เราอะเป็นเด็กที่ใช้เวลาส่วนใหญ่เติบโตใน จ.นนทบุรี แต่เกิดในกรุงเทพ และได้ไปเรียนอยู่ จ.นครปฐมอยู่ช่วงหนึ่งในสมัยเรียนมัธยมต้น

วันนี้อยากมาเล่าเรื่องตอนช่วงที่เราเข้ามาเรียนปี 1 ที่วิทยาลัยแห่งหนึ่ง
เราเรียนเกี่ยวกับทางด้านวิทยาศาสตรสุขภาพนะ

ตอนแรกที่เราเข้ามา เราไม่ได้ตั้งใจที่จะเลือกเรียนสาขานี้ บวกกับพอมาเจอกับสถานที่เรียน ค่อยข้างอยู่ไกลจากสังคมเมือง และสิ่งอำนวยความสะดวกมากๆ ต่างจากที่ๆเราเคยมา ที่ๆเราเรียนแห่งนี้ นักศึกษาทุกคนต้องอยู่หอในเหมือนกันหมด สังคมก็เป็นสังคมเล็กๆ ทำอะไรผิดก็รู้กันหมดทั้งวิทยาลัย

เราจำได้ว่าก่อนเราเรียนจบ ม.6 ครูที่รร. เราคนนึงพูดว่า "เนี่ยเดี๋ยวพอขึ้นมหาลัยก็ไม่ได้มาเข้าแถวเคารพธงชาติแบบนี้อีกแล้วนะ" แต่พอมาเรียนที่นี่เท่านั้นแหละ รู้สึกอยากกลับไปแย้งคำพูดครูเลย ปีนี้เราอยู่ปี 4 และเราก็ได้เข้าแถวเคารพธงชาติมา ฃปีนี้ก็เป็นปีที่ 4 ของเราแล้ว 

มีจดชื่อคนมาสาย มาสายห้ามเกิน 1 ครั้ง ใครมาจะโดยจดชื่อ ส่งอ.ฝ่ายวินัยให้บำเพ็ญประโยชน์ 

หลังจากนั้นก็หักคะแนน 

แต่รู้ไหมว่าเด็กที่วิทยาลัยฯ นี้ส่วนใหญ่ก็น่ารักนะ แต่ถ้าเทียบกับการเรียนมหาลัยแล้วอะ กฎระเบียบค่อนข้างเยอะ อิสระก็น้อย ไปไหนก็ไม่ได้ เพราะอยู่ไกลจากห้างสรรพสินค้า ต้องเข้าหอก่อน 3 ทุ่ม ประมาณนี้

นั่นแหละ เรานอกประเด็นไปมาก

หลักๆก็คือ เราอะไม่อยากเรียนที่นี่เลย แต่ตอนปีนึงเราเครียดมาก เราไม่เคยเรียนมหาลัย แล้วเราก็กลัวการสอบมากๆ ปกติเราเป็นคนไม่ค่อยอ่านหนังสือนะ สมัยเรียนตอนม.ปลายก็อ่านตอนสอบบ้าง แต่ก็จะจริงจังในวิชายากๆ  แต่พอขึ้นมาเรียนปี 1เราก็กลัวการสอบ บวกกับโดนอ.กดดันด้วย เราก็อ่านหนังสือตอนช่วงสอบถึง ตี 2 ตี 3 แบบงงกับตัวเอง คือตอนนั้นก็คิดแค่ว่า ถ้ายังจำไม่ได้ก็ยังนอนไม่ได้อะ แล้วการเรียนมหาลัยคือ สมมติเรียนชีวม.ปลาย4-5-6 เรียนมาตั้ง 3 ปีใช่มะ แต่มหาลัยสามารถสอนจบได้ภายใน 1 เทอม นั่นแหละ คิดเอาแต่ก็ยังดีมันยังเป็นวิชาพื้นฐานอยู่ (นี่ก็คิดถ้ามันสอนจบได้ในเทอมเดียวทำไมต้องเสียเวลาไปเรียนตั้ง 3 ปี ก็ไม่รู้5555)  ตอนนั้นเพื่อนก็หลับกันละ แต่เรากลัวไม่ผ่าน แล้วเราก็เครียดมากๆ เพราะเราคิดว่าข้อสอบมหาลัยต้องยากมากแน่ๆเลย 

ความพยายามมันไม่เคยทำร้ายใคร

หลังจากประกาศคะแนนสอบ เราทำคะแนนได้ดีมาก แบบขึ้นมาติดอันดับ 1 ของห้องเลย

เราก็ตกใจตัวเองมาก ตอนนั้นเราได้เกรดเฉลี่ย 3.95 แบบทั้งชีวิตไม่เคยแตะเกรดสูงขนาดนี้เลย

เราก็ขอบคุณความพยายามครั้งนั้นจริงๆ รวมถึงแรงกดดันต่างๆด้วย

ถ้าถามถึงตอนนั้นเราก็ดีใจนะที่ได้มันมา เราก็รู้สึกึกคุ้มค่ากับสิ่งที่พยายาม รู้สึกว่าได้มาเป็นกำไรมากกว่าด้วย นั่นแหละ ความภูมิใจของฉันตอนปี 1