มันงดงามในความรู้สึกมากเลยนะ สำหรับเรา...
คือตัวอนิเมะอาจจะไม่ได้ให้ความรู้สึกสุดๆด้านใดด้านหนึ่งที่ชัดเจน 
แต่กลับให้อะไรบางอย่างที่ยังอบอวลอยู่ในใจ 
เศษเสี้ยวของอะไรบางอย่างนี่แหละ ที่เราว่ามันเป็นเสน่ห์  

หนังเล่าถึงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ “โฮตารุ” ที่แอบไปเล่นในป่าซึ่งชาวบ้านเชื่อกันว่ามีภูติผีวิญญาณอยู่แล้วหาทางออกไม่ได้ เดือดร้อนถึง “กิง” ภูติหนุ่มที่ใส่หน้ากากปิดบังใบหน้าไว้ตลอดต้องพาออกมา แต่มีข้อแม้ว่า กิงไม่สามารถถูกมนุษย์สัมผัสตัวได้ ไม่อย่างนั้นแล้ว กิงจะต้องดับสูญไป

มันมีอยู่ฉากหนึ่งที่กระทบใจเรามาก 
ตอนที่โฮตารุอายุประมาณ 9 ขวบ แล้วเล่นปีนต้นไม้อยู่ เธอถามกิงว่า 
“ถ้าอยู่กับฉัน ถอดหน้ากากออกบ้าง ได้หรือเปล่า?”
ทันใดนั้นกิ่งไม้เกิดหักลงมา กิงรีบวิ่งเข้ามาช่วย พร้อมยื่นมือออกเตรียมจะรับโฮตารุเอาไว้ 
โฮตารุเบิกตากว้าง ร่างของเด็กน้อยเกือบสัมผัสกับนิ้วมือของเขาแล้ว
มันเฉียดไปนิดเดียว ก่อนจะตกลงบนพุ่มไม้ใกล้ๆที่ช่วยรองรับเธอไว้

โฮตารุ ยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะพูดว่า “สัญญานะกิง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ห้ามโดนตัวฉันเด็ดขาด”
แล้วเธอก็ร้องไห้ออกมาเสียงดังลั่นป่า อาจจะเป็นเพราะตกใจ เสียขวัญ หรือแม้กระทั่ง...โล่งใจ
ถึงตัวเองจะบาดเจ็บก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ากิงหายไป... ไม่เอาดีกว่า

ในขณะที่กิงเห็นโฮตารุนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น ร้องหนักมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 
แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากยื่นมือค้างไว้บนอากาศ
เห็นสิ่งสำคัญก็ไม่อาจปกป้องได้ แม้จะยื่นออกไปสัมผัส ไปลูบหัว ก็ยังทำไม่ได้เลย 
ในใจตอนนั้นของกิงจะเศร้าขนาดไหนกันนะ 

นี่แหละที่เราว่ามันเสน่ห์ของอนิเมะ หรือหนังญี่ปุ่น 
มันเป็นจังหวะสั้นๆที่ถูกหยุดไว้ ไม่มีบทพูด มีแต่สัญลักษณ์ที่ทำให้เราได้ทำความเข้าใจและดิ่งไปกับกับความรู้สึกของตัวละคร

ลิงค์ข้างล่างนี้คือเพลงประกอบนะ จริงๆได้ฟังเพลงก่อนแล้วรู้สึกว่าเพราะมาก เลยไปตามหาอนิเมะมาดู แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆด้วย