ตอนเรียนมหาลัยสองปีแรก เราอยู่ในหอเอเชี่ยนเกมกับเพื่อนที่มาจากโรงเรียนเดียวกันสองคน

ตาลกับนุ่มเป็นเพื่อนที่เราโคตรไม่สนิทเลยตอนอยู่โรงเรียน

แต่ด้วยสถานการณ์บังคับให้เราต้องมาสนิทกันในทันที เพราะเรียนคณะเดียวกัน

และยังตัดสินใจอยู่หอห้องเดียวกัน ก็ไม่ได้ยากอะไรที่จะสนิทใจกับสองคนนี้

ความตลกคือเราจะเป็นคนพูดมากที่สุด 

และมักจะพูดเพ้อถึงผู้ชายที่ชอบจนหลับไปแทบทุกคืน

พร้อมคีย์เวิร์ดที่ต้องมีคือ “เค้าชอบกูแน่ๆ”

และบางครั้งก็เล่นบทดราม่า อกหัก ร้องไห้ ไม่คุยกับเพื่อน

เพราะงอนที่เพื่อนรู้ว่าผู้ชายไปกับคนอื่นแต่ไม่ยอมบอกกลัวเราเสียใจ

จนมาช่วงหลังๆ ที่ในห้องความจุสามคน มีเพื่อนอีกสามคนมานอนด้วยแทบจะทุกคืน

ฝ้าย กิ๊ฟ อุ้ย จะมานั่งเล่นจนได้หลับไปด้วยกันหกคน เป็นอย่างนั้นจนจบปีสอง

ก็ต้องแยกย้าย เพราะมหาลัยจะวนให้น้องปีหนึ่งได้มาอยู่หอข้างในแทน

เราที่ยังตัดสินใจจะอยู่หอต่อก็เลยต้องหาหอใหม่ ซึ่งก็เสี่ยงดวงจองหอใหม่

ที่มหาลัยสร้างเองยังไม่เสร็จดี มีรูมเมทคืออุ้ย

ให้นึกตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่าจะบอกได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทมากไหม

แต่ตอนนั้นเราก็แชร์เรื่องส่วนตัวกับเพื่อนสนิทหลายคนรวมอุ้ยด้วย

หอใหม่เป็นหอที่ยังสร้างไม่เสร็จ รู้สึกเหมือนอาศัยอยู่ในไซด์ก่อสร้างดีๆ

กำแพงที่บางยิ่งกว่าฉากละครเวที ใครด่ากันก็ได้ยินหมด

มันอาจจะไม่ใช่ปีแรกที่ได้อยู่กับอุ้ย แต่มันเป็นปีแรกที่เราอยู่ด้วยกันสองคน

อุ้ยเป็นคนที่คล้ายเราอย่างหนึ่งคือสามารถวางทุกอย่างเอาไว้ในที่ของมันได้

แต่หนักกว่าคืออุ้ยสามารถวางมันเอาไว้อย่างนั้นได้ตลอดไป

ไม่ว่าจะเป็นของใช้ เสื้อผ้า เครื่องสำอาง หนังสือเรียน รองเท้า หรือว่าอาหาร

และเป็นคนที่หลับเหมือนกับว่าเกิดมาเพื่อทำสิ่งนี้จริงๆ

สามารถไปได้สายจนถึงวินาทีสุดท้ายกับทุกกิจกรรม

โชคดีมากที่บางครั้งห้องเราจะมีเพื่อนอีกคนมาจอยด้วยเป็นครั้งคราว

กิ๊ฟต่างจากอุ้ยแบบสุดทาง กิ๊ฟชอบจัดห้องและทำความสะอาดมาก

สามารถปล่อยกิ๊ฟไว้ในห้องหนึ่งวันเต็มแล้วเราจะเหมือนได้ห้องใหม่เลย

แต่เราก็อยู่หอนี้ได้ไม่นาน ปีสี่ก็ไปกลับบ้านแล้ว เหลือแค่เทอมเดียว

เรียนไม่กี่ตัว ชีวิตเด็กหอยาวนานเกือบ 10 ปีในชีวิตก็จบลง

(ตอนมัธยมเราอยู่โรงเรียนประจำ)

ระหว่างเขียนเรื่องนี้อยู่ก็คิดถึงตอนนั้นขึ้นมาเหมือนกัน มันบ้ามันบอ

มันแปลกใหม่ไปหมด เพื่อนแต่ละคนก็มีชีวิตคนละแบบ พวกเราอยู่ด้วยกันได้ยังไงก็ไม่รู้

และเราเชื่อเลยว่าเพื่อนทุกคนคงอดทนกับเรามามาก

ความเยอะ ความดราม่า ความเอาแต่ใจ และคิดว่าโลกหมุนรอบตัวเอง

เราโคตรเป็นคนโตคดี ที่เพื่อนยับคบอยู่จนถึงทุกวันนี้ แม้ไม่ได้เจอกันเลย

แต่ก็ยังไม่บล็อกกันไป ขอบใจหวะมึง