จริง ๆ นี่ก็เป็นไดอารี่ธรรมดาที่เรารู้สึกอยากถ่ายทอดมันออกมา แล้วเราก็ลุกมาเขียนเลย เรากลัวความรู้สึกนี้หายไป ถึงแม้ว่าตอนนี้ทั้งการบ้านและงานจะท่วมหัวก็ตาม แหะ ๆ 

จู่ ๆ ตอนที่เรานอนเล่น ๆ ก็มีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวคือเรื่อง ความสัมพันธ์ฉันท์หนุ่มสาว เป็นเรื่องที่เราไม่สันทัดนัก เพราะเราไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่จริงจังกับใครเลย เราไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระยะยาวที่อาศัยแรงกาย แรงใจ และอะไรอีกหลาย ๆ อย่างนั้นมันเป็นยังไง เราไม่เคยสัมผัส ซึ่งมันทำให้ในบางครั้งเราว่าความรักเป็นเรื่องไร้สาระ เราควรโฟกัสกับการเรียนและการทำงานเพื่อสร้างอนาคตที่ดีที่มั่นคงให้ตัวเองก่อน 

จนกระทั่งวันนึง เราได้เจอคน ๆ นึงที่เค้ามีอะไรเหมือนกัับเราหลาย ๆ อย่าง จะต่างก็ตรงมุมมองเรื่องความสัมพันธ์นี่แหละ เค้าดูชอบอะไรที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์มาก รู้คำคมนู่นนี่เต็มไปหมด มันก็เลยทำให้เรากลับมาย้อนคิดถึงความรู้สึกเรานั่นแหละว่าทำไมเราถึงคิดแบบนั้น โอเค คงได้เวลาเข้าเรื่องแล้วล่ะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ

เราว่าที่เรามองว่ามันไม่สำคัญหรือไร้สาระ (ในบางครั้งน่ะนะ) เพราะเราไม่เคยมีประสบการณ์กับมันนั่นแหละ หลายต่อหลายครั้งที่เราเจ็บปวดเพราะเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่สมหวัง เราลงทั้งแรงกาย แรงใจ เปลี่ยนแปลงตัวเองหลายอย่างเพื่อให้มันลงเอยด้วยดี แต่สุดท้ายเราก็ไม่ใช่คน ๆ นั้นของเค้า เราเสียใจมาก แต่ก็ต้องคอยบอกตัวเองว่าโอเค ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้ คนมีอีกตั้งมากมาย แต่กว่าเราจะทำใจได้ก็เป็นปี มันทำให้เราเข็ดหลาบกับความรัก ไม่กล้ามอบความรู้สึกให้ใครอีก ถึงมีจะมีใครผ่านเข้ามา เราก็คิดว่าเดี๋ยวเค้าก็ออกไป ใครจะมาจริงจังกับเรา แล้วเราก็ยังไม่พร้อมจะจริงจังกับใครด้วย เราไม่พร้อมเจ็บ เราไม่ชอบตัวเองตอนเศร้า เราไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้นอีกแล้ว มันทำให้เราไม่กล้าที่จะเสี่ยงในความสัมพันธ์ไหน ๆ ถ้าเรารู้สึกว่าเราเริ่มให้ใจใครมากไป เราจะถอยตัวออกมา ทั้ง ๆ ที่มันก็อาจจะเวิร์คก็ได้ใครจะไปรู้ แต่ก็นั่นแหละ เราก็ต้องเซฟตัวเองไว้ก่อน

จนถึงตอนนี้เราก็ไม่รู้หรอกว่าเราจะพร้อมเปิดใจให้ใครซักคนตอนไหน ก็ได้แต่หวังว่าเราคงจะมีโชคซักเพียงน้อยให้พบกับคนที่ทำให้เราแน่ใจว่าเค้าจะไม่ทำร้ายเราเข้าซักวัน พร้อมที่จะเรียนรู้ เข้าใจ และก้าวเดินไปด้วยกัน :D

ขอบคุณที่ฟังเราพล่ามอะไรก็ไม่รู้

ไว้เจอกันโอกาสหน้า <3

ชาช่า