ได้เห็นครั้งแรกแอบขมวดคิ้วเล็กๆ ทำไมคนเขียนถึงใช้คำว่า "แค่" สี่พันสัปดาห์ ??

มันก็เยอะมากแล้วไม่ใช่หรอ ตั้งสี่พันสัปดาห์ จะลืมตาตื่นไปโรงเรียนเจ็ดโมงเช้า รอแม่มารับสี่โมงเย็นยังรู้สึกนานเลย

กว่าจะผ่านจันอังคารพุธไปถึงวันศุกร์

กว่าจะรอเช้าวันเสาร์เพื่อตื่นมาแย่งรีโมทกับคนในบ้าน 

..มันนาน

ตอนเด็กชีวิตมีเรื่องให้รอเต็มไปหมด รอไปโรงเรียน รอพักกลางวัน รอเล่นกับเพื่อน รอปั่นจักรยาน รอดูละคร รอ รอ รอ.. 

ถ้าต้องรอทั้ง 4,000 สัปดาห์ โอ้โห นานมาก

แต่จู่ๆจากรอก็กลายเป็นรีบ รีบนอน รีบตื่น รีบเดินทาง รีบอ่านหนังสือ รีบหางาน 

รู้ตัวอีกทีชีวิตก็ผ่านไปแล้ว 1,200 สัปดาห์

จะเป็น 1 ใน 3 อยู่แล้ว เพิ่งได้หยุดดูตัวเอง

เพิ่งจะเกิดคำถามแล้วอยากหาคำตอบตอน 25 ขวบปลายๆ

อ่านเล่มไหนเจอเล่มนั้น หนังสือพัฒนาตัวเองแทบทุกเล่มเขียนตรงกันว่าวัย 25-30 นี่แหละ

มนุษย์มักค้นหาความหมายของชีวิต เป็นวัยแห่งความสับสนอยากค้นหาตัวเอง

เออ ใช่

คงเพราะเป็นช่วงอายุที่เพิ่งได้หยุดพักหลังจากวิ่งบนลู่ที่มีคนคอยชี้มานาน

จู่ๆก็เจอทางแยกที่ต้องตัดสินใจ บางคนตัดสินใจเดินไปทางใดทางหนึ่งแล้วด้วยซ้ำ

ยิ่งไม่เคยใส่ใจทางในอดีตเท่าไหร่ การตัดสินใจเลือกทางแยกตรงหน้าก็ดูจะยากขึ้นเท่านั้น

กดดันมากก็คิดมาก คิดมากก็มีคำถามมาก

ยิ่งถามก็ยิ่งมีคำตอบมาก คำตอบหนึ่งก็โยงไปอีกคำถามหนึ่ง

ฉันในวัย 25 เหมือนไม่รู้จักตัวเองเลยสักนิด

อะไรที่เคยคิดว่าชอบก็ดูเหมือนจะไม่ชอบแล้ว

อะไรที่เคยทำได้ดีก็เหมือนโลกทั้งใบตะโกนใส่หน้าว่ายังไม่ดีพอ

บางทีรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังกัดกินตัวเองไปเรื่อยๆ

มีกำแพงใสกั้นตัวเองออกจากตัวเองและมันหนาขึ้นเรื่อยๆ

ยังคิดแต่ก็ยังไม่ได้คำตอบว่าจริงๆแล้วฉันในวัย 25 นี้คืออะไรกันแน่

กำลังไม่พอใจในตัวเองหรือพอใจในตัวเองจนไม่อยากไขว่คว้าอะไรเพิ่มแล้ว ?

กำลังคาดหวังกับตัวเองหรือสิ้นหวังในตัวเองไปแล้ว?

ไม่มีเป้าหมายหรือทำเป้าหมายสำเร็จไปหมดแล้ว?

ถ้าชีวิตนี้มี 4,000 สัปดาห์จริง ก็คงมีอีกแค่ 2,800 สัปดาห์เหลืออยู่ข้างหน้า

หวังอย่างยิ่งว่าจะเข้าใจและถนอมตัวเองไว้อย่างดีจนกว่าเวลาที่มีจะหมดไป