วันที่สามแล้ว
ตื่นเช้าขึ้นมาพร้อมอาการที่เริ่มเหนื่อยล้า และหน้าขาที่เริ่มตึงตุบๆ
ก็เมื่อวานเดินทั้งวันเลย นั่งอยู่แป๊บๆละก็ลุกไปเล่นต่อแล้ว
กลับมาถึงเกสท์เฮาส์ถึงรู้สึกถึงความขาชา
ตอนเช้าเริ่มมีการเอาขาตึงๆไปเอาน้ำอุ่นราดใส่
น้ำอุ่นในห้องพักก็ลำบากชีวิตเหลือเกิน
ปรับไปซ้ายก็เย็นเป็นน้ำในตู้เย็นเลย ปรับมาตรงกลางยังน้ำตู้เย็น เบี่ยงขวาไปนิดเดียวกลายเป็นน้ำร้อนแบบต้มขาสุก
เอายังไงกับเราอ่ะ ชีวิตเลยต้องปรับซ้ายปรับขวากับก็อกน้ำตลอดเวลา
แต่ที่ปลื้มคือห้องพักสะอาดมาก ผ้าขนหนูในห้องที่เตรียมให้ถึงแม้จะผืนเล็กแต่ก็ซักใหม่เอี่ยมเปลี่ยนให้ทุกวัน แชมพูบวกครีมนวดก็หอม สบู่ก็ใช้แล้วตัวนิ่ม
บวกๆลบๆกันไป

กลับมาที่ไปเที่ยวสิ
วันนี้มีแผนไปวัดพงอึนซา โคเอ็กซ์อควาเรียม แล้วก็ทงแดมุน
กินขนมปังปิ้งเสร็จก็ไปกันเลยค่ะ

ขึ้นรถไฟไปเหมือนเดิม แต่วันนี้ได้เห็นอะเมซิ่งโคเรียอีกแล้วค่ะ
เราก็รู้นะว่าปกติรถไฟใต้ดินคนมันแน่น 
แต่เพิ่งเห็นแน่นมากๆก็วันนี้
เรากำลังจะไปวัดพงอึนซา ยืนรอรถอยู่ที่สถานีไหนซักอันนึง
แล้วฝั่งตรงข้ามเป็นชานชาลาของรถไฟแบบด่วน เหมือนว่ารถไฟขบวนนั้นจะหยุดจอดสถานีที่สถานีน้อยกว่า


รถฝั่งเรายังไม่มา แต่เราได้ยินเสียงสัญญาณของรถอีกฝั่งนึง
หันไปพบกับคนเต็มคันรถ เต็มแบบยืนอัดกันเลย เห็นคนที่ยืนอยู่ในรถเอื้อมแขนมาดึงให้คนที่ยืนอยู่ริมนอกชิดประตูให้เข้ามาอยู่ในรถเพื่อให้ประตูปิดได้ พอประตูปิดได้เขาก็เอามือออก
เรากับน้องที่ยืนมองอยู่ทำหน้าแหยใส่กัน 
แล้วรถไฟขบวนนั้นก็พุ่งออกไปด้วยความเร็วที่เราคิดว่ามันเร็วกว่าปกติ
หรือเราอาจจะคิดไปเองว่ามันเร็วกว่าปกติก็ไม่รู้เหมือนกัน

เดินไปที่วัดพงอึนซา แดดแรงแบบแดดกรุงเทพนี่แหละ แต่ไม่ร้อนเลย
เพราะอากาศมันเย็น
เนี่ยแหละความดีของเมืองหนาว เป็นพี่ไทยเราคงหน้ามืดตั้งแต่เดินออกมาจากสถานีรถไฟ
จำได้ว่าเลือกวัดนี้เพราะใกล้โคเอ็กซ์ แล้วก็เห็นว่ามีเจ้าแม่กวนอิมองค์ใหญ่มากๆอยู่

เดินเข้าไปในวัดเหมือนทางวัดกำลังมีเทศกาลอะไรซักอย่างอยู่ เห็นโคมประดับสีสวยๆ 
บวกกับบทสวดของพระในวัดที่ดังกันตั้งแต่เช้าเลย

โคเอ็กซ์มอลล์เป็นห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ยักษ์ เดินไปหาทางเดินกลับไม่ถูก 
ตอนที่เดินหาของกิน จับแผนที่เดินวนไปวนมาจนงง หลุดไปนู่น โรงแรมที่เชื่อมออกจากห้างไป
เดินกลับเขินๆ แบบที่ไม่รู้ว่าจะเขินไปทำไม ไม่มีใครรู้กับเราหรอก

