่เท่าบ้าน

เราตกลงราคากับน้าคนขับรถไปลงที่จอมทอง
เป็นเงินทั้งหมดหนึ่งร้อยบาทและน้าแกยังบอกว่าจะยังไม่ลงไปเลยหรอกนะ
แต่จะแวะเที่ยวที่ตลาดแม้วกับน้ำตกวชิราธารก่อน

โอเคครับ ด้วยความยินดี

ตลาดแม้วนั้นเป็นที่ซื้อของฝาก พื้นที่ไม่มาก
ความยาวประมาณห้าห้องแถว
ของที่ขายก็จะเป็นของฝากธรรมดากับผลไม้ที่ป้าแกบอกว่าปลูกกันเอง
โดยเป็นของโครงการหลวง
พี่แว่นหน้าเกาหลีซื้อบัวหิมะมาให้ผมลองกิน
หลังจากกินเสร็จผมกับพี่แว่นก็ตกลงกันว่ารสชาติแบบนี้มันมันเแกวชัด ๆ

รถเหลืองขับพาเราเลี้ยวเข้าข้างทางที่มีป้ายว่าน้ำตกวชิราธาร
ทางเข้านั้นแคบแบบมาก ๆ ครับ
ถ้ามาตอนคนเยอะ ๆ นี่คิดว่าต้องจอดไว้ปากทางแล้วเดินเข้าไปน่าจะสะดวกกว่า

น้ำตกวชิราธารไม่ทำให้ผมผิดหวังครับ
ยิ่งคนน้อย ๆ อย่างนี้ด้วยแล้ว
การนั่งจิบกาแฟข้างล่างฟังเสียงน้ำตกไปพลาง ๆ เป็นการกระทำที่ผ่อนคลายอย่างมาก
และเนื่องจากผลกระทบจากการกล้องเสีย ทำให้เราไม่สามารถถ่ายรูป
แต่ถ่ายวีดีโอได้

เอาสิ มา !! กูถ่ายวีดีโอเล่นกันขำ ๆ ก็ได้
ผมรับหน้าที่เป็นพิธีกรส่วนไอ้มีนก็ทำหน้าที่ช่างกล้อง
เดินถ่ายตามประสาคนเกรียน ๆ ไม่มีอะไรทำ

ผมเดินวนถ่ายจนครบทุกซอกมุมของน้ำตกก็มานั่งพัก
เหลือบไปเห็นพี่แว่นกำลังตั้งขาตั้งกล้องถ่ายตัวเองอยู่อย่างลำบาก
ครั้นจะยื่นมือไปบอกว่าให้ผมถ่ายให้มั้ยพี่ ก็กลัวจะโดนข้อหาขัดขวางความอินดี้

เมื่อถ่ายรูปคู่กับน้ำตกกันเรียบร้อย
น้ารถเหลืองก็พาเราลงเขามาถึงจอมทองกันโดยสวัสดิภาพ
เวลาตอนนี้บ่ายสามโมงนิด ๆ
ผมบอกลากับเจ๊สองคนกับพี่เกาหลีเสร็จ
ก็เดินไปหาอะไรยัดเข้าท้องก่อนจะเป็นลม

เราเดินทางกลับเมืองเชียงใหม่โดยรถเมล์อมก๋อยเหมือนเดิม
ผมปิดสวิตช์ทันทีที่ตูดติดเบาะ
เพราะความเมื่อยล้า จึงทำให้หลับไปโดยไม่รู้ตัว

เราถึงประตูเมืองเชียงใหม่กันตอนห้าโมงครึ่ง
จากนั้นก็ต่อรถแดงคนละยี่สิบาทไปที่ ม.เชียงใหม่

ผมรอไอ้โป๊ตที่จะมารับไอ้มีนไปซื้อของที่มันอยากได้
มันเป็นเหล้าเหนือที่มีชื่อว่าหมาใจดำ
โป๊ตบอกว่ามันยังไม่เคยลิ้มลองเหมือนกัน แต่รู้มาถึงสรรพคุณอันร้ายกาจของมันอยู่

"ขนาดหมาที่ซื่อสัตย์ ๆ แดกเข้าไปแล้วใจดำอ่ะ มึงคิดดูแล้วกัน"

ไอ้มีนซ้อนมอเตอร์ไซค์ไอ้โป๊ตออกไปแล้ว
ส่วนผมไม่ได้ไปด้วย
มีบางอย่างที่ผมต้องทำ
ยังมีบางคนที่ผมต้องไปเจอ


14.
ความ (รุ้สึก) เดิมเมื่อตอนที่แล้ว

ผมไปนั่งรออยู่ที่ศาลอะไรสักอย่าง
มีคนวิ่งกันอยู่สี่ห้าคน
ไม่แน่ใจว่าออกกำลังกายหรือแก้บนกันแน่

