รีวิวเว้ย (1993) มนุษย์เราจดจำผู้ที่จากไปผ่านการผสมผสานระหว่างวัตถุที่จับต้องได้และความรู้สึกทางใจ เริ่มตั้งแต่การเก็บรักษาหลักฐานการมีอยู่ผ่านภาพถ่ายและข้าวของเครื่องใช้ ไปจนถึงการส่งต่อเรื่องราวผ่านบทสนทนาและพิธีกรรมเพื่อรักษาสายใยความผูกพัน แต่สิ่งที่ลึกซึ้งที่สุดคือการจดจำผ่าน "ตัวตนของเราเอง" ที่รับเอาคำสอน นิสัย หรือแม้แต่ลักษณะทางพันธุกรรมของผู้ที่จากไปมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต การระลึกถึงจึงไม่ใช่เพียงการคิดถึงอดีต แต่คือการยอมให้ตัวตนของผู้จากไปว่ายังคงดำเนินต่อไปผ่านการกระทำและลมหายใจของผู้ที่ยังอยู่ ตราบเท่าที่ผู้จากไปยังไม่ถูกลืมเลือนไปจากความทรงจำ