Lemony Snicket โปรยประโยคแรกไว้ในเล่มแรกของหนังสือชุด “อยากให้เรื่องนี้ไม่มีโชคร้าย” เพื่อท้าทายคนอ่านว่าคุณกล้าพอไหมที่จะอ่านชะตากรรมอันแสนรันทดของพี่น้องตระกูลโบดแลร์ นับตั้งแต่ มิสเตอร์โพ แจ้งข่าวว่ากองเพลิงได้พรากชีวิตของพ่อแม่ ต้องย้ายไปอยู่กับผู้ปกครองคนใหม่ซึ่งแต่ละคนดูจะไม่ค่อยปกตินัก และแม้บางครั้งทั้งสามอาจเจอกับโชคดีบ้าง แต่ในที่สุดสิ่งเหล่านั้นก็จะไปจากชีวิตของพวกเขา เหลือไว้เพียงแต่ความโชคร้ายที่ชวนให้โศกเศร้า มัวหมอง และหดหู่ เพราะฉะนั้นคงต้องขอย้ำอีกครั้งว่า “ถ้าคุณชอบเรื่องที่จบอย่างมีความสุขล่ะก็ คุณอ่านหนังสือเล่มอื่นดีกว่า”

ในตอนแรกเราคิดว่าเรื่องราวทั้ง 13 เล่มคงวนเวียนอยู่กับการหนีการตามล่าของเคาต์โอลาฟและย้ายผู้ปกครองใหม่ไปเรื่อย ๆ จนกว่าไวโอเล็ตจะบรรลุนิติภาวะ แต่กลายเป็นว่าเนื้อเรื่องไปไกลกว่านั้นมาก ทุกคน ทุกอย่าง และทุกเหตุการณ์ในชีวิตที่พวกเขาได้เจอนั้นเกี่ยวโยงกันไปหมด สามพี่น้องตระกูลโบดแลร์ไม่เพียงคิดวิธีเอาชีวิตรอดจากเคาต์โอลาฟ แต่ยังพยายามค้นหาความลับในอดีตของพ่อและแม่ พวกเขาต้องใช้ทักษะที่มี ทั้งสมองนักประดิษฐ์ของไวโอเล็ต ความเป็นหนอนหนังสือของเคลาส์ และพลังแห่งการกัดของซันนี่ สิ่งเหล่านี้บวกกับความร่วมมือร่วมใจและการมีกันและกัน ทำให้สามารถเอาชนะโชคร้ายที่ถาโถมเข้ามาในชีวิตครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่ต้องอาศัยความช่วยเหลือจากผู้ใหญ่เลย

นอกจากสำนวนตลกร้ายแล้ว สิ่งหนึ่งที่เราชอบมาก ๆ ในหนังสือชุดนี้คือเรื่องราวของนามปากกา “Lemony Snicket” ที่สอดแทรกไว้ในเนื้อเรื่อง ทั้งกลอนถึง เบียทริซ จดหมายท้ายเล่มที่จ่าหน้าถึงบ.ก.เกี่ยวกับที่ซ่อนของต้นฉบับเล่มถัดไป หรือกระทั่งการเล่าประสบการณ์ในชีวิตของตัวเขาเอง มันทำให้เรารู้สึกว่า Lemony Snicket ผู้บันทึกเรื่องราวของพี่น้องโบดแลร์มีตัวตนอยู่จริง และเพิ่มน้ำหนักให้เรื่องราวที่เขาถ่ายทอดออกมาดูน่าเชื่อถือ ในบางจุดอาจเป็นเพียงรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่เราไม่อยากให้คุณมองข้าม เพราะอย่างที่บอกว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันเชื่อมโยงกันไปหมด