คืนนี้ก็เป็นอีกคืนของไม่รู้กี่คืนนะ ที่เพิ่งรู้ตัวว่าเรานั้นคือคนที่ถังแตกมาได้เกือบ 3 เดือน โคตรเข้าใจหัวอกคนที่ถูกกดขี่ทางเศรษฐกิจ สังคมมาก ตัวเราเองก็ไม่ได้ชนชั้นกลางอะไรมาก ค่อนไปทางรากหญ้าที่ไม่ได้เจียมตัวว่าตัวเองมาเรียนนี่มีแรงเสียดทานสูงมากๆ ปริมาณเงินมันผันกับความเป็นจริง
เราจะเอาไงดี ? คือตอนก่อนเข้ามหาลัยนี่ก็หลอกตัวเองว่าคงจะรอดแหละใน 4 ปี 4 ปีสำหรับคนที่สิ้นเนื้อประดาตัวอย่างเรามันยาวนานมากกว่าจะผ่านมันไปได้ คนที่บ้านเองไม่น่าจะส่งไหว ถึงขั้นบอกเราว่าควรลาออกเพราะการเรียนหนังสือของเราคือการกัดกร่อนเงินของเขา อืมม ก็คงจะจริง เราก็ไม่เถียงนะ โคตรไม่แฟร์เลย คนพูดนี่เรียนจบแล้ว มีเงินเดือนแล้ว แต่เรานี่เหลืออีกตั้ง 2 ปีที่เป็นเวรกรรมที่ต้องชดใช้ สารภาพว่าเรายังไม่อยากออกจากมหาลัย เพราะอยากจะเกาะคำว่าเรียนให้จบ อยากเอาไว้หากินต่อ พยายามออมเงิน+หา
ไม่พอเลยว่ะ 5555
2 ปี นั้นหมายความว่ามันคือเวลา 4 เทอม ที่เราต้องมานั่งคิดว่าทำไงกูจะหาค่าเทอมทันวะ
ความคิดนึงขึ้นมาในหัว ลาออกดีไหม
ถ้าการเรียนมันเป็นปัญหาขนาดนี้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in