และด้วยความเน้นของกินของพวกเรา พอได้เวลาเฉียดๆเที่ยง เริ่มยืนดูแล้วว่ามีอะไรกินบ้างนะ
เรื่องกินเป็นเรื่องที่ต้องปรึกษากันอยู่สม่ำเสมอ
เห็นร้านจิมดัก (ถ้าเรียกแบบไทยๆคงเป็นไก่ตุ๋นซีอิ้ว) ในโปสเตอร์ร้านอาหาร ก็ทดไว้ในใจเป็นหนึ่งตัวเลือก เดินวนไปวนมา มาเจอร้านจิมดักที่ว่านั่น ยืนลังเลอยู่หน้าร้านซักพัก ก็มีคุณป้าก็เดินมาชวนให้เข้าไปกิน ถามเรื่องราคากับป้านิดหน่อย ป้าแอบทำหน้าปูเลี่ยนใส่ด้วยตอนเราพูดภาษาอังกฤษ แต่พอพูดเกาหลีงูๆปลาๆเท่านั้นแหละ หน้าป้าก็ดูดีขึ้นเลย

ป้าห้ามหวังกับหนูมากกว่านี้ หนูพูดได้นิดเดียวจริงๆค่ะ......



อาหารมาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง จับเข้าปากเลย
อาหารมาแบบนี้สองจาน ข้าวอีกสามถ้วย
ตอนแรกที่อาหารมาลงแอบคุยกันว่าจะพอมั้ยอ่ะ ไม่พอสั่งข้าวเพิ่มแล้วกัน
แต่กินไปๆ มันตึงมาก มันฝรั่งอร่อยจนเผลอซัดไปหลายชิ้น 
ตัวไก่ก็นุ่มดี แต่น้ำซอสกินมากๆเข้าก็เริ่มเค็ม ที่ชอบสุดคือวุ้นเส้น(?) มันหนึบๆเคี้ยวสนุกดีจังเลย

ท้ายๆจานเริ่มเกี่ยงกันแล้วว่าใครจะกิน มันอิ่ม 555555555

แต่คนเกาหลีโต๊ะข้างๆ พนักงานออฟฟิสผู้หญิงตัวเล็กๆมากันสองคน กินไก่จานเท่าเรากับข้าวอีกคนละถ้วย

เพื่อนเคยเล่าให้ฟังว่าคนเกาหลีกินเก่ง  แต่เราก็บอกไปว่าเราน่าจะกินเก่งกว่านะ
พอมาเห็นวันนี้แล้ว อืม.... เขากินเก่งกว่าจริงๆแหละ


อิ่มแล้ว ไปดูปลากันเถอะ
อควาเรียมในห้างโคเอ็กซ์อันนี้จะว่าไปคงจะคล้ายๆกับสยามโอเชียนเวิร์ลกลางพารากอนของพี่ไทย
แต่อยากลองไปดูเพราะอยากรู้ว่าข้างในเป็นไงแหละ ชอบดูปลาด้วย 
ปลาเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารัก ดูไม่ค่อยมีพิษมีภัยกับเรา
ยกเว้นปลาฉลามกับปิรันย่านะ นั่นเราก็กลัวอยู่
รู้สึกว่ามันเคลื่อนไหวแล้วน่ารักอ่ะ ไม่รู้เหมือนกัน



เดินเข้าอคาเรียมด้วยสปีดสูง เพราะกลัวไปไม่ทันการแสดง ในนั้นมีการแสดงเกือบทุกชั่วโมงตั้งแต่เที่ยงๆ
เพราะไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนเลยกะไปสำรวจให้รู้ก่อนว่าตรงไหนเป็นอย่างไร
ภายในจัดไว้เป็นห้องๆตามถิ่นที่อยู่ มีจุดให้ถ่ายรูปเยอะเหมือนกันนะ 
เข้าไปเจอเจ้านีโมกับเจ้าดอรี่ต้อนรับอยู่เป็นอย่างแรกเลย สวยงามตามท้องเรื่อง
เอาจริงๆจำไม่ได้แล้วว่าลำดับแต่ละห้องมีอะไรบ้าง และนี่เป็นรีวิวที่มีคอนเซปต์ไม่เปิดข้อมูลเที่ยวที่หามา เอาแค่ที่จำได้พอ (เพราะแค่นี้ก็เยอะแยะสิบบรรทัดแล้ว)

แต่แต่ละห้องก็จะมีสิ่งมีชีวิตตามถิ่นที่อยู่ของมันแหละ ปลาแถบอะเมซอน ปลาน้ำเค็มน้ำจืด