อีกไม่กี่เดือน อายุฉันก็จะเพิ่มขึ้นไปอีกหนึ่ง เรียกง่ายๆคือแก่ขึ้นอีกปี
ยี่สิบกว่าแล้วยังนั่งเสิร์ชหาข้อมูลหางานอยู่เลย ฉันมั่นใจว่าไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวที่กำลังอยู่ในสถาณการณ์แบบนี้ ...ว่ามั้ย
สำหรับฉันมันถือว่าเริ่มช้าแล้วล่ะ เรียนจบใหม่ร่างกายยังมีแรงพุ่งทะยานอยู่..แต่ตอนนี้กลับตรงข้ามซะงั้น
.....มันค่อยๆ มอด ลงเข้าไปทุกที
พยายามทำความเข้าใจกับตัวเองนะ ว่า "มึงอยากทำอะไร" สุดท้ายก็ไร้วี่แววเสียงตอบ สุดท้ายก็มานั่งทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า วนลูปอยู่อย่างนั้น
ระหว่างสิ่งที่เราชอบกับโอกาส มันควรเลือกแบบไหน ?
โอกาสที่คนยื่นให้ อนาคตมันมั่นคงแน่นอน ชีวิตแม่งต้องดีมาก แต่...
ทำไมใจพยายามปฏิเสธตลอดเวลา
....แม่งไม่ใช่ว่ะ
นอกจากเหตุผลที่ฉันมีคำตอบให้ตัวเองแล้ว มันต้องก็อปปี้และวางในคำถามของพ่อแม่เช่นกัน
"แล้วจะทำอะไร"
นั่นดิ ... ฉันไม่มีคำตอบว่ะ
ใครว่าฉันไม่มีคำตอบล่ะ ฉันเชื่อตัวเอง ว่าจะไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปแบบไร้ประโยชน์ ฉันเชื่อตัวเองแบบนี้ ทีี่สำคัญมันไม่สำเร็จเร็วๆนี้แน่นอน คิดงั้นนะ.
ความคิดนี้ฉันได้แค่เก็บไว้ในใจ เพราะลองอธิบายให้เขาเข้าใจ.....
สุดท้ายแล้วมันก็กลับขึ้นไปหาย่อหน้าแรกอีกครั้ง ความมั่นคงเดิมที่พวกเขาพยายามยื่นให้
สักวันฉันต้องทำให้เขาเข้าใจและภูมิใจให้ได้เลย
จบบันทึก.
ยัง!
ก่อนจะทำการบันทึกบทความนี้ฉันเหลือบไปเห็นบันทึกของบล็อกเกอร์ท่านนึง แม่งกินใจมาก
"มองหาเป้าหมายเล็กๆให้กับตัวเอง ไม่ต้องยิ่งใหญ่และสำคัญกับใคร"
เฮ้ยยยยยย
โอเคเลยในเมื่อตอนนี้ฉันไร้งานก็จริง แต่มึงอย่าทำให้ตัวเองไร้ค่า....แค่นั้น
จบ.
คุณไม่ได้เป็นอยู่คนเดียวแน่ๆค่า เรายืนยัน 5555
เชื่อว่าคุณจะได้เจอทางของคุณเร็วๆนี้นะคะ /ตบบ่าปุๆ