รีวิวเว้ย (1831) "ครั้งหนึ่งจวงจื่อฝันไปว่าตนเป็นผีเสื้อ ขยับกระพือปีกบินไปรอบ ๆ อย่างสุขสำราญใจ เริงเล่นไปตามใจปรารถนา มันหารู้ไม่ว่ามันคือจวงจื่อ พลันเมื่อตื่นขึ้นและพบว่าตัวเองเป็นจวงจื่ออย่างแน่แท้ แต่เขากลับไม่แน่ใจว่าเป็นจวงจื่อที่ฝันไปว่าตัวเองเป็นผีเสื้อ หรือว่าเป็นผีเสื้อที่ฝันเป็นจวงจื่อกันแน่ ระหว่างจวงจื่อและผีเสื้อ จะต้องมีความแตกต่างบางอย่าง นี่เรียกว่าการแปรเปลี่ยนของสรรพสิ่ง" (จวงจื่อ: บทที่ 2 สรรพสิ่งคือหนึ่งเดียว) ข้อความท่อนดังกล่าวที่ตัดเอามาจากคัมภีร์จวงจื่อ ฉบับสมบูรณ์ เป็นหนึ่งในหนังสือที่เราเคยใช้เรียนในวิชาปรัชญาการเมืองเบื้อต้นที่คณะรัฐศาสตร์ ธรรมศาสตร์ และเป็นหนึ่งในชุดหนังสือประกอบการเรียนที่ยากที่สุดเท่าที่เราเคยอ่านมา (ความรู้สึกในตอนที่เรียน) เพราะเราไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อยว่าความหมายของข้อความต่าง ๆ ที่ปรากฏในหนังสือจวงจื่อ ฉบับสมบูรณ์, หลุนอีว์ ขงจื่อสนทนา และวิถีแห่งเต๋า ทั้ง 3 เล่มนี้เกี่ยวข้องกับวิชาที่เรียนอย่างไร เพราะตัวบทในหนังสือทั้ง 3 เล่มดูจะไม่เหมือนกับตัวบทของหนังสือเล่มอื่น ๆ ที่เคยเรียนผ่านมาในวิชาก่อนหน้า เพราะแทบทุกข้อความ ทุกตัวอักษรของหนังสือทั้ง 3 เล่ม เราในฐานะของผู้อ่านและผู้เรียน ต้องตีความ ทำความเข้าใจ ค่อยขบคิดไปกับข้อความแต่ละคำ แต่ละประโยค รวมถึงการอ่านข้อความเดียวกันโดยคนแต่ละคนก็อาจเข้าใจหรือตีความข้อความนั้น ๆ ได้แตกต่างกันออกไป นั่นทำให้การเรียนวิชาปรัชญาการเมืองในตอนนั้นมันเป็นเหมือนการบำเพ็ญบุญบารมีอะไรสักอย่าง แต่ก็น่าแปลกที่หนังสือ จวงจื่อ ฉบับสมบูรณ์, หลุนอีว์ ขงจื่อสนทนา และวิถีแห่งเต๋า ทั้ง 3 เล่มนี้เป็นหนังสือที่ถูกหยิบมาอ่านซ้ำอยู่บ่อยครั้งนับตั้งแต่เรียนจบและเป็นหนังสือในวิชาเรียนที่เราเปิดอ่านมันมากกว่าเล่มอื่นที่ใช้เรียนมา ความน่าสนุกของหนังสือทั้ง 3 เล่มในการเปิดเพื่อ "อ่านใหม่" ในแต่ละครั้ง ข้อความ ประโยค และคำต่าง ๆ ในหนังสือในทุกครั้งที่เปิดอ่าน ตัวเราจะรับรู้เนื้อความของมันต่างออกไปจากครั้งก่อนที่เปิดเสมอ บางครั้งรับรู้เปลี่ยนไปจากครั้งก่อนอย่างมาก หรือบางครั้งอาจจะเปลี่ยนเพียงเล็กน้อย แต่ทุกครั้งที่กลับมาอ่านใหม่ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะรับรู้มันเหมือนที่อ่านไปครั้งก่อนหน้า