#เรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นจริง #เฮ้ยเศร้าทำไมอะเรา
ภาพปก: Jack Potter ,pinterest

1

 

ฉันเชื่อเรื่องการอยู่กับที่
มากกว่าทฤษฎีการออกตามหา
ตัวหนังสือบนโลกออนไลน์บอกไว้ว่า
ความรักจะตามหาเรา 
บ้างก็ว่าเราต้องออกเดินทางตามหาความรัก

ฉันเลือกที่จะอยู่กับที่เพราะดูทิศไม่เป็น
กอปรกับสัญชาตญาณการสุ่มเดา
ก็เป็นไปในทางล้มเหลวเสียส่วนใหญ่
ฉันกลัวว่าถ้าหากเดินไปทางซ้าย
แต่เธอมาจากทางทางขวา
เราอาจจะไม่ได้พบกัน

ฉันส่งภาพอวยพรไปในโอกาสพิเศษ
เธอส่งสติกเกอร์ขยับได้คืนมา
แค่นั้นเวลาทั้งคืนของฉัน
ควรค่าแค่สติกเกอร์ขยับได้

การพูดคุยกันครั้งล่าสุด
เธอถามฉันว่าทำไมฉันไม่โทรหา
เธอเห็นภาพที่ฉันส่งไปแล้ว 
แต่อยากได้ยินเสียงมากกว่า
แต่ทว่าฉันกลับไม่ได้โทรไป 
เธอหัวเราะ 
ฉันถามว่าทำไมเธอไม่โทรมา
เธอก็ว่าทำไมไม่เป็นฉันที่โทรไป
ฉันไม่รู้ว่าเธอยุ่งช่วงไหน
เพราะเธอเคยโทรมาแค่ตอนกลางคืน
บ่อยครั้งฉันน้อยใจ
ฉันเคยเห็นเธอพูดคุยกับคนปลายสายอย่างอารมณ์ดี
แต่ไม่เคยเป็นฉัน
ที่ได้รับโทรศัพท์จากเธอในตอนกลางวัน

เธอบอกว่าเธอว่างตลอดที่จะรับสาย
เธออยากให้เป็นฉันที่โทรไปหาก่อนบ้าง
ฉันฝืนหัวเราะ

ฉันมักระแวงในตัวเธอ
ฉันตั้งคำถามกับเธอเสมอ
ฉันไม่ไว้ใจความสัมพันธ์ของเรา
เพราะฉันรู้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
สถานะของเราจะไม่เปลี่ยนแปลง
และเพราะอย่างนั้นฉันจึงไม่ไว้ใจเธอ

ฉันรู้เรื่องของเธอน้อยมาก
พอๆกับที่พยายามปิดบังเรื่องของตัวเองไม่ให้เธอรู้มากเกินจำเป็น
แต่ทุกครั้งในความทุกข์ ในวันที่ต้องเลือก
ความเห็นของเธอคือสิ่งเดียวที่ฉันยึดเหนี่ยวและเชื่อใจทั้งที่ไม่เคยจะไว้ใจเธอ

เธอบอกจะไม่ตอบข้อความของฉัน
เพื่อรอให้ฉันเล่าให้ฟังอีกครั้ง
ในวันที่เราจะพบกัน

เธอเป็นคนสุดท้ายที่ฉันอยากจะใช้เวลาอยู่ด้วย
และเป็นคนสุดท้ายที่ฉันอยากจะให้หายไปจากโลกนี้ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเรื่องสมมติ
ถ้าหากเรื่องนี้เกิดขึ้นจริง
ไม่แน่ว่าฉันอาจมีความสุข

ไม่แน่ว่าถ้าทั้งหมดเป็นเรื่องสมมติ
ฉันอาจจะดีใจที่น้ำตาไม่ได้ไหลออกมาจริงๆ