ตอนแรกผมก็คิดจะไปไหว้ขอพรในระหว่างรอ
แต่เอาเข้าจริง ๆ ผมก็ไม่รู้จะขออะไร
หรือขอไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
การแก้ไขอดีตเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่เคยได้
และจะเป็นแบบนี้ต่อไป จนกว่านักวิทยาศาสตร์จะคิดค้นเครื่องย้อนเวลาสำเร็จ

ย้อนกลับไปหลายปีก่อน
สมมติว่าสามปี
ผมคิดว่าตัวเองได้ทำสิ่งที่แย่ที่สุดเรื่องหนึ่งในชีวิต
ได้ทำบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สมควรจะทำ
ส่วนเรื่องอะไร ขอเก็บเป็นความลับ

ผมไม่รู้ว่าคนคนนั้นจะได้รับผลกระทบจากสิ่งที่ผมทำไปบ้างมากน้อยแค่ไหน
เสียใจหรือป่าว ผมไม่รู้
เพราะผมไม่เคยแม้แต่คิดจะถาม ไม่เคยแม้แต่จะบอกหรือพูดคุยกันตรง ๆ
เป็นเรื่องที่แย่มาก ผมรู้ตัวดี

กาลเวลาดำเนินผ่านมาจนปัจจุบัน
เหตุการณ์เรื่องนั้นก็ยังไม่มีตอนจบที่ชัดเจน
เริ่มอย่างไร จบลงตรงไหน
ไม่มีใครรู้

ยิ่งถ้าเธอไม่รู้สึกโกรธอะไรผมบ้างเลย
มันยิ่งทำให้ผมแทบจะให้อภัยตัวเองไม่ได้
จะดีกว่านี้ซะอีก ถ้าเธอลุกขึ้นมาชี้หน้าด่าผม
บอกมาเลยว่าตอนนั้นที่ผมทำไปมันแย่แค่ไหน
แม้จะดูร้ายแรง แต่ก็ดีกว่าให้ผมคิดอะไรไปอยู่ฝ่ายเดียว

ผมอ่อนแอเกินกว่าจะเผชิญหน้ากับความจริง
แม้สักวันหนึ่งผมน่าจะได้รู้ แต่ขออย่าได้เป็นวันนี้...
ผมยังไม่พร้อม

เวลาตอนนี้อยู่ที่หกโมงสิบห้าหน้าที
ผมมีนัดไปทานข้าวเย็นกับน้องสาวที่จำแทบไม่ได้แล้วว่าเจอกันตัวเป็น ๆ ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
ผมเป็นพวกระบบความทรงจำต่ำหนะครับ
แต่ก็เฉพาะบางเรื่อง

เรารู้จักการผ่านพ่อแม่ที่เคยเป็นเพื่อนกันสมัยเรียนอยู่ที่ ม.เชียงใหม่
เธอถามผมว่าอยากกินอะไร ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
ขอแค่ไม่ใช่ของพวกผักและกินอิ่มก่อนเวลาสองทุ่มเป็นพอ

เธอขับรถพาผมมาที่โรบินสันเชียงใหม่
ระหว่างทางผมคิดอยู่ตลอดว่าอาจได้ฝากชีวิตไว้ ณ เสาไฟฟ้า ไม่เสาใดก็เสาหนึ่ง

คนเชียงใหม่เค้าคงขับรถกันอย่างนี้เป็นปกติแหละมั้ง
ผมคิดในใจ
ที่จริงกลับมาคิดอีกทีก็รู้สึกแปลก ๆ ที่อุตส่าห์แบกร่างกายไปถึงเชียงใหม่
แต่ดันต้องมากินอาหารบนห้าง
ฟังดูแล้วมันขัด ๆ กันชอบกล
แต่ด้วยอารมณ์ตอนนั้นมันกลายเป็นว่ากินอะไรก็ได้ให้หายหิวเป็นพอ

เรากินร้านอาหารแบบจิ้มจุ่ม
เป็นครั้งแรกที่ผมได้กินอาหารที่มันมีสายพานอาหารวิ่งอยู่ข้าง ๆ ให้เวียนหัวเล่น
โดยส่วนตัวไม่ค่อยชอบการกินบนร้านอาหารที่มันดูหรูอย่างนี้สักเท่าไหร่
กินแล้วมันเกร็ง ๆ
สู้อารมณ์เวลาเราไปกินส้มตำไก่ย่างหน้าปากซอยหอก็ไม่ได้
จะไร้มารยาทแค่ไหนเราก็ไม่อายคนรอบโต๊ะ

