01

.

.

.

“ สุดท้ายเราก็ต้องกลับไป.. รู้ใช่ไหมแจมิน ”  ประโยคคำถามที่ปราศจากคำอธิบายอื่นใดถูกนำมาใช้แทนคำทักทายในยามเช้า คำทักทายที่มาพร้อมกับเส้นแสงสีส้มที่ชุบย้อมผนังสีขาวของห้องนอนจนกลายเป็นสีเดียวกัน

 “ รู้ ” ความเงียบเพียงชั่วอึดใจเกิดขึ้นระหว่างคนสองคนภายหลังคำถามนั้น ก่อนที่มันจะสลายหายไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าตอนที่มันเกิดขึ้นด้วยคำตอบสั้นๆจากเจ้าของชื่อ ‘ แจมิน’

‘รู้ ’  แม้จะเป็นเพียงคำสั้นๆ แต่ก็ดูจะเป็นคำตอบที่ครอบคลุมเพียงพอสำหรับคนถาม ไม่มีคำถามใดเพิ่มอีกหลังจากนั้น บทสนทนาเริ่มต้นขึ้นและจบลงไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นระหว่างเขาทั้งสองก็ไม่มีใครที่คิดอยากจะขยับลุกจากเตียงไปไหน

“ พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว ”  เส้นแสงสีส้มขยับคล้อยไปตามเวลาอย่างช้าๆ อาบไล้จากผนังเรียบไล่เรื่อยมาจนถึงแผ่นหลังเปล่าเปลือยของชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำขลับ และ ชื่อสะดุดหู ‘ ลีเจโน่ ’เจ้าของเสียงทุ้มที่เป็นฝ่ายเริ่มต้นบทสนทนาอีกครั้ง

“ ยังไม่อยากกลับไปเลย ”

“ เหมือนกัน ”  เจโน่ ยังคงนอนหลับตาพูดอยู่อย่างนั้นในตำแหน่งเดิมแม้จะโดนไออุ่นยามเช้ารุกไล่เข้ามาทักทาย แต่เขาก็ยังคงอาศัยท้องน้อยของใครอีกคนแทนหมอนหนุนนอนอย่างที่ชอบทำเป็นประจำอยู่เหมือนเดิมโดยไม่คิดจะขยับไปไหน หลับตาอยู่นิ่งๆต่อไปแบบนั้น โดยหันหน้าเสี้ยวหนึ่งไปหาหมอนหนุนสุดพิเศษที่ตัวเองหนุนอยู่ และ ปล่อยให้ดวงตาของอีกคนจับจ้องใบหน้ายามหลับของเขาอย่างที่รู้ว่าอีกฝ่ายชอบทำ

สำหรับลีเจโน่.. ขอแค่ได้สัมผัส แม้เพียงสักตารางนิ้วของร่างกายที่ได้แนบชิดนาแจมินเขาก็อุ่นใจ

และ อันที่จริงแล้วสำหรับแจมินเอง ก็คงไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่.. 

ไออุ่นที่สัมผัสได้ผ่านความเปลือยเปล่าของร่างกายตอกย้ำให้แจมินรู้ว่าเขาทั้งคู่ยังคงอยู่ด้วยกัน 

และ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวินาทีนี้ ตอนนี้ คือเรื่องจริง

พวกเขายังคงอยู่ด้วยกัน..

“ เจโน่ ” เสียงเรียกแค่เพียงเบาๆ ก็สามารถดึงความสนใจจากเจ้าของชื่อให้ลืมตาขึ้นมาสบตาเขาได้แล้ว

“ ครับ? ” ดวงตาที่มักจะเต็มไปด้วยรอยยิ้มของลีเจโน่ถูกปอยผมสีดำที่ยาวขึ้นกว่าทุกครั้งที่ได้พบกันบดบังไปเสียครึ่งค่อน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังคงเป็นสายตาที่มองมาที่เขาแต่เพียงคนเดียว สายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย สายตาที่เขาไม่มีวันหาได้จากการมองเข้าไปในดวงตาของใครอื่น 

“ จากนี้เราสองคนจะเป็นยังไง ” แจมินเอ่ยถามในยามที่ใบหน้าของใครอีกคนเคลื่อนเข้ามาใกล้ ใกล้ และใกล้ขึ้นเรื่อยๆจนเขาต้องหลบสายตา

“ ทำในสิ่งที่เราต้องทำ ”  เจโน่ตอบออกไป ใช้ฝ่ามือหนาทั้งสองประคองใบหน้าของคนตรงหน้าให้กลับมาสบสายตากับเขาอีกครั้ง 

“ ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำได้..”  

“ แต่คุณต้องทำ ”  

“ แล้วถ้าฉันทำไม่ได้ ”  

“ ผมรู้ว่าคุณทำได้ ”  

“ คุณต้องทำ แจมิน  ” 

“ คุณคนเดียวเท่านั้น ”  

และนั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่เส้นแสงสีส้ม แสงแรกของยามเช้าที่ลอดเข้ามาทางช่องว่างเล็กๆระหว่างคนสองคนจะหายลับไป พร้อมๆกับการมีอยู่ของช่องว่างเล็กๆนั้น 

สัมผัสหนักแน่นที่ริมฝีปาก.. สัมผัสที่แสนคุ้นเคย

น่าเสียดายที่มันคงเป็นครั้งสุดท้าย

นาแจมิน อยากหยุดช่วงเวลานี้เอาไว้เสียเหลือเกิน..

และ เขาคิดว่าเจโน่เอง ก็คงต้องการเช่นเดียวกัน

แต่ถึงจะต้องการแค่ไหน ขอร้องอ้อนวอนเพียงใด คำขอในครั้งนี้ก็คงไม่มีวันเป็นจริง

สุดท้ายแล้วเขาทั้งสองก็ต้องกลับไป

กลับไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริง

และ ลงมือทำในสิ่งที่ต้องทำเสียที..

#WNOMIN