เพิ่งมีโอกาสได้รู้จักหนังสือเล่มนี้ (The Monster Piece) หลังจากอ่านคำนำเสร็จดูวันที่เสร็จ พบว่าตัวเองเจอช้าไปหนึ่งปีถ้วน(ในงานสัปดาห์หนังสือเช่นกัน เมื่อต้นปี59) อารัมภบทสักนิดนึงว่าเป็นเรื่องแรกของ(พี่)คนเขียนที่ได้อ่าน ไม่รู้ว่าสีมชมพูบนปกนั่นผลักไสหรือดึงดูดให้ซื้อกันแน่(กระโดดเข้าใส่) ความคิดแรกที่แวบมาคืออยากอ่านหนังสือสักเล่มที่ทำให้จินตนาการวิ่งไปไกลโพ้น หันมองไปทั่ว หยิบเล่นโน่นเล่มนี้มาดูสุดท้ายถึงได้ปีศาจเหล่านี้มาครอบครอง และแน่นอนไม่ทำให้ผิดหวัง พาจินตนาการหลุดกาแล็คซี่ไปเลย เย่

เป็น 12 เรื่องสั้นที่ต้องเตรียมพร้อมเผชิญกับเรื่องถัดมา เขาบอกว่าตัวหนังสือมีเสน่ห์ของมัน หนังสือเล่มนี้ก็เช่นกัน

ครบรสถึงอารมณ์ ตอนอ่านเลยมีอารมณ์ร่วมไปกับตัวละครอย่างประหลาด น่าอัศจรรย์ที่ทำให้ผูกพันธ์กับเหล่าปีศาจได้ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ เป็นอีกเล่มที่อ่านแล้วต้องตัดใจให้วาง ไม่งั้นจะไม่ได้กินข้าว ตอนแรก ๆ วางได้สบาย ตอนหลังต้องหยิบติดมือไว้(เพราะความคิดถึงมันห้ามไม่ไหว) รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่อ่านได้ไม่มีวันจบ มีปีศาจวิ่งอยู่ในหัวตลอดเวลา ไม่หายไปใหน ความจริงไม่ได้รู้เรื่องการเขียนอะไรมากนัก แต่การเลือกโยงแบบนี้เท่ไม่หยอกเลย เดาเล่นๆ ว่าตอนหน้าจะเป็นใคร สนุก

มีหลายท่อนที่ตกหลุมรักปีศาจเหล่านั้น เหมือนปีศาจในใจเรา

ถ้าพิมพ์เยอะกว่านี้จะกลายเป็นการสปอยล์ไหมคะ ... (นกบิน)

ปีศาจหลากอารมณ์หลายนิสัยก็เหมือนมนุษย์เรา แทบไม่ต่างกัน ปีศาจบางตัวร้ายอย่างน่ากลัว บางตัวอบอุ่นเหมือนเตาผิง บางตัวตกหลุมรัก บางตัวหลบซ่อน ทั้งหมดทั้งมวลก็ไม่ต่างจากเรา(หรืออาจอยู่ในตัวเรา) ปีศาจตัวที่ 13 ขอบอกว่าร้ายกาจ!

เอาเป็นว่าชอบค่ะ ชอบตัวละคร ความสัมพันธ์ หลายๆจุดหลายประเด็นที่แฝงไว้ในเรื่อง การเล่าเรื่องที่ขยายให้เห็นกว้างไปเรื่อยๆ ลูกเล่นการเขียนที่ใส่เข้ามา จุดเซอร์ไพรส์ที่มีให้ได้เห็นตลอด ตอนอ่านจบรู้สึกไฟลุกโชน อยากจะปล่อย วิ่งไล่จับปีศาจดูบ้าง

ปล.ความจริงคืออยากพิมพ์โม้เล่าความรู้สึกกับพี่คนเขียน(สถาปนาตัวเองเป็นน้องไปแล้วเรียบร้อย) แต่เห็น IG เปลี่ยนชื่อเลยไม่แน่ใจว่าอีเมล์จะเปลี่ยนด้วยไหม มีหมีมาให้รีวิวพอดี เลยอด เอ๊ย เลยได้โม้เลย บู้ย่า! (ไว้จะไปเสาะหาเล่มอื่นมาอ่านอีก)

หมีหิวง่า สล็อธ(ลากล็อธค้างยาวไปสามวิ) หมีอยากกินแซลม่อน #inbearview #เล่มนี้หมีรีวิว

เราเมนต์แล้วนะ