เรากินเสร็จตอนประมาณสองทุ่ม
ผมโทรบอกไอ้โป๊ตว่าเดี๋ยวยังไงเอาไอ้มีนมาส่งที่สถานีรถไฟให้ทันสามทุ่มนะ
เดี๋ยวตกรถไฟแล้วจะขำกันไม่ออก

น้องสาวของผมไม่รู้ทางที่จะไปส่งผมที่สถานีรถไฟ
เราจึงต้องขับไปเจอกับแม่เธอที่รออยู่ที่สนามบิน

ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น
อยู่ดีดีผมก็นึกถึงสุภาษิตนี้ตอนนั่งรถที่มีแม่ของน้องสาวเป็นคนขับ
ผมว่าความเป็นความตายเท่ากันครับในเวลานี้
นอกจากจะขับรถแบบที่ต้องคอยลุ้นเหมือนเกมโชว์อยู่ตลอดเวลา
แม่เธอยังออกอาการลืมเส้นทางอยู่เป็นพัก ๆ

คนเชียงใหม่เค้าคงขับรถกันอย่างนี้เป็นปกติแหละมั้ง
ผมปลอบตัวเองด้วยประโยคเดิม

ยี่สิบนาทีถัดมา
ผมก็ถึงสถานีรถไฟโดยทันเวลาและปลอดภัย
ผมโทรไปถามมีนว่าจะถึงหรือยัง
มีนบอกว่ากำลังออกมาแล้ว

ผมขอตัวจากสองแม่ลูกไปล้างตัวเพื่อให้พร้อมต่อการนอนระยะยาว
ขากลับนี้ผมจองตั๋วเป็นตู้แอร์นอนชั้นสอง
ออกจากเชียงใหม่สามทุ่มถึงหัวลำโพงก็เก้าโมงเช้า
รวมระยะเวลาการเดินทางสิบสองชั่วโมง
เร็วกว่ารถไฟฟรี 109 ขามาห้าชั่วโมง
แต่ก็ต้องแลกด้วยเม็ดเงินที่เพิ่มขึ้นเป็น 611 บาทต่อหนึ่งที่นั่ง

ตอนนี้ไอ้มีนกับไอ้โป๊ตและรถไฟขบวน 10 มาพร้อมกันแล้ว
ถึงเวลาแล้วที่เราต้องล่ำลา ผมไม่ค่อยชอบสถานการณ์แบบนี้
แม้จะรู้ว่าเลี่ยงไม่ได้ก็ตาม

ผมกับมีนบอกลากับทุกคน
การเดินทางของเราสิ้นสุดลงแค่นี้แล้ว
แค่ขึ้นรถไฟไปแล้วหลับ
ตื่นมาอีกทีพวกเราก็จะอยู่ที่ ๆ เดิม
มาใช้ชีวิตแบบเดิม ๆ
กลับสู้โลกที่ไม่ใช่การเที่ยวเล่นอีกครั้ง

ผมขึ้นไปนอนเอนหลังพร้อมกับแอร์เย็นสบาย
ผมเสียบสายหูฟังเข้ากับ BB เพื่อกดเพลงฟัง
เพลงดำเนินไปข้างหน้าเช่นเดียวกับรถไฟ

รถไฟมุ่งเลยออกไปจากสถานีเชียงใหม่แล้ว
มองออกไปที่นอกหน้าต่างก็ไม่พบอะไรนอกจากความมืด

ข้อความจาก BB เด้งขึ้นมาบอกว่า
ตอนนี้พี่ก้อง ทรงกลด บก.ตาตี่ของ aday ได้แอดผมเข้าสู่กรุ๊ปไดโนทริปเรียบร้อยแล้ว
การเดินทางครั้งต่อไปของผมกำลังจะเริ่มขึ้น
ผมไม่มีเวลามากนักที่จะกังวลเรื่องที่คิดอยู่ในหัวตอนนี้

เพลง 'ไกล' ของ Musketeer เดินทางมาถึงท่อนฮุค
ผมสะดุดกับเนื้อร้องท่อนหนึ่ง

"ตราบที่ท้องทะเลยังไกลจากภูเขา แม้ว่าเราจะไกลสักเพียงไหน"

แต่หลังจากท่อนนี้ผมรู้ดีว่ามันไม่ได้เป็นแบบในเนื้อเพลง
ผมไม่เหมือนเดิม
และไม่มีสิ่งใดที่จะเหมือนเดิม

เรื่องราวบางอย่างควรถูกประทับตราไว้ว่าเป็นความลับ
และอย่างแน่นอนที่สุด

บางความรู้สึกก็เช่นเดียวกัน