รีวิวเว้ย (1627) หลายวันมานี้เห็นหลายคนตั้งคำถามต่อเรื่องของการรับมือและ "การจัดการภัยพิบัติ" ที่เกิดขึ้นต่อ ๆ กันในหลายพื้นที่ทั้งเหตุน้ำท่วม ดินถล่ม (ไหนปลายปีจะมีเรื่องของหมอกควันซ้อนเข้ามาอีก) แต่การรับมือและการจัดการกับปัญหาภัยพิบัติของรัฐดูจะไม่เป็นท่า คงจะดีไม่น้อยหากประชาชนทั่วไป ผู้ปฏิบัติงาน ชาวบ้านในพื้นที่เสี่ยงภัย มีโอกาสในการเรียนรู้ ทำความเข้าใจ และฝึกฝนตัวเองอยู่เสมอ พวกเขาจะสามารถรับมือหรือ "บรรเทาความรุนแรง" ในการเผชิญภัยเหล่านั้นลงได้ และสามารถเอาตัวรอดได้เพื่อรอให้ความช่วงเหลือมาถึง เพราะเมื่อภัยมา พวกเขา (คนในพื้นที่) คือด่านแรกที่ต้องเผชิญภัย และลดความรุนแรงของมันให้ได้ในเบื้อต้น ภัยพิบัติหลายภัยที่เกิดขึ้นหากจัดการควบคุมได้แต่ต้น มันจะไม่ขยายตัวกระทั่งกลายเป็น "หายนะภัย" ที่ไม่อาจควบคุม และถ้าคนหน้างานหรือผู้เผชิญภัยกลุ่มแรก รับมือมันได้อย่างเข้าใจ "ความบิดเบี้ยวของวิกฤติ" จะถูกผ่อนให้เบา และบรรเทาลงได้ในท้ายที่สุด ด้วยคนหน้างาน ประสบการณ์ และการจัดการที่เป็นระบบ ภายใต้การเรียนรู้ ฝึกฝน และไม่ฟืนหากทำไม่ไหวก็ถอยมาตั้งรับ และกระจายอำนาจให้กับผู้เชี่ยวชาญในประเด็นของใครของมันเป็นคนลงมือทำ และถอดบทเรียน (ซึ่งรัฐไทยดูจะเน้นถอดบทเรียนมากกว่าจะเอาบทเรียนเหล่านั้นไปเรียนรู้) อย่างเป็นระบบหลังวิกฤติผ่านพ้น อีกทั้งนำเอาบทเรียนเหล่านั้นมาเป็นฐานของการเรียนรู้ ฝึกฝน และเตรียมการในการรับมือในวิกฤติที่อาจเกิดขึ้นในภายหน้า เหมือนข้อความตอนหนึ่งในหนังสือเล่มนี้ที่เขียนย้ำเตือนเอาไว้ว่า "วิกฤติอนุญาตให้เราผิดพลาดได้ แต่ต้องไม่ผิดพลาดในวิกฤติแบบเดิม" (ซึ่งเรื่องของอุทกภัยดูจะเป็นสิ่งที่รัฐไทยชอบผิดซ้ำผิดซาก)